این روزها دولتمردان برای فرار از مسئولیت شکست برجام به هر ریسمانی چنگ می‌زنند و بهانه‌های تازه‌ای می‌آورند که جدیدترین این بهانه‌ها رقابت میان جناح‌های سیاسی است.
وقتی دولت یازدهم برای عبور از مشکلات کشور نسخه برجام را تجویز کرد و تمرکز خود را تنها بر روی سیاست خارجی گذاشت، امید داشت که از راه تعامل با کداخدا به نتیجه مورد نظر خود برسد.
در آن زمان مذاکره کنندگان ایرانی از پیروزی دموکرات‌ها در انتخابات امریکا آسوده خاطر بودند و به تبع آن نگرانی از ابقای برجام نداشتند.
اما نتیجه انتخابات امریکا مطابق با پیش بینی‌های آنان پیش نرفت و برخلاف انتظار آنها، ترامپ که وعده خروج و پاره کردن برجام را در نطق‌های انتخاباتی خود می‌داد، به کاخ سفید راه یافت. این تغییرات درحالی به وقوع پیوست که دولت روحانی در تمام این مدت به آهستگی در جاده توسعه اقتصاد کشور و مقابله با مشکلات پیش می‌رفت و در نتیجه هر روز مسائل و مشکلات کشور هر روز پیش از پیش نمود بیشتری پیدا می‌کرد.
در این زمان بود که بارها دلسوزان و منتقدین دولت نسبت به این شرایط هشدار دادند و خواستار توجه دولت به توصیه رهبری درباره اقتصاد مقاومتی و اتکا به توان داخلی شدند. این گروه بارها به دولت خاطر نشان کردند که به روند تحولات داخلی کشور و جامعه توجه داشته باشد اما همواره بسیاری که حاضر نبودند نازک‌تر از گل به آمریکا بگویند مطابق میل کدخدا! توپ را در زمین داخلی انداخته و منتقدین را تازه به دوران رسیده های بی‌سواد ، حسود و افراطی خواندند.
پس از آن روحانی در دور دوم انتخابات ریاست جمهوری نیز حضور یافت و مجدداً وعده‌های زیادی به مردم داد و مردم نیز بر اساس این وعده‌ها بار دیگر به او امید بستند و او مجدد به عنوان رئیس جمهور انتخاب شد.
روحانی در دولت دوازدهم بازهم بر مدار سابق پیش می‌رفت، اما با روی کار آمدن ترامپ و تهدید به خروج امریکا از برجام باچالشی جدید پیش روی خود روبرو شد.
در این شرایط دولت دوازدهم از یک سو با وضعیت پیچیده و مبهم اقتصادی و معیشتی مردم روبرو بود و از سوی دیگر فسادهای اقتصادی، حقوق‌های نجومی و عمل نشدن به وعده‌ها وی را شرایط دشواری قرار داد.
دولت برای برون رفت از این بحران از یک سو دست به انکار وعده های خود زد و از سوی دیگر انگشت اتهام به سوی دیگران دراز کرد.
اما کار به اینجا ختم نشد، حالا در تازه‌ترین اتهام، رقابت‌های جناح‌های سیاسی مانع اصلی پیش روی فعالیت‌های دولت عنوان و بهانه‌ای برای لاپوشانی کم کاری دولتمردان شد.
حل مشکل با رقابت‌های جناحی
در همین زمینه، اخیراً محمود واعظی رئیس دفتر رئیس جمهور در اظهاراتی گفته است که با رقابت‌های جناحی نمی‌توانیم مشکلات مردم را حل کنیم.
وی با تاکید بر اینکه امروز بیش از هر زمان دیگری به انسجام نیاز داریم، گفت: خواهش من از همه جناح‌ها، گروه‌ها و نهادها این است، در شرایطی که آمریکا برای ما ایجاد کرده است، با هم همکاری کنند.
واعظی بیان داشت: ما امروز بیش از هر زمان دیگری به وحدت و انسجام نیازمندیم. همه نهادها و قوا باید تلاش کنند که اختلاف سلیقه‌ها را کنار بگذارند و بر منافع ملی و امنیت ملی که جزء اشتراکات ما است توافق کنند.
سرپرست نهاد ریاست جمهوری اظهار داشت: در هر کشوری مردم در انتخابات وقتی به یک نامزد رای می‌دهند، انتظار دارند جناح دیگری که به هر دلیل رای نیاورده است، اما محترم است به نامزد پیروز کمک کند. مردم انتظار حل مشکلات را دارند و با رقابت‌های جناحی و درگیری نمی‌توانیم مشکلات مردم را حل کنیم.
وی در ادامه افزود: ما باید در داخل کشور انسجام داشته باشیم تا علامتی به خارج از کشور باشد و آنها بدانند ما در داخل کشور هم نظر هستیم و در داخل کشور امید و نشاط را به مردم باز گردانیم.
رئیس دفتر رئیس جمهور، در واکنش به این تحلیل که همزمان با فشارهای خارجی به دولت، در داخل کشور نیز مردم به خاطر سخت تر شدن شرایط فشار وارد کنند تا نظام تضعیف شود بیان کرد:کسانی که این تحلیل و برنامه را دارند، مردم ایران را نشناخته‌اند.
ارتباط میان مشکلات و فعالیت‌های سیاسی
باید گفت روشن است که حل مشکلات مردم در گروه اقدام و عمل به اقتصاد مقاومتی است که بارها از سوی مقام معظم رهبری به آن تاکید شده است و این موضوع ربطی به فعالیت احزاب و گروه های سیاسی ندارد.
دولت مدتها نسبت به حل مشکلات کشور بی‌تفاوت بوده و برنامه‌ای برای حل آن به مردم ارائه نداده است. دولتمردان بارها از توفیقات اقتصادی خود در رسانه‌ها سخن گفته اند و این درحالی است که افکار عمومی عقیده دارد این توفقیات ملموس نیست.
سوال این است که وقتی گروهی سیاسی عملکرد جناح مقابل را مورد نقد قرار می‌دهد چه تداخل و مشکلی در برنامه‌های دولت ایجاد می‌شود؟
آیا برنامه‌های دولت برای حل مشکلات مردم آیا ارتباطی با رقابت‌های سیاسی دارد و با خطر افتادن حزب و گروهی در برنامه‌های دولت اختلال ایجاد می‌شود.؟
یا اینکه دولت خود را وابسته به گروهی خاص است و این انتقادات وارده به این گروه را به خود می‌گیرد ؟
بررسی سخنان دولتمردان نشان می‌دهد که هنوز برای آنها هنوز رقابت‌های انتخاباتی پایان نیافته‌است و نمی‌دانند که خواست مردم، جوانان و اقشار مختلف برطرف کردن مشکلات اقتصادی، معیشتی و ایجاد کسب و کار است.
آیا دولت برنامه‌ای مشخص و زمان بندی شده برای مقابله با افزایش قیمت‌ها، رکود اقتصادی، تورم و گرانی کالاها ارائه کرده است ؟
مردم باید احساس کنند گرهی از مشکلات آنها باز شده‌است، اما این امر اتفاق نیافتاده است.
این درحالی است که مردم ایران ثابت کرده‌اند که هوشیارو با‌بصیرت هستند و فرق شعار، تحلیل‌های نابجا و ترفندهای سیاسی را با تلاش برای بهبود و ارتقاء شرایط کشور درک می کنند. از این می‌توان دریافت تمامی گله‌های دولتمردان برای توجیه کم کاری و بی‌برنامگی آنها است و در این میان رقابت‌های حزبی بهانه‌ای بیش نیست.
گرایش سیاسی دولت
دولت در حالی به احزاب سیاسی توصیه می‌کند که اختلاف سلیقه‌ها را کنار بگذارند که خود با گرایش‌های سیاسی مشهود برنامه جناح خود را دنبال کرده و براساس مشی سیاسی خود پیش می‌رود.
بارها دیده شده که مسئولان به جای تلاش برای حل مشکلات مردم دست به حاشیه‌سازی زده و مسائل و مشکلاتی را مورد توجه قرارمی‌دهند که در زمره اهدافی حزبی آنها قرار دارد و دردی را از مردم دوا نمی‌کند.
وابستگی دولت به جریانات سیاسی گاهی چندان مشهود است که به نظر می‌رسد در شرایطی حتی منافع ملی فدای مصالح سیاسی آنها می‌شود.
اصلاح طلبان بارها اعلام کرده اند که روحانی پیروزی خود در انتخابات ۹۲ و ۹۶ را وامدار حمایت اصلاح‌طلبان است. دولت نیز هیچگاه مخالفت خود را با این ادعا اعلام نکرده است و درعین حال بسیاری از چهره‌های این جناح در دولت حاضر هستند.
در این میان دولت تمایلی به استفاده از ظرفیت اصولگرایان نشان نداد و اگر آنها انتقاداتی را به عملکرد دولت مطرح کرده اند این انتقادات تخریب‌گرایانه نبوده است.
در این میان مشکلات و گرفتاری‌های مردم حاصل از سوء مدیریت دولتمردان و تصمیمات اشتباه آنان بوده است و مسلم است که اگر مردم از عملکرد دولت قانع شوند، رقابت‌های سیاسی نقش موثری اجرای برنامه‌های دولت ندارد.
