لیبی را بنگرید

پرونده هسته ای هنوز باز است و مذاکرات وین جریان دارد، فعلا نماینگان طرفین به پایتخت های خود بازگشته اند تا با مقامات ارشد رایزنی کنند اما آیا این پایان ماجرا است؟
هشدار رهبری در باره فرسایشی و فرمایشی شدن مذاکرات وین برای آن بود که طرف مقابل از این فضا برای خود بهره برداری نکند و بار دیگر شرایط اقتصادی کشور شرطی نشود.
طولانی شدن مذاکرات بر سر موضوعی که ۶ سال پیش حل شده و بر سر آن توافقی به امضاء رسیده است، به نظر کار بیهودهای است.
با این وجود دولت سعی دارد تا باردیگر برجام را احیاء کند تا شاید بتوان از مزایای آن بهره برد. شاید این رویکرد ذوق زدگی موجب سوء برداشت غرب و تقلای آن برای کسب بیشترین امتیازات از این مذاکرات شده است. سخنان و پیشنهادهای زیادی از زبان برخی مقامات آمریکایی و در رسانه های آنها گفته شده که هیچیک بر موفقیت مذاکرات وین تأکید ندارد.
وال استریت ژورنال در خبری مدعی می شود که آمریکا آماده لغو تحریم های بانک مرکزی ایران در بخش تروریسم است.
آمریکا ایران را در چند لایه تحریم کرده و هر یک از این تحریم ها لغو شود، تحریم دیگر باقی است و باز هم مراوردات بانکی امکان نخواهد داشت.
مذاکرات چند جانبه درباره برنامه هسته ای ایران تاکنون به تحقق نتایج مشخصی نرسیده است.
با توجه به روندی که در نشست وین دیده می شود و با نگاهی به سخنان و مواضع مقامات آمریکایی، آنها در صدد هستند تا مذاکرت طولانی و فرسایشی شود حتی به نظر می آید که آمریکا انگیزه ای هم برای رسیدن به نتیجه در آستانه انتخابات ریاست جمهوری ایران ندارد چرا که اگر قرار بر این بود برجام احیا شود، باید زودتر دست به کار می شد.
آمریکا بر این اعتقاد است که با توجه به پایان دوره دولتی که برجام را امضاء کرده، باید بنشیند و ببیند چه فردی در انتخابات ریاست جمهوری ۲۸ خرداد ماه انتخاب خواهد شد، علاوه بر آن بر روی مشارکت مردم نیز متمرکز است.
این که از سوی آمریکایی ها گفته می شود سیاست بایدن با ترامپ تفاوت دارد، یا این که آمریکا پیشنهاد اجرای گام به گام تعهدات را به ایران داده است و تأکید کرده که تعلیق تحریم ها در بازه زمانی ۱۲۰ روزه انجام می شود، همگی پیشنهادهایی است که از سوی ایران پذیرفته نخواهد شد چرا که هیچیک از آنها منافع جمهوری اسلامی را تأمین نمی کند و تنها خوراک برای افکار عمومی جهان دارد تا بگوید آمریکا انعطاف نشان داده است.
ند پرایس سخنگوی وزارت خارجه آمریکا گفته؛ «آنچه که من درباره ایران گفتم بدیهی است که حقیقت باقی می ماند، در مقابل ما، راه بسیار طولانی است، طولانی تر از آنچه که ما در آینه با دید به گذشته می بینیم. و این موضوع به دلیل چالش های ذاتی این روند مذاکره است. خیلی از این چالش ها از بین نمی روند.»
طولانی بودن راه که مقابل آمریکا قرار دارد و ند پرایس نیز به آن اشاره می کند، همان فرسایشی بودن مذاکراتی است که برای احیای برجام جریان دارد. اگر سیاستی که آمریکا در قبال لیبی اتخاذ کرد، بازنگری کنیم کاملاً همان سیاستی را که علیه ایران در پیش گرفته، اجرا شد و سرانجام به سقوط لیبی و قذافی رسید.
لیبی تن به همه خواسته های آمریکا داد، اما پس از خلع سلاح کامل، هیچ یک از وعده های آمریکا و سازمان ملل و البته تضمین انگلیس به لیبی محقق نشد و در مقابل تصویب حمله به این کشور در شورای امنیت سازمان ملل دستاورد همکاری های گسترده لیبی بود. فراموش نکنیم که قذافی در روزهای پایانی حکومتش به ایران و کره شمالی نصیحت کرد که به وعده های غرب دل خوش نکنید و حاضر به اجرای خواسته‌های آنها نشوید که غرب هرگز قابل اعتماد نیست.
گرچه حکومت لیبی با جمهوری اسلامی ایران بسیار تفاوت داشت، اما نوع برخوردهای آمریکا با دو کشور بسیار شبیه است.
اصرار آمریکا بر برچیدن توانمندی های موشکی ایران، پایان کار نخواهد بود، مذاکرات هسته ای که اکنون برای احیای برجام در وین انجام می شود، راهی است که پایانی ندارد و تنها چیزی که آمریکا را راضی می کند، نابودی ایران و سرنگوین جمهوری اسلامی است.
لیبی را بنگرید، آیا مردم این کشور پس از حمله آمریکا، یک روز خوش به خود دیده اند؟ کافی است که ایران نیز تن به همه خواسته های ایالات متحده بدهد و دست ها را بالا ببرد.
مقاومت است که باعث شده تا آمریکا نتواند به اهداف خود دست یابد. برجام دستاوردی برای ایران نداشته و پس از این هم نخواهد داشت، آنچه که باعث می شود ایران پابرجا و استوار باقی بماند، مقاومت و تولید قدرت است.

^{نویسنده: قاسم غفوری}