در پی تلاش های سازمان برنامه و بودجه و سازمان حسابرسی برای کاهش میزان بدهی های دولت و حذف مبلغ ۳۰۰هزار میلیارد تومان از بدهی‌های دولت به سازمان تامین اجتماعی، واکنش‌هایی در بین ذینفعان این سازمان (کارگران و بازنشستگان)ایجاد شده و به ناامنی خاطر و تهدید سلامت روانی این جمع افزوده شده است.
همه دولت‌ها بجای اینکه تلاش داشته باشند تا این بدهی را پرداخت نموده و به تبع آن خدمت رسانی به آحاد تحت پوشش سازمان تامین اجتماعی بهتر شود، درصدد هستند بر سلب آرامش این جامعه انسانی پرتعداد و پرنفوذ که بالغ بر۵۵ میلیون نفر هستند بیفزایند. به نظرمی‌رسد تصمیم‌گیرندگان کاهش بدهی دولت و تغییر نحوه محاسبه این بدهی‌ها، تاکنون برای یکبار هم که شده تاریخچه این سازمان را مطالعه نکرده و از فلسفه وجودی آن و ماهیتش اطلاعی ندارند.
به همین دلیل آقایان نمی دانند که سازمان تامین اجتماعی در حقیقت یک صندوق مالی بین نسلی است که همین بازنشستگان «سهامداران» آن بوده، هستند و خواهند بود و لذا اطلاق لفظ بازنشسته از منظر اینکه آدم‌هایی بی‌خاصیتی هستند که در پایان ماه باید به آن‌ها پولی داده شود تا معیشت خود را بگذرانند تصوری غلط، پوچ و بیهوده است زیرا:
۱- سابقه تامین اجتماعی در ایران به تصویب اولین قانون استخدامی کشوری در سال ۱۳۰۱ باز می‌گردد که طی آن، نظامی برای بازنشستگی به وجود آمد. در این قانون، سه اصل تامین اجتماعی که عبارت بودند از فراهم کردن «حقوق و تامین خاص» برای کسانی که پس از خدمت، توانایی فعالیت خود را از دست می‌دهند، «مقرری خاص» برای کسانی که به علت حادثه‌ای، علیل و از کار افتاده شوند و «حمایت کارفرمایان» از خانواده هر مستخدم که فوت شود، به چشم می‌خورد.
۲-در اولین اقدام، طرح تشکیل «صندوق احتیاط کارگران راه‌آهن» در سال ۱۳۰۹ به تصویب دولت رسید.
۳- در سال ۱۳۱۵ «نظام‌نامه کارخانجات و موسسات صنعتی» برای کارگران بخش صنعت به تصویب هیات دولت رسید.
۴- در سال ۱۳۲۵، قانون کار از تصویب هیات دولت گذشت. طبق این قانون، کارفرمایان، علاوه بر اینکه مکلف به رعایت قانون بیمه کارگران بودند، باید دو صندوق شامل صندوق بهداشت (برای کمک به کارگر در مورد بیما‌ری‌هایی که ناشی از کار نباشد) و صندوق تعاون (برای کمک در امور ازدواج، عائله‌مندی، بیکاری، از کار افتادگی، بازنشستگی، حاملگی و غیره) را در هر کارگاه تشکیل می‌دادند.
۵- در سال ۱۳۲۸، وزارت کار رسما تاسیس گردید و طبق ماده ۱۶ قانون کار مصوب ۱۷ خرداد ۱۳۲۸، مقرر شد صندوقی به نام «صندوق تعاون و بیمه کارگران» برای معالجه و پرداخت غرامت کارگران تشکیل شود.
۶- در ادامه در اواخر سال ۱۳۳۱ و در دوره نخست وزیری دکتر محمد مصدق، «لایحه قانونی بیمه‌های اجتماعی کارگران» برای اولین بار به تصویب رسید و طبق آن سازمان مستقلی به نام «سازمان بیمه‌های اجتماعی کارگران» تاسیس شد. این سازمان مکلف و متعهد شد کمک‌ها و مزایای مقرر در لایحه را در مورد کارگران و کارمندانی که بیمه می‌شدند، اعمال کند. در پی مجموعه تحولات یاد شده،
۷- به موجب تصویب‌نامه‌ای که در فروردین ۱۳۴۲ به تصویب هیات وزیران رسید، سازمان بیمه‌های اجتماعی کارگران به «سازمان بیمه‌های اجتماعی» تغییر نام یافت تا زیر نظر وزارت کار و امور اجتماعی به فعالیت خود ادامه دهد.
۸- «بیمه‌های اجتماعی روستاییان» در سال ۱۳۴۷ به تصویب رسید که در سال ۱۳۵۴ در سازمان تامین اجتماعی ادغام شد.
۹- در سال ۱۳۵۱ با تصویب قانون تامین خدمات درمانی مستخدمان دولت، «سازمان تامین خدمات درمانی» تشکیل شد.تشکیل وزارت رفاه اجتماعی، تحول دیگری بود که در سال ۱۳۵۳ روی داد.
خب آقایان دولتی، ببینید، به‌قول امروزی‌ها با یک صندوق مالی و سرمایه‌گذاری روه‌برو هستید که از حدود یک قرن پیش (۱۰۰سال) در کشور با مشارکت مالی دولت و کارگران بنا نهاده شد و هر کارگر سهم خود را از ۱۰۰ سال پیش تاکنون پرداخت نموده است، صندوقی که سبقه عمرش از«بانک شاهنشاهی، سپه و ملی» هم بیشتر است.
این که لفظ بازنشسته به غلط در جامعه مصطلح شده است، نباید باعث نادیده گرفتن نقش وجوه سهامداران آن که بیش از۲۰میلیون کارگر شاغل و بازنشسته بدون در نظر گرفتن افراد تبعی آن‌ها، شود. شما کدام صندوق مالی در کشور را سراغ دارید که ۲۰میلیون سهامدار داشته باشد و شما بخواهید به دلخواهتان با سرنوشت آن‌ها و پس‌انداز و سرمایه‌گذاریشان اینگونه بازی کنید؟
لذا اینک که در آستانه انتخابات چهاردهمین دولت و گزینش نهمین رئیس جمهور ایران قرار داریم، لازم است که نامزدهای برگزیده و منتخب مردم بدانند که با چه ظرفیت و پتانسیل مهم و جامع الاطرافی روبرو هستند و نباید نقش تاثیرگذاری‌شان را در روند شکل‌گیری دولت و عملکرد آینده آن نادیده گرفت.
همه دولت‌ها بجای اینکه تلاش داشته باشند تا این بدهی را پرداخت نموده و به تبع آن خدمت رسانی به آحاد تحت پوشش سازمان تامین اجتماعی بهتر شود، درصدد هستند بر سلب آرامش این جامعه انسانی پرتعداد و پرنفوذ که بالغ بر۵۵ میلیون نفر هستند بیفزایند. به نظرمی‌رسد تصمیم‌گیرندگان کاهش بدهی دولت و تغییر نحوه محاسبه این بدهی‌ها، تاکنون برای یکبار هم که شده تاریخچه این سازمان را مطالعه نکرده و از فلسفه وجودی آن و ماهیتش اطلاعی ندارند.
به همین دلیل آقایان نمی دانند که سازمان تامین اجتماعی در حقیقت یک صندوق مالی بین نسلی است که همین بازنشستگان «سهامداران» آن بوده، هستند و خواهند بود و لذا اطلاق لفظ بازنشسته از منظر اینکه آدم‌هایی بی‌خاصیتی هستند که در پایان ماه باید به آن‌ها پولی داده شود تا معیشت خود را بگذرانند تصوری غلط، پوچ و بیهوده است زیرا:
۱- سابقه تامین اجتماعی در ایران به تصویب اولین قانون استخدامی کشوری در سال ۱۳۰۱ باز می‌گردد که طی آن، نظامی برای بازنشستگی به وجود آمد. در این قانون، سه اصل تامین اجتماعی که عبارت بودند از فراهم کردن «حقوق و تامین خاص» برای کسانی که پس از خدمت، توانایی فعالیت خود را از دست می‌دهند، «مقرری خاص» برای کسانی که به علت حادثه‌ای، علیل و از کار افتاده شوند و «حمایت کارفرمایان» از خانواده هر مستخدم که فوت شود، به چشم می‌خورد.
۲-در اولین اقدام، طرح تشکیل «صندوق احتیاط کارگران راه‌آهن» در سال ۱۳۰۹ به تصویب دولت رسید.
۳- در سال ۱۳۱۵ «نظام‌نامه کارخانجات و موسسات صنعتی» برای کارگران بخش صنعت به تصویب هیات دولت رسید.
۴- در سال ۱۳۲۵، قانون کار از تصویب هیات دولت گذشت. طبق این قانون، کارفرمایان، علاوه بر اینکه مکلف به رعایت قانون بیمه کارگران بودند، باید دو صندوق شامل صندوق بهداشت (برای کمک به کارگر در مورد بیما‌ری‌هایی که ناشی از کار نباشد) و صندوق تعاون (برای کمک در امور ازدواج، عائله‌مندی، بیکاری، از کار افتادگی، بازنشستگی، حاملگی و غیره) را در هر کارگاه تشکیل می‌دادند.
۵- در سال ۱۳۲۸، وزارت کار رسما تاسیس گردید و طبق ماده ۱۶ قانون کار مصوب ۱۷ خرداد ۱۳۲۸، مقرر شد صندوقی به نام «صندوق تعاون و بیمه کارگران» برای معالجه و پرداخت غرامت کارگران تشکیل شود.
۶- در ادامه در اواخر سال ۱۳۳۱ و در دوره نخست وزیری دکتر محمد مصدق، «لایحه قانونی بیمه‌های اجتماعی کارگران» برای اولین بار به تصویب رسید و طبق آن سازمان مستقلی به نام «سازمان بیمه‌های اجتماعی کارگران» تاسیس شد. این سازمان مکلف و متعهد شد کمک‌ها و مزایای مقرر در لایحه را در مورد کارگران و کارمندانی که بیمه می‌شدند، اعمال کند. در پی مجموعه تحولات یاد شده،
۷- به موجب تصویب‌نامه‌ای که در فروردین ۱۳۴۲ به تصویب هیات وزیران رسید، سازمان بیمه‌های اجتماعی کارگران به «سازمان بیمه‌های اجتماعی» تغییر نام یافت تا زیر نظر وزارت کار و امور اجتماعی به فعالیت خود ادامه دهد.
۸- «بیمه‌های اجتماعی روستاییان» در سال ۱۳۴۷ به تصویب رسید که در سال ۱۳۵۴ در سازمان تامین اجتماعی ادغام شد.
۹- در سال ۱۳۵۱ با تصویب قانون تامین خدمات درمانی مستخدمان دولت، «سازمان تامین خدمات درمانی» تشکیل شد.تشکیل وزارت رفاه اجتماعی، تحول دیگری بود که در سال ۱۳۵۳ روی داد.
خب آقایان دولتی، ببینید، به‌قول امروزی‌ها با یک صندوق مالی و سرمایه‌گذاری روه‌برو هستید که از حدود یک قرن پیش (۱۰۰سال) در کشور با مشارکت مالی دولت و کارگران بنا نهاده شد و هر کارگر سهم خود را از ۱۰۰ سال پیش تاکنون پرداخت نموده است، صندوقی که سبقه عمرش از«بانک شاهنشاهی، سپه و ملی» هم بیشتر است.
این که لفظ بازنشسته به غلط در جامعه مصطلح شده است، نباید باعث نادیده گرفتن نقش وجوه سهامداران آن که بیش از۲۰میلیون کارگر شاغل و بازنشسته بدون در نظر گرفتن افراد تبعی آن‌ها، شود. شما کدام صندوق مالی در کشور را سراغ دارید که ۲۰میلیون سهامدار داشته باشد و شما بخواهید به دلخواهتان با سرنوشت آن‌ها و پس‌انداز و سرمایه‌گذاریشان اینگونه بازی کنید؟
لذا اینک که در آستانه انتخابات چهاردهمین دولت و گزینش نهمین رئیس جمهور ایران قرار داریم، لازم است که نامزدهای برگزیده و منتخب مردم بدانند که با چه ظرفیت و پتانسیل مهم و جامع الاطرافی روبرو هستند و نباید نقش تاثیرگذاری‌شان را در روند شکل‌گیری دولت و عملکرد آینده آن نادیده گرفت.
فرهاد خادمی