چهارشنبه ۴ خرداد ۱۳۹۰ - ۰۸:۱۳
کد مطلب : 65235

ورزش باستانی میراث غنی ایران در تاجيكستان

ورزش باستانی میراث غنی ایران در تاجيكستان
اولین بار که "نوروز عربف"، ورزشکار ورزش پهلوانی تاجیکستان، وارد زورخانۀ دوشنبه شد، لبخندی بر لبانش جاری شد. او به قصد ادامۀ تمرین کشتی آمده بود و وقتی که تجهیزات زورخانه و نمایش چرخیدن مربی را دید، انگشت به دهان ماند، اما به زودی تحت تأثیر فرهنگی آشنا، مهارت و چابکی مربی قرار گرفت. از آن زمان که حدود شش سال گذشته‌است، "نوروز" بر این ورزش باستانی تسلط یافته‌است و احساس می‌کند به زورخانه تعلق دارد. به گزارش سياست روز آنلاين به نقل از جديد آنلاين، ورزش باستانی یکی از سنت‌های قدیمی و میراث غنی فرهنگی ایران است که در سال‌های اخیر کم‌‌رنگ‌تر شده‌است. در جهت احیا و تداوم این سنت گروه‌هایی نظیر فدراسیون ملی و بین‌المللی ورزش‌های زورخانه‌ای این رسم را در داخل و خارج از کشور ایران ترویج می‌دهند. بدین ترتیب، در سال ۲۰۰۵، فدراسیون بین‌المللی ورزش‌های زورخانه‌ای همراه با سفارت ایران در تاجیکستان، زورخانه‌ای به نام "حکیم ابوالقاسم فردوسی" در شهر دوشنبه بنا نهادند و نظارت آن را به مردم محل سپردند. این زورخانه که در ورزشگاه مرکزی شهر دوشنبه قرار دارد، توجه ورزشکاران جوان تاجیکستان مانند "نوروز" را به خود جلب کرده‌است. در آغاز نوروز و همراهانش مانند "جهانگیر عربف"، به ورزش کشتی و ورزش ژاپنی "جودو" مشغول بودند، لیکن به‌تدریج به ورزش باستانی روی آوردند. آنها سنت زورخانه را میراث فرهنگی خود می‌دانند و معتقدند که این ورزش پر از چالش‌های ذهنی و جسمی است. به عبارت دیگر، این سنت در میان جوانان دوشنبه مورد توجه و استقبالی پرهیجان قرار گرفته، چون به گفتۀ نوروز، "در خون ماست". نظارت سعید محمود ضمیرف، سرمربی کنونی زورخانۀ تاجیکستان نیز بازتابی است از همین گونه احساس. وی هنوز در اوقات فراغت جودو تمرین می‌کند، لیکن به علت جنبه‌های هنری، از جمله شعر و موسیقی، ورزش باستانی را از ورزش های دیگر متمایز می‌شمرد. او اشاره می‌کند که شنیدن ضرب طبل و شعر فردوسی احساس خستگی را از بدن می‌زداید. گویی همچنان که اشعار حماسی فردوسی در میان اکثریت قریب به اتفاق فارسی‌زبانان شور و هیجان می‌انگیزد، این بار نیز به برانگیختن اعضای تیم ملی تاجیکستان آمده‌است. در مسابقات بین‌المللی ورزش‌های زورخانه‌ای اخیر تحت عنوان "جام فردوسی" که تابستان گذشته در شهر دوشنبه بر گزار شد، ورزشکاران تاجیک موفق به کسب جوایزی شدند. "نوروز" در این مسابقات در رشته‌های کباده و سنگ‌گیری مقام اول را به دست آورد. همچنین در میل‌بازی سعید رتبۀ چهارم را کسب کرد، در حالی که در ردۀ وزنی خود در کشتی مقام اول را از آن خود کرد. سرانجام، در بخش مهارت‌های تیمی، تیم الف تاجیکستان در مقام سوم قرار گرفت. با وجود همۀ این موفقیت‌ها، به عقیدۀ ورزشکاران، زورخانه از اهمیتی فراتر از کسب جایزه در مسابقات برخوردار است؛ تا آن جایی که نوروز و سعید به زورخانه به مثابه خانۀ دوم خود می‌نگرند. برای سعید، که خاطرات تلخ تجربۀ جنگ داخلی هنوز در ذهنش رنگ نباخته‌است، زورخانه مکانی است که در آن می‌توان خود را از مشکلات روزمره رها کرد. نوروز زورخانه را نه تنها مکانی برای گردهم‌آیی و ورزش می‌داند، بلکه همچنین از آن به عنوان مکتبی برای دست یافتن سرشت "پهلوانی" یاد می‌کند. وی حتي با شوخی می‌گوید که در واقع، زورخانه "خانۀ اولش" است. این ورزشکاران امیدوارند در آینده موفق به کسب فرصت‌های بسیاری برای انتقال این احساس تعلق به ورزش باستانی و زورخانه، به طیف هر چه گسترده‌تری از جوانان میهن‌شان شوند. هم‌اکنون تعداد قابل توجهی از جوانان شهر دوشنبه به ورزش‌های باستانی علاقه نشان می‌دهند. بنا به برآورد سعید، هر هفته ‌حدود ۱۰۰ تا ۱۵۰ نفر از جمله گروهی از دانشجویان و نوجوانان به زورخانۀ دوشنبه می‌آیند و از امکانات آن استفاده می‌کنند. اما به غیر از تشکیل یک تیم کوچک در ولایت ختلان، این فعالیت‌ و امکانات عمدتاً در پایتخت متمرکزند؛ از این رو ‌آرزوی آیندۀ جهانگیر و همگـنانش این است که سنت، امکانات و درک اهمیت و نسبت و قدمت ورزش‌های زورخانه‌ای را به بقیۀ مناطق کشور گسترش دهند و سرانجام وظیفۀ پرورش و راهنمایی پهلوان آیندۀ تاجیکستان را به نسل جوان‌تر کشورشان واگذار کنند.
https://siasatrooz.ir/vdcamuni.49nme15kk4.html
نام شما
آدرس ايميل شما
کد امنيتی