های! آقای نخست وزیر!
نامه ام را بی گفت مقدمه‌ای می‌آغازم!
سربازکان جرّار صهیونت را بگو
چکمه‌های پلشت‌شان را
از پیشانی قدس؛
از سجده گاه رسولان پاک بردارند!
هِه... اگر چه،
یکی نجاستِ بویناکِ خوکِ مزبله ها
تواند که دریای آبی ما را بیالاید؟!
پتیارگان دریده صهیونت را دستور بده
دیگر بر این خاک
عربده مزنند
و می‌آشوبند آرامش آسمانی قبه الخضرا را!
که در و دیوار قدس هنوز
تکرار می‌کنند
نغمه‌های آسمانی داوود
و مناجات ربانی ابراهیم را.
بدان که بوی گند دهان شراب آلودشان
هر گز نتواند آغشت
هوای قدسی خاکی راکه احمد مختار
در آن دم زده است
در عروج اهورایی اش!
باری خواهید چون سگان هار، پارس کنید
و گاز اشک آور بریزید
بر سر کودکان و زنانمان اما
با موشک سرگردان دیمونا،
با کشتی آتش گرفته ی بندر فجیره، چه می کنید؟!
وای تان باد
از موشک های قسامِ خشمی
که در تونل های پنهان قلب مردم غزه
بیتاب شلیک شدن اند؟!
آقایِ وزیر سرنگونی!
عربده جویانت را بگو
از محله الشیخ جراح عقب بنشینند
که تشرِ پهلوان پنبه‌هایت را... دیگر
کبوتران نشسته بر گنبد خضرا هم باور نمی کنند.
نمی‌بینی که حتی
بالی هم به رفتن
نمی تکانند؟!
ای فاتحان سرشکسته صبرا و شتیلا
ای تا مفرقتان آلوده به خون!
سوگند به زیتون
دیگر از باغ سترون آرزوهاتان
میوه‌ای بر نمی‌روید!
بنگرید که چگونه
از اُشتلمِ "نیل تا فرات"
به زبونی اشغال الشیخ جراح _محله ی کوچکی که حالا جهانی است_فتاده اید!
و در آن هم چه زبون مانده اید! هِه...
گوش دار آقای واپسین وزیر!
آهنگ رحیل کوچتان را می‌شنوی؟
حالا دیگر وقتش است
تا گنبد کاغذیتان هنوز
فرو نریخته است، برخیزید
و دست در دست
آهنگ"هاوا ناگیلا" _که چقدر دوستش می دارید_ را
مویه کنان و ژاژخایان
بخوانید و تا سرزمین تازه تان
_ پاتاگونیا_
راهی شوید.
سفر بخیر آقای نخست وزیر!
امضا از طرف:
عماد مغنیه!
