همیشه و از قدیم الایام در گوشمان خوانده‌اند که عادت کردن به هرچیزی مضر است و در نهایت به اعتیاد و در صورت تداوم همان عادت به دلیل تکرار بیش از حد موجبات رفتن آبروی فرد را به همراه می‌آورد. در کشور ما آنقدر در برخی ادارات و زمینه‌ها و حوزه‌ها، برخی رفتارهای غلط عادی شده که دیگر مسئولین از تکرار آن ترس و ابایی ندارند و همین موضوع باعث شده که در برخی زمینه‌ها در سطح بین‌المللی به معنی واقعی کلمه برایمان آبرویی باقی نمانده باشد.
یکی از این زمینه‌ها که این روزها بیش از پیش به چشم می‌آید، اوضاع ورزشگاه‌های فوتبال در کشور است. همین چند روز پیش بازی میان دو تیم ملی ایران و قرقیزستان، مسابقه‌ای بود که چمن زیر پای بازیکنانش از خود بازیکن‌ها و عملکرد آنها بیشتر به چشم آمد. با اینکه این مسابقه حاشیه کم نداشت و صدای اعتراض تماشاگرانش، سرمربی و کاپیتان تیم ملی را به واکنش واداشته بود، اما باز هم مهم‌ترین حاشیه اولین بازی تیم ملی در این مرحله همان زمین زشت فولادشهر با وصله و پینه‌های فراوانش بود. از این مورد که بگذریم از افتضاح ورزشگاه شهر قدس و میزبانی استقلال از الغراقه قطر نمی‌توانیم بگذریم.
برق قطع شد، دو جوان به دلیل برق گرفتگی دچار سوختگی شدید شدند، کنفرانس مطبوعاتی با نور موبایل خبرنگاران برگزار شد، تمرین الغرافه در ورزشگاه بدون نور برگزار شد و از همه بدتر، تصاویر چمن نامرغوب ورزشگاه شهر قدس در توئیتر عربی دست به دست چرخید و فضاحت فدراسیون فوتبال بیش از پیش به چشم آمد.
البته که این بار اول نبوده و با شناختی که از مسئولین فوتبالی کشورمان داریم، آخرین بار نیز نخواهد بود. در شرایطی که این افتضاح و آبروریزی چندین بار دیگر نیز اتفاق افتاده بود و تیم النصر برای دیدار با پرسپولیس به ایران آمده بود و همه از کیفیت بد چمن ورزشگاه آزادی شکایت داشتند؛ به جای اینکه اوضاع رو به بهبود پیش برود و مدیران از این ماجرا درس بگیرند و متنبه شوند، دوباره در سطح بین المللی آبروی ایران را بردند.
در حالی که ورزشگاه آزادی که یکی از معدود ورزشگاه‌های استاندارد کشور است تقریبا دو سالی می‌شود که در حال تعمیر است و فیفا این ورزشگاه را برای بازی‌های آسیایی تایید نمی‌کند، مسئولین فوتبالی کشور حتی از مذاکره با باشگاه‌هایی مانند سپاهان و فولاد که ورزشگاه آبرومندی در اختیار دارد و می تواند از شهر قدس میزبان بهتری باشد، عاجز است و به راحت ترین تصمیم تن می دهد.
جای تأسف است که فضای مجازی پر شده از تصاویر ورزشگاه‌های قطر، عربستان، ازبکستان و حتی عراق و مقایسه آنها با ورزشگاه تیم ملی ایران که نشان می‌دهد حتی کشورهای جنگ‌زده هم چمن‌هایشان سبزتر و شرایط میزبانی‌شان آبرومندانه‌تر از ایران است. تیم‌ملی ایران و البته دو باشگاه پرسپولیس و استقلال که باید در لیگ نخبگان آسیا بازی کنند، هفته‌هاست برای بازی در ورزشگاه امام رضا (ع) به مسئولان شهر مشهد درخواست داده‌اند اما هنوز با این درخواست آنها موافقت نشده است.
بعد از بازی استقلال با الغرافه نوبت به بازی پاختاکور با پرسپولیس در شهر تهران می‌رسد. چند هفته بعد هم که دوباره تهران میزبان کریس رونالدو است و این بار رونالدو به‌جای یک بار، ۲بار به ایران سفر خواهد کرد. حتی تجسم حضور او و میزبانی باشگاه‌های تهران در ورزشگاه قلعه‌حسن‌خان، چیزی است که تن هر هواداری را از ترس و خجالت به لرزه درمی‌آورد. خود مسئولان اما بعید است اصلاً به تاثیر این آبروریزی‌ها فکر کرده باشند.
این رفتارها نتیجه اتفاقی است که در ابتدای این مطلب به آن اشاره شد، عادت به خرابکاری، عادت به آبروریزی و باید گفت که چنین تفکری در نهایت نه به مسئولان بلکه به وجهه بین المللی کشور و همچنین تک تک مردم ایران آسیب جدی وارد خواهد کرد.
مسئولین کشور خصوصاً در این زمینه خاص فوتبالی‌ها، اگر به فکر خودشان نیستند به فکر بازگرداندن آبرویی باشند که به راحتی آن را با تصمیمات نادرست و عادت به کاری نکردن، به باد دادند.
یکی از این زمینه‌ها که این روزها بیش از پیش به چشم می‌آید، اوضاع ورزشگاه‌های فوتبال در کشور است. همین چند روز پیش بازی میان دو تیم ملی ایران و قرقیزستان، مسابقه‌ای بود که چمن زیر پای بازیکنانش از خود بازیکن‌ها و عملکرد آنها بیشتر به چشم آمد. با اینکه این مسابقه حاشیه کم نداشت و صدای اعتراض تماشاگرانش، سرمربی و کاپیتان تیم ملی را به واکنش واداشته بود، اما باز هم مهم‌ترین حاشیه اولین بازی تیم ملی در این مرحله همان زمین زشت فولادشهر با وصله و پینه‌های فراوانش بود. از این مورد که بگذریم از افتضاح ورزشگاه شهر قدس و میزبانی استقلال از الغراقه قطر نمی‌توانیم بگذریم.
برق قطع شد، دو جوان به دلیل برق گرفتگی دچار سوختگی شدید شدند، کنفرانس مطبوعاتی با نور موبایل خبرنگاران برگزار شد، تمرین الغرافه در ورزشگاه بدون نور برگزار شد و از همه بدتر، تصاویر چمن نامرغوب ورزشگاه شهر قدس در توئیتر عربی دست به دست چرخید و فضاحت فدراسیون فوتبال بیش از پیش به چشم آمد.
البته که این بار اول نبوده و با شناختی که از مسئولین فوتبالی کشورمان داریم، آخرین بار نیز نخواهد بود. در شرایطی که این افتضاح و آبروریزی چندین بار دیگر نیز اتفاق افتاده بود و تیم النصر برای دیدار با پرسپولیس به ایران آمده بود و همه از کیفیت بد چمن ورزشگاه آزادی شکایت داشتند؛ به جای اینکه اوضاع رو به بهبود پیش برود و مدیران از این ماجرا درس بگیرند و متنبه شوند، دوباره در سطح بین المللی آبروی ایران را بردند.
در حالی که ورزشگاه آزادی که یکی از معدود ورزشگاه‌های استاندارد کشور است تقریبا دو سالی می‌شود که در حال تعمیر است و فیفا این ورزشگاه را برای بازی‌های آسیایی تایید نمی‌کند، مسئولین فوتبالی کشور حتی از مذاکره با باشگاه‌هایی مانند سپاهان و فولاد که ورزشگاه آبرومندی در اختیار دارد و می تواند از شهر قدس میزبان بهتری باشد، عاجز است و به راحت ترین تصمیم تن می دهد.
جای تأسف است که فضای مجازی پر شده از تصاویر ورزشگاه‌های قطر، عربستان، ازبکستان و حتی عراق و مقایسه آنها با ورزشگاه تیم ملی ایران که نشان می‌دهد حتی کشورهای جنگ‌زده هم چمن‌هایشان سبزتر و شرایط میزبانی‌شان آبرومندانه‌تر از ایران است. تیم‌ملی ایران و البته دو باشگاه پرسپولیس و استقلال که باید در لیگ نخبگان آسیا بازی کنند، هفته‌هاست برای بازی در ورزشگاه امام رضا (ع) به مسئولان شهر مشهد درخواست داده‌اند اما هنوز با این درخواست آنها موافقت نشده است.
بعد از بازی استقلال با الغرافه نوبت به بازی پاختاکور با پرسپولیس در شهر تهران می‌رسد. چند هفته بعد هم که دوباره تهران میزبان کریس رونالدو است و این بار رونالدو به‌جای یک بار، ۲بار به ایران سفر خواهد کرد. حتی تجسم حضور او و میزبانی باشگاه‌های تهران در ورزشگاه قلعه‌حسن‌خان، چیزی است که تن هر هواداری را از ترس و خجالت به لرزه درمی‌آورد. خود مسئولان اما بعید است اصلاً به تاثیر این آبروریزی‌ها فکر کرده باشند.
این رفتارها نتیجه اتفاقی است که در ابتدای این مطلب به آن اشاره شد، عادت به خرابکاری، عادت به آبروریزی و باید گفت که چنین تفکری در نهایت نه به مسئولان بلکه به وجهه بین المللی کشور و همچنین تک تک مردم ایران آسیب جدی وارد خواهد کرد.
مسئولین کشور خصوصاً در این زمینه خاص فوتبالی‌ها، اگر به فکر خودشان نیستند به فکر بازگرداندن آبرویی باشند که به راحتی آن را با تصمیمات نادرست و عادت به کاری نکردن، به باد دادند.
علی کلانتری