"سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول زن سینمای انقلاب تقدیم می‌شود به سرکار خانم مریلا زارعی برای الفتی که گرد غربت را از شهید جامانده در شیار ۱۴۳ زدود."
خانم مریلا زارعی، این حق بی‌بدیل شماست که سینمای انقلاب، فارغ از آنکه باسوادها و بی‌سوادهای مدعی سینمای ایران سیمرغ بهترین بازیگر زن نقش اول جشنواره را به چه کسی بدهند و آیا شما را در تسهیم سیمرغ‌ها شراکت بدهند یا خیر، نقش بی‌بدیلتان در فیلم شیار ۱۴۳ را قدر دهد و نام شما را بر صدر نشاند.
شما که تا پیش از این برای فیلم‌های مختلفی قدر دیده‌اید در حسرت سیمرغ نیستید. سربازهای جمعه، زن زیادی، دستهای خالی، دعوت، درباره الی، کیفر، خرس، هیس دختر‌ها فریاد نمی‌زنند هر یک توانستند نام شما را رسانه‌ای‌تر کنند و قدم شما را به صحنه‌های تقدیر برسانند، اما این با فرق می‌کند. تفاوت از زمین تا آسمان است. نامور شدن برای هر بازیگر سینما و برای بسیاری از فیلم‌ها اتفاقی است که دیر یا زود واقع می‌شود اما آنچه کمتر دست نایافتنی است ایفای نقشی است برای بازیگری در نقش الفت مادر شهیدی غریب اعزامی از کرمان به دشت‌های تفتیده خوزستان که سال‌ها هرم گرمای خرما‌پزان جنوب در تنهایی بر پیکر او گذشته و حالا قرار است پس از سال‌های دور به آغوش مام میهن و مام خویش الفتی که مهربانی و ایثار را از کودکی در کام این جوان فدا شده برای استقلال میهن، به ودیعه نهاده، بازگردد.
خانم زارعی خوش به حال شما که بازی درخورتان بزرگان سینمای ایران را هم به کرنش درآورد تا فیلم خود را تقدیم کنند به هنر شما که این بار با احساسی دینی و ملی آجین شده بود. شمایی که از سینمای مذبذب ایران نهراسیدید و در روزهای ماه مبارک رمضان که برخی روزه‌داری را دون‌شان هنرناداشته خود برمی شمرند از خوردن و آشامیدن امساک نمودید تا روحتان بزرگ و بزرگ‌تر شود و بازی در فیلم شیار ۱۴۳ آن چیزی شود که مخاطب در حسرت فیلمی ایرانی و مهربان و آیینی را با گوشه‌تر چشم بدرقه کند در مسیر سینما تا منزل.
حالا این سیمرغ بهترین بازیگر نقش اول زن سینمای انقلاب تنها دست مریزادی است بر بانویی که لحظه لحظه با مادران شهید همراه و همنوا و همدرد شد و تنها رشحاتی از همدردی با این مادران بزرگوار را به عرصه سینما تقدیم نمود تا سره از ناسره سینمای ایران کشف شود و سینمای ایران یک بار دیگر نفسی جانانه بکشد برای قد کشیدن و فخر نمودن بر حضور بزرگانی چون شما. دست مریزاد.
