سانحه برای رئیس جمهور کشورمان و شهادت او و دیگر همراهانش می توانست تبدیل به یک بحران شود.
شرایط ایران همواره ویژه بوده است، آن هم به دلایلی که همگان می دانند، دشمنی آمریکا و اسرائیل با ایران، دیرینه است، در شرایطی که ایران رئیس جمهور، وزیر خارجه و چند تن دیگر از مسئولان خود را از دست داده است، فرصت مناسبی است برای آن که دشمن بخواهد دست به اقداماتی بزند. حتی برخی شایعه و شائبه می‌اندازند که سانحه برای هلی کوپتر رئیس جمهور شهید، اقدام تروریستی یا خرابکارانه بوده است اما حقیقت چیز دیگری است. یک سانحه باعث چنین اتفاق ناگواری می شود و ملتی را داغدار می کند.
هلی کوپتر حامل رئیس جمهور و همراهانش 30 اردیبهشت ماه 1403 دچار سانحه می شود، ساعت ها می گذرد اما همچنان خبری نیست، تنها می دانیم که هلی کوپتر دچار سانحه شده، همه در بهت و بغض به سر می برند.
غروب همان روز حادثه در دیدار خانواده جمعی از سپاهیان در آرامش و طمأنیه کامل برای سلامت رئیس جمهور و همراهان دعا می‌کنند و به مردم اطمینان می‌دهند که هیچ اختلالی در کار کشور به وجود نخواهد آمد.
این اطمینان خاطر گام اول برای مدیریت بحران است که به خوبی آغاز می شود و شکل می گیرد.
صبح روز فردای سانحه که بیش از 16 ساعت از آن گذشته و مردم در بهت و بغض به سر می برند، خبر شهادت رئیس جمهور، وزیر خارجه و همراهانش منتشر می شود. خبر شوکه کننده و ناگوار و باورپذیر نیست.
حضرت آیت الله خامنه ای پیامی منتشر می کنند و ضمن تمجید از رئیس جمهور، بدون این که احساسی برخورد کنند بر روی برگزاری انتخابات ریاست جمهوری که قانون اساسی آن را تعیین کرده است تأکید می کنند.
ایشان در بخش مهم پیام تأکید می کنند؛«اینجانب پنج روز عزای عمومی اعلام میکنم و به ملت عزیز ایران تسلیت میگویم. جناب آقای مخبر طبق اصل ۱۳۱ قانون اساسی در مقام مدیریت قوه‌ی مجریه قرار میگیرد و موظف است به همراهی رؤسای قوای مقنّنه و قضائیه ترتیبی دهند که ظرف حداکثر پنجاه روز رئیس جمهور جدید انتخاب شود..
در دانشگاه تهران بر پیکر شهدا نماز می خوانند، اما بغض نمی کنند، اشک نمی ریزند، اشکهایشان را در خلوت ریخته اند اما در انظار اینگونه نیست.
برای حاج قاسم گریستند زمانی که جمله «انا لا نعلم منه الا خیرا» را خواندند اما سه بار برای رئیس جمهر و همراهانش خواندند و نگریستند. با صلابت، محکم و مقتدر.
پس از نماز هم به اعضای خانواده شهدای خدمت دلگرمی و دلداری می دهند همچون پدری که همه غصه ها و غم های خانواده را درون خود می ریزد. آیین تشییع و خاک سپاری به خوبی برگزار می شود و رئیس جمهور مردمی، شهید امیر عبداللهیان، شهید آل هشمی، رحمتی استاندار آذربایجان شرقی و کادر عزیر پرواز به خاک سپرده می شوند.
برنامه به گونه ای چیده شده که سران کشورها به دیدار حضرت آیت الله خامنه ای می روند برای عرض تسلیت، اما ایشان با بیان این که رئیس جمهور عزیزی را از دست داده ایم، دیدارها را رسمی و کاری می کنند، چرا؟ برای آن که به همه بگویند درست است رئیس جمهور عزیزمان را از دست داده ایم، اما راه انقلاب ادامه دارد و خللی در آن به وجود نخواهد آمد.
برای عرض تسلیت و تسلای خاطر بازماندگان به دیدار خانواده رئیس جمهور شهید می روند.
ایران اکنون در تدارک برگزاری انتخابات ریاست جمهوری زودهنگام است، همه چیز به خوبی برنامه ریزی شده و پیش می‌رود. مردم برای از دست دادن رئیس جمهورِ شهید و همراهانش عزاداری کردند و اکنون خود را آماده شرکت در انتخابات می کنند. قطعاً در پس این حادثه دلخراش، برنامه ها و دسیسه هایی تدارک دیده شده بود. اما آنچه ملموس تر قابل درک بود، مدیریت رهبری در چنین فضای ملتهبی بود که توانست به خوبی کشور را از بحران عبور دهد.
شرایط ایران همواره ویژه بوده است، آن هم به دلایلی که همگان می دانند، دشمنی آمریکا و اسرائیل با ایران، دیرینه است، در شرایطی که ایران رئیس جمهور، وزیر خارجه و چند تن دیگر از مسئولان خود را از دست داده است، فرصت مناسبی است برای آن که دشمن بخواهد دست به اقداماتی بزند. حتی برخی شایعه و شائبه می‌اندازند که سانحه برای هلی کوپتر رئیس جمهور شهید، اقدام تروریستی یا خرابکارانه بوده است اما حقیقت چیز دیگری است. یک سانحه باعث چنین اتفاق ناگواری می شود و ملتی را داغدار می کند.
هلی کوپتر حامل رئیس جمهور و همراهانش 30 اردیبهشت ماه 1403 دچار سانحه می شود، ساعت ها می گذرد اما همچنان خبری نیست، تنها می دانیم که هلی کوپتر دچار سانحه شده، همه در بهت و بغض به سر می برند.
غروب همان روز حادثه در دیدار خانواده جمعی از سپاهیان در آرامش و طمأنیه کامل برای سلامت رئیس جمهور و همراهان دعا می‌کنند و به مردم اطمینان می‌دهند که هیچ اختلالی در کار کشور به وجود نخواهد آمد.
این اطمینان خاطر گام اول برای مدیریت بحران است که به خوبی آغاز می شود و شکل می گیرد.
صبح روز فردای سانحه که بیش از 16 ساعت از آن گذشته و مردم در بهت و بغض به سر می برند، خبر شهادت رئیس جمهور، وزیر خارجه و همراهانش منتشر می شود. خبر شوکه کننده و ناگوار و باورپذیر نیست.
حضرت آیت الله خامنه ای پیامی منتشر می کنند و ضمن تمجید از رئیس جمهور، بدون این که احساسی برخورد کنند بر روی برگزاری انتخابات ریاست جمهوری که قانون اساسی آن را تعیین کرده است تأکید می کنند.
ایشان در بخش مهم پیام تأکید می کنند؛«اینجانب پنج روز عزای عمومی اعلام میکنم و به ملت عزیز ایران تسلیت میگویم. جناب آقای مخبر طبق اصل ۱۳۱ قانون اساسی در مقام مدیریت قوه‌ی مجریه قرار میگیرد و موظف است به همراهی رؤسای قوای مقنّنه و قضائیه ترتیبی دهند که ظرف حداکثر پنجاه روز رئیس جمهور جدید انتخاب شود..
در دانشگاه تهران بر پیکر شهدا نماز می خوانند، اما بغض نمی کنند، اشک نمی ریزند، اشکهایشان را در خلوت ریخته اند اما در انظار اینگونه نیست.
برای حاج قاسم گریستند زمانی که جمله «انا لا نعلم منه الا خیرا» را خواندند اما سه بار برای رئیس جمهر و همراهانش خواندند و نگریستند. با صلابت، محکم و مقتدر.
پس از نماز هم به اعضای خانواده شهدای خدمت دلگرمی و دلداری می دهند همچون پدری که همه غصه ها و غم های خانواده را درون خود می ریزد. آیین تشییع و خاک سپاری به خوبی برگزار می شود و رئیس جمهور مردمی، شهید امیر عبداللهیان، شهید آل هشمی، رحمتی استاندار آذربایجان شرقی و کادر عزیر پرواز به خاک سپرده می شوند.
برنامه به گونه ای چیده شده که سران کشورها به دیدار حضرت آیت الله خامنه ای می روند برای عرض تسلیت، اما ایشان با بیان این که رئیس جمهور عزیزی را از دست داده ایم، دیدارها را رسمی و کاری می کنند، چرا؟ برای آن که به همه بگویند درست است رئیس جمهور عزیزمان را از دست داده ایم، اما راه انقلاب ادامه دارد و خللی در آن به وجود نخواهد آمد.
برای عرض تسلیت و تسلای خاطر بازماندگان به دیدار خانواده رئیس جمهور شهید می روند.
ایران اکنون در تدارک برگزاری انتخابات ریاست جمهوری زودهنگام است، همه چیز به خوبی برنامه ریزی شده و پیش می‌رود. مردم برای از دست دادن رئیس جمهورِ شهید و همراهانش عزاداری کردند و اکنون خود را آماده شرکت در انتخابات می کنند. قطعاً در پس این حادثه دلخراش، برنامه ها و دسیسه هایی تدارک دیده شده بود. اما آنچه ملموس تر قابل درک بود، مدیریت رهبری در چنین فضای ملتهبی بود که توانست به خوبی کشور را از بحران عبور دهد.
محمد صفری
