رئیس جمهور از زمان ورود به عرصه انتخابات و رقابت، همواره بر این نکته تأکید داشت که به جناح خاصی وابستگی ندارد.
رئیس ستاد انتخاباتی مسعود پزشکیان در اردبیل گفته بود؛ پزشکیان به هیچ حزب و جناح بدهکار نیست و فقط بدهکار مردم است و ما مردم تا چهار سال او را حمایت خواهیم کرد.
رئیس جمهور خود در یکی از برنامه‌های تلویزیونی انتخاباتی گفته بود؛ نه بیسوادم نه وابسته به حزب و جناحی.
اکنون که او چند روزی است وزرای پیشنهادی خود را به مجلس معرفی کرده، موجی از انتقادات از سوی جریان اصلاحات به سوی او روانه شده و دیروز در پیامی که در شبکه ایکس منتشر کرد نوشت؛«صبر کنید کابینه کار کند و آن را از روی عملکردش نقد کنید.» ضمن آن که رئیس جمهور بارها بر این نکته تأکید کرده است که دولت او دولت وفاق ملی است و از همه جریان‌ها و جناح‌ها استفاده خواهد کرد.
شاید معرفی چنین وزرایی که هنوز رأی اعتماد نگرفته‌اند در سابقه رؤسای جمهور پیشین وجود نداشته است و تاکنون نیز چنین اتفاقی نیفتاده و چه بسا اگر رئیس جمهوری از سوی جریان مقابل انتخاب شده بود، دست به چنین کاری نمی‌زد و همه وزرای پیشنهادی خود را از جریان سیاسی حامی خود معرفی می‌کرد و حتی اگر چنین هم نمی‌شد یعنی رئیس جمهور اصولگرا اگر از جریان مقابل هم در کابینه خود قرار می‌داد صدای جریان اصولگرایی هم در می‌آمد اما این مسئله از اختیارات و وظایف رئیس جمهور است.
دکتر مسعود پزشکیان رئیس جمهور، شورای راهبری را با ریاست محمد جواد ظریف تشکیل داد تا وزرای کابینه را برای معرفی به مجلس انتخاب و به رئیس جمهور ارائه دهند تا او برای هر وزارتخانه یک گزینه را معرفی کند.
پس از معرفی وزرا، رئیس شورای راهبری یعنی محمد جواد ظریف که هنگام انتخابات برای پیروزی پزشکیان سنگ تمام گذاشته بود، از معاونت راهبردی ریاست جمهوری استعفا کرد. روشن است که این اقدام در اعتراض به فهرست پیشنهادی پزشکیان انجام شده است.
با این وجود، باید به این نکته اشاره کرد که ظریف رئیس جمهور را نیمه‌ی راه رها کرد چرا که وزرای پیشنهادی باب میل او نبودند.
آیا آنهایی که در فهرست بودند و معرفی نشدند کیفیت بیشتر و بهتری از فهرست کنونی داشتند؟
اگر چنین دلیلی در اعتراض جریان اصلاحات و شخص آقای ظریف وجود دارد و دیده می‌شود، اعتراض بجایی است اما به نظر نمی‌رسد که چنین باشد.
اصلاح طلبان از این که چند نفر با جریان فکری اصولگرایی در فهرست وزرای پیشنهادی هستند مخالفند و اعتراض دارند نه این که آنها ضعیف هستند و توانایی اداره وزارتخانه را ندارند.
رئیس جمهور همه را به صبر دعوت کرده است و گفته که کابینه کار کند و آن را از روی کارکردش نقد کنید.
اینجاست که ثابت می‌شود اصلاح طلبان در پی بهبود وضعیت کشور نیستند و تنها به سهم خواهی و مطالبات سیاسی و جناحی خود فکر می‌کنند و اکنون که دیدند رئیس جمهور بجای تکیه بر مسائل حزبی و جناحی به فکر اداره کشور بدون حاشیه و مشکل است، کارشکنی و اعتراض خود را عیان می‌کنند هر چند هستند در میان اصلاح طلبان که با عقلانیت بیشتر به این مسئله ورود کرده و نه تنها انتقاد نکردند، بلکه منتقدین را نیز بر حذر داشتند.
جریان اصولگرایی در بستن فهرست وزرای پیشنهادی نقشی نداشته است و هیچ فشار و سهم خواهی هم از سوی آنها نبوده است.
مجلس شورای اسلامی هم تاکنون سعی کرده تعامل و همکاری با دولت را در عمل نشان دهد، چرا که به فرموده رهبر معظم انقلاب،«موفقیت رئیس جمهور و دولت جدید موفقیت همه ما است.»
اگر چنین دیدگاهی در وجود همه جریان‌های سیاسی و افکار عمومی وجود داشته باشد که البته باید به آن دست یافت و ارتقاء داد (چرا که در دوره‌های گذشته تلاش جریان مخالف کارشکنی در کار دولت‌ها بوده است) می‌توان امیدوار بود که دولت بتواند با همکاری و یاری همه جریان‌ها و نهادهای حاکمیتی با توجه به سیاستی که در پیش دارد نابسامانی‌ها را بسامان کند و مشکلات اقتصادی که اولویت دولت چهاردهم است حل شود.
رئیس ستاد انتخاباتی مسعود پزشکیان در اردبیل گفته بود؛ پزشکیان به هیچ حزب و جناح بدهکار نیست و فقط بدهکار مردم است و ما مردم تا چهار سال او را حمایت خواهیم کرد.
رئیس جمهور خود در یکی از برنامه‌های تلویزیونی انتخاباتی گفته بود؛ نه بیسوادم نه وابسته به حزب و جناحی.
اکنون که او چند روزی است وزرای پیشنهادی خود را به مجلس معرفی کرده، موجی از انتقادات از سوی جریان اصلاحات به سوی او روانه شده و دیروز در پیامی که در شبکه ایکس منتشر کرد نوشت؛«صبر کنید کابینه کار کند و آن را از روی عملکردش نقد کنید.» ضمن آن که رئیس جمهور بارها بر این نکته تأکید کرده است که دولت او دولت وفاق ملی است و از همه جریان‌ها و جناح‌ها استفاده خواهد کرد.
شاید معرفی چنین وزرایی که هنوز رأی اعتماد نگرفته‌اند در سابقه رؤسای جمهور پیشین وجود نداشته است و تاکنون نیز چنین اتفاقی نیفتاده و چه بسا اگر رئیس جمهوری از سوی جریان مقابل انتخاب شده بود، دست به چنین کاری نمی‌زد و همه وزرای پیشنهادی خود را از جریان سیاسی حامی خود معرفی می‌کرد و حتی اگر چنین هم نمی‌شد یعنی رئیس جمهور اصولگرا اگر از جریان مقابل هم در کابینه خود قرار می‌داد صدای جریان اصولگرایی هم در می‌آمد اما این مسئله از اختیارات و وظایف رئیس جمهور است.
دکتر مسعود پزشکیان رئیس جمهور، شورای راهبری را با ریاست محمد جواد ظریف تشکیل داد تا وزرای کابینه را برای معرفی به مجلس انتخاب و به رئیس جمهور ارائه دهند تا او برای هر وزارتخانه یک گزینه را معرفی کند.
پس از معرفی وزرا، رئیس شورای راهبری یعنی محمد جواد ظریف که هنگام انتخابات برای پیروزی پزشکیان سنگ تمام گذاشته بود، از معاونت راهبردی ریاست جمهوری استعفا کرد. روشن است که این اقدام در اعتراض به فهرست پیشنهادی پزشکیان انجام شده است.
با این وجود، باید به این نکته اشاره کرد که ظریف رئیس جمهور را نیمه‌ی راه رها کرد چرا که وزرای پیشنهادی باب میل او نبودند.
آیا آنهایی که در فهرست بودند و معرفی نشدند کیفیت بیشتر و بهتری از فهرست کنونی داشتند؟
اگر چنین دلیلی در اعتراض جریان اصلاحات و شخص آقای ظریف وجود دارد و دیده می‌شود، اعتراض بجایی است اما به نظر نمی‌رسد که چنین باشد.
اصلاح طلبان از این که چند نفر با جریان فکری اصولگرایی در فهرست وزرای پیشنهادی هستند مخالفند و اعتراض دارند نه این که آنها ضعیف هستند و توانایی اداره وزارتخانه را ندارند.
رئیس جمهور همه را به صبر دعوت کرده است و گفته که کابینه کار کند و آن را از روی کارکردش نقد کنید.
اینجاست که ثابت می‌شود اصلاح طلبان در پی بهبود وضعیت کشور نیستند و تنها به سهم خواهی و مطالبات سیاسی و جناحی خود فکر می‌کنند و اکنون که دیدند رئیس جمهور بجای تکیه بر مسائل حزبی و جناحی به فکر اداره کشور بدون حاشیه و مشکل است، کارشکنی و اعتراض خود را عیان می‌کنند هر چند هستند در میان اصلاح طلبان که با عقلانیت بیشتر به این مسئله ورود کرده و نه تنها انتقاد نکردند، بلکه منتقدین را نیز بر حذر داشتند.
جریان اصولگرایی در بستن فهرست وزرای پیشنهادی نقشی نداشته است و هیچ فشار و سهم خواهی هم از سوی آنها نبوده است.
مجلس شورای اسلامی هم تاکنون سعی کرده تعامل و همکاری با دولت را در عمل نشان دهد، چرا که به فرموده رهبر معظم انقلاب،«موفقیت رئیس جمهور و دولت جدید موفقیت همه ما است.»
اگر چنین دیدگاهی در وجود همه جریان‌های سیاسی و افکار عمومی وجود داشته باشد که البته باید به آن دست یافت و ارتقاء داد (چرا که در دوره‌های گذشته تلاش جریان مخالف کارشکنی در کار دولت‌ها بوده است) می‌توان امیدوار بود که دولت بتواند با همکاری و یاری همه جریان‌ها و نهادهای حاکمیتی با توجه به سیاستی که در پیش دارد نابسامانی‌ها را بسامان کند و مشکلات اقتصادی که اولویت دولت چهاردهم است حل شود.
محمد صفری
