بلافاصله با اعلام مسئولیت پذیری گروهک تروریستی داعش در قبال واقعه دلخراش و ناجوانمردانه انفجار کرمان، پیاده‌نظام رسانه‌ای جریان سلطه دست به کار شد تا هرجوری که امکان دارد با پیش کشیدن هویت افغانستانی این عوامل داعشی جلوه دیگری از دوقطبی‌سازی بین ایران و افغانستان را به پیش ببرد و افکار و اذهان مردم کشورمان را به این سمت سوق دهد که وجود افغانستانی در کشور مساوی است با اخلال در نظم و امنیت. اما با گذشت زمان معلوم شد هویت عاملان انتحاری واقعه کرمان افغانستانی نبوده و تاجیکی است و از طرفی اخبار و گزارشات رسمی و غیر رسمی مربوطه نیز حکایت از آن داشت که 15تن از شهدای 13دی‌ماه افغانستانی بوده و در راه تکریم و گرامی‌داشت سالگرد شهادت سردار قاسم سلیمانی قربانی جهل و جمود وهابیت شدند و خونشان به ناحق بر زمین ریخته است.
اگر به دیده انصاف به واقعیت و عینیت موجود در جامعه نظر بیفکنیم خواهیم دید که اکثریت افغانستانی‌ها نه تنها در کشور دست به اخلال نظم و امنیت نمی‌زنند بلکه با رعایت قوانین و عرف جامعه ما زندگی مسالمت‌آمیزی را پیش گرفته‌اند و دوشادوش ایرانیان در این کشور زیست فردی و اجتماعی خود را جلو می‌برند. حتی در بسیاری از مواقع حساس و چالشی تاریخ معاصر ایران افغانستانی‌ها با ایجاد صف واحد دست به همکاری و همیاری با برادران ایرانی خود زدند تا فضای ملتهب را آرام سازند. پس از آغاز جنگ تحمیلی عراق علیه ایران، افغانستانی‌هایی که به دلیل حمله شوروی به کشورشان به ایران آواره شده بودند و یا پیش از آغاز جنگ در برخی شهرهای ایران همچون مشهد و قم سکونت داشتند، داوطلبانه عازم جبهه‌های جنگ شدند و در کنار رزمندگان ایرانی در برابر دشمن بعثی متجاوز ایستادند. آنان از نخستین روزهای دفاع مقدس، در جبهه‌های جنگ حضور داشتند. به طور مثال در عملیات پیروز «ضربت ذوالفقار» که دی ماه سال 59 و در منطقه عملیاتی میمک اجرا شد، رزمندگان افغانستانی در کنار نیروهای ارتش و سپاه نقش‌آفرینی کردند.
در ادامه رزمندگان افغانستانی در یگان‌های سپاه همچون لشکرهای 5 نصر خراسان، 21 امام رضا (ع) و 17 علی بن‌ابیطالب (ع) قم سازماندهی شدند و برای دفاع از خاک و مردم ایران که بستری برای تبلور ارزش‌‌ها شده بود جان خود را در معرض خطر قرار دادند.
دهه 90 شمسی موسمی دیگر برای این بود تا زمان ثابت کند افغانستانی‌ها نه فقط مدافع امنیت و آرامش در یک کشور یا یک بخش محدود، بلکه مدافعان امنیت در منطقه هستند. آتش تکفیر و تروریسم منطقه را به سمت نابودی کشانده بود که تأسیس تیپ فاطمیون و حضور جدی آن‌ها در سوریه برای نبرد با گروهک‌های تروریستی نقل رسانه‌های جهان و بالاخص خاورمیانه شد.
اگر به دیده انصاف به واقعیت و عینیت موجود در جامعه نظر بیفکنیم خواهیم دید که اکثریت افغانستانی‌ها نه تنها در کشور دست به اخلال نظم و امنیت نمی‌زنند بلکه با رعایت قوانین و عرف جامعه ما زندگی مسالمت‌آمیزی را پیش گرفته‌اند و دوشادوش ایرانیان در این کشور زیست فردی و اجتماعی خود را جلو می‌برند. حتی در بسیاری از مواقع حساس و چالشی تاریخ معاصر ایران افغانستانی‌ها با ایجاد صف واحد دست به همکاری و همیاری با برادران ایرانی خود زدند تا فضای ملتهب را آرام سازند. پس از آغاز جنگ تحمیلی عراق علیه ایران، افغانستانی‌هایی که به دلیل حمله شوروی به کشورشان به ایران آواره شده بودند و یا پیش از آغاز جنگ در برخی شهرهای ایران همچون مشهد و قم سکونت داشتند، داوطلبانه عازم جبهه‌های جنگ شدند و در کنار رزمندگان ایرانی در برابر دشمن بعثی متجاوز ایستادند. آنان از نخستین روزهای دفاع مقدس، در جبهه‌های جنگ حضور داشتند. به طور مثال در عملیات پیروز «ضربت ذوالفقار» که دی ماه سال 59 و در منطقه عملیاتی میمک اجرا شد، رزمندگان افغانستانی در کنار نیروهای ارتش و سپاه نقش‌آفرینی کردند.
در ادامه رزمندگان افغانستانی در یگان‌های سپاه همچون لشکرهای 5 نصر خراسان، 21 امام رضا (ع) و 17 علی بن‌ابیطالب (ع) قم سازماندهی شدند و برای دفاع از خاک و مردم ایران که بستری برای تبلور ارزش‌‌ها شده بود جان خود را در معرض خطر قرار دادند.
دهه 90 شمسی موسمی دیگر برای این بود تا زمان ثابت کند افغانستانی‌ها نه فقط مدافع امنیت و آرامش در یک کشور یا یک بخش محدود، بلکه مدافعان امنیت در منطقه هستند. آتش تکفیر و تروریسم منطقه را به سمت نابودی کشانده بود که تأسیس تیپ فاطمیون و حضور جدی آن‌ها در سوریه برای نبرد با گروهک‌های تروریستی نقل رسانه‌های جهان و بالاخص خاورمیانه شد.
محمد مهدی اسکندری - الف
