بنا به تصمیماتِ خیلی جدی مسئولان جشنواره، ظاهراً قرار است، سأنس شروعِ اولین فیلم در کاخ جشنواره یعنی برج میلاد، ساعت 10 صبح باشد! تصمیمی که موجی از انتقادات را به همراه داشته و عده‌ای از خبرنگاران و منتقدان با توجه به اینکه در سال‌های گذشته با چنین برنامه ریزی مواجه نشده بودند، دچار سردرگمی شده‌اند و احتمالاً با توجه به این برنامه‌ها، تعداد زیادی از آثاری که در ساعت 10 اکران می‌شود، نخواهند دید.
از آنجا که جشنواره فیلم فجر به مدت 10 روز و در ساعات کاری برگزار می‌شود و با توجه به اوضاع اقتصادی امروز کشور، معمولا منتقدان و اصحاب رسانه و روزنامه نگاران در چند مکان دیگر مشغول قلم زدن و در آوردن نان حلال هستند، حضور در محل اصلی جشنواره به مدت 10 روز و آن هم در ساعت 10 صبح به معنای این است که به کل باید شغل خود را رها و کار و زندگی را به امان خدا سپرده تا بتوانند خود را با برنامه ریزی دوستان جشنواره به قول فرنگی ها مَچ و تطبیق دهند.
از آنجا که تصمیم هیأت انتخاب و شورای سیاست گذاری جشنواره فیلم فجر بر این شد که فیلم‌هایی مانند قاتل و وحشی و رکسانا و بی سر وصدا در جشنواره و در بخش اصلی مسابقه حضور نداشته باشد و به یکباره با هجمه عجیبی از طرف مردم و منتقدان روبرو شدند، تصمیم گرفتند که برخلاف سال‌های گذشته یک سانس را به سانس‌های پخش فیلم اضافه کنند. به دلیل اینکه تعداد فیلم هایی که امسال توسط هیأت انتخاب به بخش سودای سیمرغ راه پیدا کرده‌اند تعدادشان سر به فلک می‌کشد، قطعاً با تجربه سال‌های گذشته جشنواره و همچنین اضافه شدن یک سانس به عنوان بخش ویژه، باید تا پاسی از نیمه شب یعنی حداقل تا 2 بامداد در محل اصلی جشنواره حضور داشته باشیم به همین منظور عزیزان تصمیم گرفته‌اند با توجه به تعداد فیلم و همچنین سانس ویژه برای راضی نگه داشتن مردم و تهیه کننده آثار، سانس شروع را روی 10 صبح تنظیم کنند تا حداقل تا ساعت 12 شب، یک روز کاری را به پایان برسانند.
تصمیمات در جشنواره فیلم فجر امسال بسیار ضد و نقیض بود، تمام تصورات این بود که قرار است بر خلاف سال‌های گذشته شاهد جشنواره ای متفاوت و بهتر از دوره‌های قبلی باشیم ولی سالی که نکوست از بهارش پیداست و قطعاً با شروع جشنواره کم کم نارضایتی‌ها شکل داد و فریاد به خود می گیرد و مانند هر سال در نشست خبری و یا سالن‌های تجمع قائله‌ای بر پا می شود که بیا و ببین! البته باید اضافه کنیم که هیچکس مخصوصاً دلسوزان سینمای ایران علاقه‌ای ندارند که زمین خوردن جشنواره و خصوصاً سینمای ایران را به چشم ببینند ولی از آنجایی که تصمیمات خلق الساعه در سینمای کشور فراوان شده، احتمال اتفاقات تلخ در جشنواره فجر امسال نیز وجود دارد.
باید این موضوع را اضافه کنیم که بر اساس مصاحبه‌ای که انجام شده ظاهراً قرار است همزمان با اکران فیلم‌ها در برج میلاد برای اصحاب رسانه، پردیس ملت نیز همان فیلم‌ها را برای اصحاب رسانه اکران کند! یعنی بر خلاف اعلام و تصمیم قبلی امسال جشنواره دو خانه دارد؛ برج میلاد و پردیس ملت! این تصمیم به چه نحو و چرا گرفته شده الله اعلم! باید منتظر باشیم و ببینیم که تبعات این ناهماهنگی و حتی خلوتی جشنواره را در نهایت چه کسی به گردن می‌گیرد!؟
سوال اصلی اینجاست؟ با این که هر سال بیش از صد فیلم به دبیرخانه جشنواره ارسال می‌شود، نهایت 22 یا 23 فیلم برای حضور در بخش اصلی انتخاب می‌شود حال چه اتفاقی افتاده که هیات انتخاب تصمیم گرفته 37 فیلم را راهی بخش سودای سیمرغ کند و کنداکتور را به این اندازه شلوغ و غیر منطقی بکند؟ آیا واقعاً همه فیلم‌هایی که برای این بخش در نظر گرفته شده است ارزش تماشا و حضور در بخش سودای سیمرغ را دارد؟ با این تفاسیر و اعتراف به سینمایی بودن هیأت انتخاب باید در نظر بگیریم که تمامی آثار آنقدر خوب و چشم گیر است که افراد حاضر در این هیات دلشان نیامده فیلم‌ها را حذف کنند و هر فیلمی که کمی ارزش دیدن داشته به لیست نهایی اضافه کرده‌اند!
بخیل نیستیم اما امیدواریم که در نهایت اتفاقات خوبی برای جشنواره امسال بیفتد و همگی از ماحصل آن راضی و خرسند باشند. وظیفه ما نهیب و پرسش است. به رو آوردن ضعف‌ها نه تنها دشمنی و ایجاد تفرقه نیست بلکه تلنگری است به مدیران که حداقل در صنف سینمایی‌ها درایت مدیریت بهتر و بیشتری از خود نشان دهند.
از آنجا که جشنواره فیلم فجر به مدت 10 روز و در ساعات کاری برگزار می‌شود و با توجه به اوضاع اقتصادی امروز کشور، معمولا منتقدان و اصحاب رسانه و روزنامه نگاران در چند مکان دیگر مشغول قلم زدن و در آوردن نان حلال هستند، حضور در محل اصلی جشنواره به مدت 10 روز و آن هم در ساعت 10 صبح به معنای این است که به کل باید شغل خود را رها و کار و زندگی را به امان خدا سپرده تا بتوانند خود را با برنامه ریزی دوستان جشنواره به قول فرنگی ها مَچ و تطبیق دهند.
از آنجا که تصمیم هیأت انتخاب و شورای سیاست گذاری جشنواره فیلم فجر بر این شد که فیلم‌هایی مانند قاتل و وحشی و رکسانا و بی سر وصدا در جشنواره و در بخش اصلی مسابقه حضور نداشته باشد و به یکباره با هجمه عجیبی از طرف مردم و منتقدان روبرو شدند، تصمیم گرفتند که برخلاف سال‌های گذشته یک سانس را به سانس‌های پخش فیلم اضافه کنند. به دلیل اینکه تعداد فیلم هایی که امسال توسط هیأت انتخاب به بخش سودای سیمرغ راه پیدا کرده‌اند تعدادشان سر به فلک می‌کشد، قطعاً با تجربه سال‌های گذشته جشنواره و همچنین اضافه شدن یک سانس به عنوان بخش ویژه، باید تا پاسی از نیمه شب یعنی حداقل تا 2 بامداد در محل اصلی جشنواره حضور داشته باشیم به همین منظور عزیزان تصمیم گرفته‌اند با توجه به تعداد فیلم و همچنین سانس ویژه برای راضی نگه داشتن مردم و تهیه کننده آثار، سانس شروع را روی 10 صبح تنظیم کنند تا حداقل تا ساعت 12 شب، یک روز کاری را به پایان برسانند.
تصمیمات در جشنواره فیلم فجر امسال بسیار ضد و نقیض بود، تمام تصورات این بود که قرار است بر خلاف سال‌های گذشته شاهد جشنواره ای متفاوت و بهتر از دوره‌های قبلی باشیم ولی سالی که نکوست از بهارش پیداست و قطعاً با شروع جشنواره کم کم نارضایتی‌ها شکل داد و فریاد به خود می گیرد و مانند هر سال در نشست خبری و یا سالن‌های تجمع قائله‌ای بر پا می شود که بیا و ببین! البته باید اضافه کنیم که هیچکس مخصوصاً دلسوزان سینمای ایران علاقه‌ای ندارند که زمین خوردن جشنواره و خصوصاً سینمای ایران را به چشم ببینند ولی از آنجایی که تصمیمات خلق الساعه در سینمای کشور فراوان شده، احتمال اتفاقات تلخ در جشنواره فجر امسال نیز وجود دارد.
باید این موضوع را اضافه کنیم که بر اساس مصاحبه‌ای که انجام شده ظاهراً قرار است همزمان با اکران فیلم‌ها در برج میلاد برای اصحاب رسانه، پردیس ملت نیز همان فیلم‌ها را برای اصحاب رسانه اکران کند! یعنی بر خلاف اعلام و تصمیم قبلی امسال جشنواره دو خانه دارد؛ برج میلاد و پردیس ملت! این تصمیم به چه نحو و چرا گرفته شده الله اعلم! باید منتظر باشیم و ببینیم که تبعات این ناهماهنگی و حتی خلوتی جشنواره را در نهایت چه کسی به گردن می‌گیرد!؟
سوال اصلی اینجاست؟ با این که هر سال بیش از صد فیلم به دبیرخانه جشنواره ارسال می‌شود، نهایت 22 یا 23 فیلم برای حضور در بخش اصلی انتخاب می‌شود حال چه اتفاقی افتاده که هیات انتخاب تصمیم گرفته 37 فیلم را راهی بخش سودای سیمرغ کند و کنداکتور را به این اندازه شلوغ و غیر منطقی بکند؟ آیا واقعاً همه فیلم‌هایی که برای این بخش در نظر گرفته شده است ارزش تماشا و حضور در بخش سودای سیمرغ را دارد؟ با این تفاسیر و اعتراف به سینمایی بودن هیأت انتخاب باید در نظر بگیریم که تمامی آثار آنقدر خوب و چشم گیر است که افراد حاضر در این هیات دلشان نیامده فیلم‌ها را حذف کنند و هر فیلمی که کمی ارزش دیدن داشته به لیست نهایی اضافه کرده‌اند!
بخیل نیستیم اما امیدواریم که در نهایت اتفاقات خوبی برای جشنواره امسال بیفتد و همگی از ماحصل آن راضی و خرسند باشند. وظیفه ما نهیب و پرسش است. به رو آوردن ضعف‌ها نه تنها دشمنی و ایجاد تفرقه نیست بلکه تلنگری است به مدیران که حداقل در صنف سینمایی‌ها درایت مدیریت بهتر و بیشتری از خود نشان دهند.
علی کلانتری