سوریه در حالی دورانی پر فراز و نشیب با آینده‌ای نامعلوم را در حالی سپری می‌کند که دیروز وزرای خارجه ترکیه، اردن، عربستان سعودی، عراق، لبنان، مصر، امارات متحده عربی، بحرین و قطر دیروز در شهر عقبه اردن در باره تحولات سوریه و آینده این کشور رایزنی کردند. این نشست با ادعای حمایت از سوریه در حالی برگزار شد که نگاهی بر تحولات سوریه و منطقه چند ابهام را در باب اهداف این نشست به همراه دارد.
نخست آنکه کشورهای مذکور در حالی مدعی حمایت از مردم سوریه شده‌اند که این کشورها در طول سالهای گذشته تا به امروز از یک سو به حمایت از گروه‌های تروریستی و قاتلان مردم پرداخته‌اند و از سوی دیگر نیز با اعمال تحریم‌های سزار رسما فشارهای سنگینی در حد نسل کشی را به سوریه تحمیل کرده‌اند. جالب توجه آنکه این کشورها در حالی مدعی ناجی سوریه بودن را سر می‌دهند که آنها پذیرای گروه‌هایی همچون تحریرالشام شده‌اند که رسما در جمع گروه‌های تروریستی اروپا و آمریکا قرار دارد و این سوال مطرح است که چگونه آنها که مدعی مبارزه با تروریسم هستند در کنار این گروه‌ها قرار گرفته‌اند.
دوم آنکه این روزها آمریکا بخشی از خاک سوریه را اشغال کرده و ترکیه نیز بخشی دیگر را و رژیم صهیونیستی نیز تا نزدیکی دمشق پیش رفته است. نکته آن است که این نشست هیچ اشاره‌ای به این اشغالگری‌ها و لزوم پایان یافتن آنها نداشته است و حتی به مولفه‌ای برای توجیه این اشغالگری مبدل شده است. نمی‌شود که مدعی حمایت از تمامیت ارضی و مردم سوریه بود در عین آنکه در برابر تجاوزگری و اشغالگری رژیم صهیونیستی سکوت کرده و اقدامی برای مقابله با آن صورت نداد.
سوم آنکه این مسئله مهم مطرح است که آنانی که 14 ماه است در برابر نسل کشی در غزه سکوت کرده‌اند چگونه ادعای حمایت از آینده مردم سوریه را سر می‌دهند و خود را یک بشر دوستی و ناجی معرفی می‌کنند. ایا دوگانگی رفتاری یک رسوایی بزرگ برای برگزار کنندگان نشست اردن می‌باشد و سیاسی کاری و رفتار کاسبکارانه آنها را اشکار می سازد. فرآیندی که نشان می‌دهد این نشست نه برای کمک به مردم سوریه و یا حفظ تمامیت ارضی آن بلکه اقدامی در جهت تقسیم غنائم جنگ است که عملا سوریه را چند پاره و بر درد و رنج این مردم خواهد افزود هر چند که در ظاهر ادعای کمک‌های بشر دوستانه را سر می‌دهند سعی دارند تا ماهیت تروریستی و اشغالگرایانه خود را تطهیر نمایند.
نخست آنکه کشورهای مذکور در حالی مدعی حمایت از مردم سوریه شده‌اند که این کشورها در طول سالهای گذشته تا به امروز از یک سو به حمایت از گروه‌های تروریستی و قاتلان مردم پرداخته‌اند و از سوی دیگر نیز با اعمال تحریم‌های سزار رسما فشارهای سنگینی در حد نسل کشی را به سوریه تحمیل کرده‌اند. جالب توجه آنکه این کشورها در حالی مدعی ناجی سوریه بودن را سر می‌دهند که آنها پذیرای گروه‌هایی همچون تحریرالشام شده‌اند که رسما در جمع گروه‌های تروریستی اروپا و آمریکا قرار دارد و این سوال مطرح است که چگونه آنها که مدعی مبارزه با تروریسم هستند در کنار این گروه‌ها قرار گرفته‌اند.
دوم آنکه این روزها آمریکا بخشی از خاک سوریه را اشغال کرده و ترکیه نیز بخشی دیگر را و رژیم صهیونیستی نیز تا نزدیکی دمشق پیش رفته است. نکته آن است که این نشست هیچ اشاره‌ای به این اشغالگری‌ها و لزوم پایان یافتن آنها نداشته است و حتی به مولفه‌ای برای توجیه این اشغالگری مبدل شده است. نمی‌شود که مدعی حمایت از تمامیت ارضی و مردم سوریه بود در عین آنکه در برابر تجاوزگری و اشغالگری رژیم صهیونیستی سکوت کرده و اقدامی برای مقابله با آن صورت نداد.
سوم آنکه این مسئله مهم مطرح است که آنانی که 14 ماه است در برابر نسل کشی در غزه سکوت کرده‌اند چگونه ادعای حمایت از آینده مردم سوریه را سر می‌دهند و خود را یک بشر دوستی و ناجی معرفی می‌کنند. ایا دوگانگی رفتاری یک رسوایی بزرگ برای برگزار کنندگان نشست اردن می‌باشد و سیاسی کاری و رفتار کاسبکارانه آنها را اشکار می سازد. فرآیندی که نشان می‌دهد این نشست نه برای کمک به مردم سوریه و یا حفظ تمامیت ارضی آن بلکه اقدامی در جهت تقسیم غنائم جنگ است که عملا سوریه را چند پاره و بر درد و رنج این مردم خواهد افزود هر چند که در ظاهر ادعای کمک‌های بشر دوستانه را سر می‌دهند سعی دارند تا ماهیت تروریستی و اشغالگرایانه خود را تطهیر نمایند.
فرامرز اصغری
