در همایش ملی اعتدال که اخیراً برگزار شد، یکی از سخنرانان اصلاح‌طلب این همایش در اشاره به شعار «اعتدال» دولت اینطور بیان کرده است که وجه مسلط و غالب زندگی امام(ره) اعتدال‌گرایی بود.
علی‌محمد حاضری در این رابطه می‌گوید: «امام(ره) با انتشار مقاله‌ای درباره تمجید از نواب‌صفوی در مجله پانزده خرداد در سال ۵۳ مخالفت کرد زیرا ایشان دنبال خشونت‌گرایی نبود. من ۹۸ تصمیم دیگر امام(ره) را نیز مطالعه کردم که ۹۴ مورد آن با شاخص اعتدال‌گرایی به صورت کامل تطبیق داشت. وجه مسلط و غالب زندگی امام(ره) اعتدال‌گرایی بود»
به گزارش ایسنا، او همچنین با بیان اینکه روش و نحوه پیگیری یک مکتب توسط یک فرد می‌تواند افراطی یا تفریطی باشد. روش اعتدالی روشی میان این دو روش است تصریح می‌کند: من نحوه عملکرد امام خمینی(ره) را از سال ۱۳۲۳ تا زمان ارتحال ایشان را در مورد تصمیمات سرنوشت‌ساز بررسی کردم. نحوه ورود امام به فعالیت سیاسی و اجتماعی و نحوه اتخاذ تصمیم ایشان روشی اعتدالی بود.
پیش از حاضری که حضرت امام(ره) را یک چهره اعتدالی! معرفی کرده است، جلایی‌پور از دیگر چهره‌های اصلاح‌طلب نیز در مصاحبه‌ای تأکید کرده بود که اگر امام راحل زنده بود «اصلاح‌طلب»! می‌شد.
این صحبت‌ها که نوعی تقلّا برای نسبت دادن منش یک جریان سیاسی و گاهی اجرایی به ساحت مقدّس کسانی همچون امام راحل ارزیابی می‌شوند؛ اولاً جریان‌هایی میرا تلقی می‌شوند و هیچگاه در افکار عمومی به دلیل تشکیک‌های مبنایی که با خود دارند به جایگاه‌های پایدار نمی‌رسند و ثانیاً طرح‌کنندگان را به دلیل قرائت‌های غلط و خودتوجیهی که از امام راحل دارند در مقابل اشکالات جدی و بی‌پاسخ قرار می‌دهند.
