اتیوپی طی هفته‌های اخیر با بحران‌های امنیتی شدیدی مواجه شده چنانکه از آن با عنوان جنگ داخلی یاد می‌شود. با آغاز تحرکات مخالفان دولت در منطقه تیگرای، آبی احمد نخست وزیر اتیوپی اعلام جنگ داده و حملات گسترده نظامی به این منطقه آغاز شد. در مدت کوتاهی این جنگ به جنگی منطقه‌ای مبدل شد و سودان و اریتره را نیز درگیر کرد و در پایان نیز سودالن اعلام کرد پس از ۲۵ سال مناطق اشغالی را از سلطه اتیوپی خارج کرده است. حال این سوال مطرح است که چرا درگیری در این منطقه آغاز و چرا به بحرانی منطقه‌ای مبدل شد؟ هر چند که کشورهای آفریقایی همواره با بحران و جنگ داخلی مواجه هستند و آنچه که در اتیوپی روی داد را نیز می توان در این چارچوب دانست اما تحولات حاشیه‌ای نیز در ورای آن قابل توجه است که ابعاد بیشتری از جنگ را آشکار می‌سازد. نخست آنکه پیش از آغاز این درگیری‌ها از یک سو میان اتیوپی و رژیم صهیونیستی توافق امنیتی امضا شد و از سوی دیگر سودان نیز رسما روابط با این رژیم را اعلام داشت. ادعای سودان آن بود که آمریکا وعده لغو تحریم‌ها را به آنها داده است. نکته مهم آن است که همزمان با آغاز بحران در اتیوپی از یک سو رژیم صهیونیستی از انتقال یهودیان این کشور به سرزمین های اشغالی خبر داد و از سوی دیگر سودان نیز باز پس گیری اراضی اشغالی از اتیوپی را سر داد. با توجه به این رفتارها می توان گفت که این بحران بازی دو سر برد برای صهیونیست‌ها بوده است چرا که از یک سو جمعیت سازی را با یهودیان اتیوپی اجرا کرده و نفوذ امنیتی در این کشور را افزایش داده‌اند و از سوی دیگر صهیونیست‌ها و آمریکا به جای آنکه برای لغو تحریم‌ها سودان اقدامی صورت داده باشند از جیب اتیوپی هزینه های سازش را پرداخته کرده‌اند. در اصل برنده جنگ مذکور را می توان صهیونیست‌ها دانست که نفوذ در آفریقا و نیز جمعیت سازی با یهودیان آفریقایی را اجرایی کرده‌اند. دوم آنکه آمریکا در کنار فرانسه طرح‌های گسترده‌ای برای نفوذ نظامی بیشتر در آفریقا دارند لذا جنگ اتیوپی را می‌توان اقدامات آنها برای رسیدن به این مهم دانست. جنگی که در آن مردم اتیوپی قربانی شده در حالی که صهیونیست‌ها و غرب در لوای این کشتارها به منافع خود دست یافته‌اند. نمود این رفتار را در سایر کشورهای آفریقایی همچون لیبی، سومالی و... می توان مشاهده کرد که مردم قربانی سیاست‌های استعمار نوین شده‌اند در حالی که در ظاهر درگیر جنگ داخلی بوده و با این ادعا نیز نهادهای بین‌المللی در برابر درد و رنج این ملت‌ها راه سکوت در پیش گرفته‌اند.
نویسنده: فرامرز اصغری
