با ثبت قرارداد سرگروهی فیلم «صبحانه با زرافه‌ها» به کارگردانی سروش صحت در پردیس چارسو، این فیلم به زودی در سینماهای سراسر کشور به اکران در می‌آید.
صبحانه با زرافه‌ها که دومین اثر سینمایی سروش صحت پس از «جهان با من برقص» محسوب می‌شود با ترکیبی از بازیگران شناخته شده و روایتی دلچسب می‌تواند به احتمال زیاد اکران موفقی داشته باشد.
در فیلم صبحانه با زرافه‌ها ، بهرام رادان، پژمان جمشیدی، هوتن شکیبا، بیژن بنفشه خواه و هادی حجازی‌فر به ایفای نقش پرداخته‌اند. فیلمنامه این فیلم کُمدی را صحت با همراهی ایمان صفایی به نگارش درآورده است.
سروش صحت همواره ثابت کرده که می‌تواند در قالب اثری کُمدی و عامه پسند، هر آنچه که در پس تفکراتش می‌گذرد در فیلمنامه و در نهایت در خروجی کار پیاده کند و در عین حال کاری کند که مردم از اثر او راضی باشند و از دیدن فیلمش لذت ببرند.
او در فیلم «جهان با من برقص نشان داده بود که می تواند در عین حال که یک اثر مفرح را برای مخاطبان عام سینما می سازد، تفکرات فلسفی خودش را نیز برای مخاطبا خاص در دل سکانس‌ها جا بدهد و در نهایت اثری خارق العاده و همگون را آماده پخش کند. در سینمای ایران بودند و هستند کسانی که سعی داشتند با ادغام دو ژانر مثلا به مانند سبک کمدی سیاه آثاری مخاطب پسند را بسازند ولی در نهایت خروجی کار آنچنان ناهمگون و نامتوازن بود که مخاطب را در همان دقایق اولیه پس می زد.
از دید اهالی هنر و حتی مردم عادی، به اصطلاح استندآپ کُمدینی موفق است که چَک اول را محکم بزند و فضا را دست بگیرد اگر این‌گونه نشود قطعاً برای ادامه دادن و گرفتن خنده از حضار یا باید انرژی فراوانی خرج کند و یا در نهایت سرافکنده، به کار خود پایان می‌دهد.
باید متذکر شد که علاوه بر چَک، محتوای استندآپ هم بسیار مهم است. در صورت موفقیت و خنده اول از سوی حضار، قطعاً سلسله خنده‌ها و ریسه‌ها را به همراه دارد و دیگر استنداپ کُمدین کار سختی برای ادامه ندارد.
سروش صحت استادِ این‌کار است، کافی است صبحانه با زرافه‌ها را از نزدیک ببینید آنگاه متوجه خواهید شد، صحت به مانند استندآپ کُمدینی کار بلد قصه را با چنان ملاحتی تعریف می‌کند که به هیچ عنوان دوست نخواهی داشت که پایان آن فرا برسد. قبلا هم این قابلیت اش را به رخ کشیده بود. در سریال‌های «شمعدونی» و حتی برنامه کتاب باز و فیلم موفق «جهان با من برقص» و این اواخر سریال «مگه تموم عمر چندتا بهاره» سروش صحت قصه گو بودنش را به مخاطب اثبات کرده بود. کارگردان در صبحانه با زرافه‌ها تو را به گوشه‌ای دعوت می‌کند و قصه‌ای شیرین و نمکی را با آب‌و‌تاب در گوشت زمزمه می‌کند، قصه‌ای که خواب‌آور نیست، این قصه حس و طعم زندگی می‌دهد، طعم آن مزه شیرین رفاقت می‌دهد.
سروش صحت مثل همیشه با چاشنی رفاقت چنان قصه‌ای را روایت کرده که قطعا عاشق‌اش خواهید شد. به خودتان می‌آیید و نمی‌دانید که چَک اول و آخر را کی خورده‌اید. سروش صحت داستانِ موازی نوشتن را خوب بلد است، تِم موزیکال را در همه کار‌هایش به همراه دارد و مثل دِینی که به گردن اوست در هر اثر آن را ادا می‌کند. روایتی از افول و صعود، صداقت و ریا، رفاقت و دشمنی و حتی آرزو و مرگ همه در یک اثر گنجانده شده آن هم به سبکِ صحت و روایت دوست‌داشتنی او!
چه شاهکاری بود و چه پایانی، اغراق نیست، سروش صحت بیش ا ز‌اندازه باهوش است و ثابت کرده در هر مدیومی که باشد کارش را بلد است و آن را به بهترین نحو ممکن به پایان می‌رساند. در نهایت باید اعتراف کرد که از بازی‌ها و دیالوگ و فیلمنامه هرچه بگوییم کم‌است. پس سخن کوتاه و قضاوت پای خودتان.
صبحانه با زرافه‌ها که دومین اثر سینمایی سروش صحت پس از «جهان با من برقص» محسوب می‌شود با ترکیبی از بازیگران شناخته شده و روایتی دلچسب می‌تواند به احتمال زیاد اکران موفقی داشته باشد.
در فیلم صبحانه با زرافه‌ها ، بهرام رادان، پژمان جمشیدی، هوتن شکیبا، بیژن بنفشه خواه و هادی حجازی‌فر به ایفای نقش پرداخته‌اند. فیلمنامه این فیلم کُمدی را صحت با همراهی ایمان صفایی به نگارش درآورده است.
سروش صحت همواره ثابت کرده که می‌تواند در قالب اثری کُمدی و عامه پسند، هر آنچه که در پس تفکراتش می‌گذرد در فیلمنامه و در نهایت در خروجی کار پیاده کند و در عین حال کاری کند که مردم از اثر او راضی باشند و از دیدن فیلمش لذت ببرند.
او در فیلم «جهان با من برقص نشان داده بود که می تواند در عین حال که یک اثر مفرح را برای مخاطبان عام سینما می سازد، تفکرات فلسفی خودش را نیز برای مخاطبا خاص در دل سکانس‌ها جا بدهد و در نهایت اثری خارق العاده و همگون را آماده پخش کند. در سینمای ایران بودند و هستند کسانی که سعی داشتند با ادغام دو ژانر مثلا به مانند سبک کمدی سیاه آثاری مخاطب پسند را بسازند ولی در نهایت خروجی کار آنچنان ناهمگون و نامتوازن بود که مخاطب را در همان دقایق اولیه پس می زد.
از دید اهالی هنر و حتی مردم عادی، به اصطلاح استندآپ کُمدینی موفق است که چَک اول را محکم بزند و فضا را دست بگیرد اگر این‌گونه نشود قطعاً برای ادامه دادن و گرفتن خنده از حضار یا باید انرژی فراوانی خرج کند و یا در نهایت سرافکنده، به کار خود پایان می‌دهد.
باید متذکر شد که علاوه بر چَک، محتوای استندآپ هم بسیار مهم است. در صورت موفقیت و خنده اول از سوی حضار، قطعاً سلسله خنده‌ها و ریسه‌ها را به همراه دارد و دیگر استنداپ کُمدین کار سختی برای ادامه ندارد.
سروش صحت استادِ این‌کار است، کافی است صبحانه با زرافه‌ها را از نزدیک ببینید آنگاه متوجه خواهید شد، صحت به مانند استندآپ کُمدینی کار بلد قصه را با چنان ملاحتی تعریف می‌کند که به هیچ عنوان دوست نخواهی داشت که پایان آن فرا برسد. قبلا هم این قابلیت اش را به رخ کشیده بود. در سریال‌های «شمعدونی» و حتی برنامه کتاب باز و فیلم موفق «جهان با من برقص» و این اواخر سریال «مگه تموم عمر چندتا بهاره» سروش صحت قصه گو بودنش را به مخاطب اثبات کرده بود. کارگردان در صبحانه با زرافه‌ها تو را به گوشه‌ای دعوت می‌کند و قصه‌ای شیرین و نمکی را با آب‌و‌تاب در گوشت زمزمه می‌کند، قصه‌ای که خواب‌آور نیست، این قصه حس و طعم زندگی می‌دهد، طعم آن مزه شیرین رفاقت می‌دهد.
سروش صحت مثل همیشه با چاشنی رفاقت چنان قصه‌ای را روایت کرده که قطعا عاشق‌اش خواهید شد. به خودتان می‌آیید و نمی‌دانید که چَک اول و آخر را کی خورده‌اید. سروش صحت داستانِ موازی نوشتن را خوب بلد است، تِم موزیکال را در همه کار‌هایش به همراه دارد و مثل دِینی که به گردن اوست در هر اثر آن را ادا می‌کند. روایتی از افول و صعود، صداقت و ریا، رفاقت و دشمنی و حتی آرزو و مرگ همه در یک اثر گنجانده شده آن هم به سبکِ صحت و روایت دوست‌داشتنی او!
چه شاهکاری بود و چه پایانی، اغراق نیست، سروش صحت بیش ا ز‌اندازه باهوش است و ثابت کرده در هر مدیومی که باشد کارش را بلد است و آن را به بهترین نحو ممکن به پایان می‌رساند. در نهایت باید اعتراف کرد که از بازی‌ها و دیالوگ و فیلمنامه هرچه بگوییم کم‌است. پس سخن کوتاه و قضاوت پای خودتان.
علی کلانتری