اون قدیما که بچه مدرسه‌ای بودیم سنگ هم از آسمون می‌بارید باید می‌رفتیم مدرسه توجیه و گواهی دکتر و اومدن، ولی هم کارساز نبود. خلاصه که یه سوراخ کوچیک هم پیدا نمی‌شد برای فرار و نرفتن به مدرسه.
الانم که این ویروس سبب ساز شده تا بچه‌ها مدرسه نرن؛ کلافه نشدن از بس خونه موندن؟ حالا انگار تو همین یکی دو سال همچین خودشونو قرنطینه کردن که انگار سوسک نور ندیده شدن؟!
به پایان شهریور نزدیک می‌شویم و مهر می‌آید، مهر ماه همیشه یادآور آغاز فصل مدرسه است، که با پاییز هم آغوش می‌شود، اما دو سالی است که این دو اتفاق زیبا به خاطر ویروس کرونا نیفتاده و از حسن زیبای این دو مقوله کاسته است.
مهر و مدرسه با هم عجین است، حال برخی از بچه مدرسه ای‌ها از فرا رسیدن این دو شادمان می‌شوند یا دلخور شتری است که در خانه هر دانش آموزی می‌نشیند و باید تن به این اجبار شیرین بدهد.
اکنون چه باید کرد؟ آیا باید همچنان فرزندان این مرز و بوم که آینده سازان کشور هستند، از تحصیل باز بمانند؟
آیا باید اجازه داد یک ویروس زندگی را تحت تأثیر خود قرار دهد و مختل کند؟
هر چند در این که باید برای مقابله با این ویروس بد ذات که هنوز هم خاستگاه و زادگاهش نامعلوم است و چه بسا یک جنگ بیولوژیک به راه انداخته اند، اقدام کرد و تلاش تردیدی نیست. تولید واکسن در کشور و واردات آن یکی از راه‌های مقابله با بیماری کرونا است که این روز‌ها به شدت از سوی دولت پیگیری می‌شود.
اما نکته‌ای را که باید به آن توجه داشت این است که مدرسه بسته و تعطیل گرده مرده پاشیده بر شهر و روستا که اگر کودکان و فرزندان این دیار همچنان دور از مدرسه بمانند رخوت و کاهلی می‌شود همزاد آن‌ها که البته تاکنون هم شده است و این تأخیر در بازگشایی مدارس بر آن دامن زده است.
قطعاً آن‌ها با خانواده به دیدار اقوام و دوستان و آشنایان رفته اند و برای بازی به کوچه و خیابان و بوستان هم سری زده اند و احتمالاً مسافرت هم رفته اند؛ که اگر چین بوده که بوده! آیا در این مقولات ویروس کرونا حضور و ظهور ندارد که مادران و پدران نگران از حضور فرزندان خود در مدارس هستند؟ که البته دختران و پسران مدرسه‌ای هم با به پشتشان خورده و تنبل شده اند و ویروس هم بهانه‌ای گشته برای نرفتن به مدرسه!
آموزش و پرورش هم هنوز نمی‌داند با خود چند چند است چرا که از یک سو سرپرست آن را اداره می‌کند از سوی دیگر دغدغه معرفی کردن وزیر دولت را درگیر کرده و هنوز فردی را برای این وزارت معرفی نکرده است در حالی که وزارت آموزش و پرورش در آستانه بازگشایی مدارس که هنوز هم روشن نیست باز شود یا نه، در یک وضعیت سردرگمی حاکم بر تصمیمات مسئولین به مردم و بچه‌های مدرسه‌ای هم سرایت کرده و آن‌ها را پا در هوا نگه داشته است.
وزارت آموزش و پرورش باید به خانواده‌ها اطمینان دهد که در این شرایط همه پروتکل‌ها را در همه مدارس اجرا می‌کند و حتی مادران و پدران را برای بازدید از شرایط مدارس دعوت کند تا اطمینان خاطر شود در غیر این صورت همان دورکاری را در بازگشایی مدارس اجرا کند، اما با زیرساخت بهتر تا همه فرزندان این دیار از یک سطح آموزشی برخوردار باشند.
سخن پایانی این که ویروس را بهانه نکنیم که اگر بهانه است بهتر که همان دورکاری در آموزش و پرورش برقرار شود و بچه‌ها با همان لپ تاپ و گوشی‌های خود به تلمذ ادامه دهند.
الانم که این ویروس سبب ساز شده تا بچه‌ها مدرسه نرن؛ کلافه نشدن از بس خونه موندن؟ حالا انگار تو همین یکی دو سال همچین خودشونو قرنطینه کردن که انگار سوسک نور ندیده شدن؟!
به پایان شهریور نزدیک می‌شویم و مهر می‌آید، مهر ماه همیشه یادآور آغاز فصل مدرسه است، که با پاییز هم آغوش می‌شود، اما دو سالی است که این دو اتفاق زیبا به خاطر ویروس کرونا نیفتاده و از حسن زیبای این دو مقوله کاسته است.
مهر و مدرسه با هم عجین است، حال برخی از بچه مدرسه ای‌ها از فرا رسیدن این دو شادمان می‌شوند یا دلخور شتری است که در خانه هر دانش آموزی می‌نشیند و باید تن به این اجبار شیرین بدهد.
اکنون چه باید کرد؟ آیا باید همچنان فرزندان این مرز و بوم که آینده سازان کشور هستند، از تحصیل باز بمانند؟
آیا باید اجازه داد یک ویروس زندگی را تحت تأثیر خود قرار دهد و مختل کند؟
هر چند در این که باید برای مقابله با این ویروس بد ذات که هنوز هم خاستگاه و زادگاهش نامعلوم است و چه بسا یک جنگ بیولوژیک به راه انداخته اند، اقدام کرد و تلاش تردیدی نیست. تولید واکسن در کشور و واردات آن یکی از راه‌های مقابله با بیماری کرونا است که این روز‌ها به شدت از سوی دولت پیگیری می‌شود.
اما نکته‌ای را که باید به آن توجه داشت این است که مدرسه بسته و تعطیل گرده مرده پاشیده بر شهر و روستا که اگر کودکان و فرزندان این دیار همچنان دور از مدرسه بمانند رخوت و کاهلی می‌شود همزاد آن‌ها که البته تاکنون هم شده است و این تأخیر در بازگشایی مدارس بر آن دامن زده است.
قطعاً آن‌ها با خانواده به دیدار اقوام و دوستان و آشنایان رفته اند و برای بازی به کوچه و خیابان و بوستان هم سری زده اند و احتمالاً مسافرت هم رفته اند؛ که اگر چین بوده که بوده! آیا در این مقولات ویروس کرونا حضور و ظهور ندارد که مادران و پدران نگران از حضور فرزندان خود در مدارس هستند؟ که البته دختران و پسران مدرسه‌ای هم با به پشتشان خورده و تنبل شده اند و ویروس هم بهانه‌ای گشته برای نرفتن به مدرسه!
آموزش و پرورش هم هنوز نمی‌داند با خود چند چند است چرا که از یک سو سرپرست آن را اداره می‌کند از سوی دیگر دغدغه معرفی کردن وزیر دولت را درگیر کرده و هنوز فردی را برای این وزارت معرفی نکرده است در حالی که وزارت آموزش و پرورش در آستانه بازگشایی مدارس که هنوز هم روشن نیست باز شود یا نه، در یک وضعیت سردرگمی حاکم بر تصمیمات مسئولین به مردم و بچه‌های مدرسه‌ای هم سرایت کرده و آن‌ها را پا در هوا نگه داشته است.
وزارت آموزش و پرورش باید به خانواده‌ها اطمینان دهد که در این شرایط همه پروتکل‌ها را در همه مدارس اجرا می‌کند و حتی مادران و پدران را برای بازدید از شرایط مدارس دعوت کند تا اطمینان خاطر شود در غیر این صورت همان دورکاری را در بازگشایی مدارس اجرا کند، اما با زیرساخت بهتر تا همه فرزندان این دیار از یک سطح آموزشی برخوردار باشند.
سخن پایانی این که ویروس را بهانه نکنیم که اگر بهانه است بهتر که همان دورکاری در آموزش و پرورش برقرار شود و بچه‌ها با همان لپ تاپ و گوشی‌های خود به تلمذ ادامه دهند.
