سکوت بر سر تولید فیلم‌های مورد حمایت دولت، نتیجه‌ای جز ایجاد ابهام و انتقاد نسبت به فعالیت‌های هنری دولت ندارد. چرا بنیاد سینمایی فارابی تولیدات خود را رسانه‌ای نمی‌کند و سکوت را ترجیح می‌دهد؟
با آغاز به کار دولت جدید و بر اساس تفکر و اندیشه‌ای که این دولت، مبتنی بر توجه به نظام فکری دینی دارد، انتظار از ساحت فرهنگ و خصوصاً سینما این بود که شاهد فیلم‌هایی با تفکراتی که جبهه انقلابی در این سال‌ها بر آن تأکید می‌کردند، خواهیم بود. شاید بتوان به صورت جدی آغاز مطالبه‌گری بدنه مذهبی و انقلابی کشور از سینما را از بعد اتفاقات سال ۱۳۸۸ بدانیم. این بخش از کشور که به شبکه‌سازی و گفتمان‌سازی جدی روی آوردند، مبتنی بر صحبت‌های رهبر انقلاب خصوصاً در دیدار با کارگردانان در سه سال قبل، فیلم‌هایی را می‌خواستند که با عبور و ردّ ایده هنر برای هنر، از هنر سینما برای بیان و پرداخت به موضوعات مهمی چون امنیت ملی، سلامت جامعه، اخلاق‌مداری در کشور، وحدت خانواده‌ها، تاریخ و سیره اهل بیت(ع) و... استفاده شود.
هرچند که در همان سال‌ها و در ابتدای دولت دوم اصول‌گرای وقت، تلاش‌هایی برای این تفکر انجام شد اما از آنجایی که این دیدگاه به جریان جدی تبدیل نشده بود، نتوانست منظم و فکورانه وارد عمل شود و شلخته فیلم می‌ساخت. کار به جایی رسید که برخی فیلم‌ها توقیف، برخی دیگر معطل بودجه و برخی هم که ساخته شدند به اذعان خود مدیران، فیلم‌هایی به شدت ضعیف از آب درآمدند. البته تک و توک هم فیلم‌هایی دیده شد که آبرومندانه ساخته شده بودند. اما تا این جریان به خود بیاید، دولت بعدی بر سر کار آمد و به کلی نگرش عوض شد. حال نیروی انقلابی که مدتی بود بیرون از دولت مشغول به کار بود، بیشتر متکی به نیروی درونی خود شد و به تقویت خود توجه کرد. هم در عرصه بحث‌های تئوریک و هم در جنبه‌های تولیدی. در حقیقت این ۸ سال زمان مناسبی بود برای پرورش و تربیت نیروی جوان انقلابی در مسیر تولید فیلم با جهتی که در ابتدای این متن آمد.
حال بعد از ۸ سال، دولتی سر کار آمد که نه‌تنها تفکر حاکم بر آن انقلابی است، بلکه مسئولین سینمایی آن از چهرههای مطرح جریان گفتمان انقلاب‌اند. اما آن انتظار چه می‌شود؟ قرار بر این بوده که به تعبیر رهبر انقلاب «این فیلم‌هایی را بسازید» که تفکر «معنویت و عدالت» را در قاب سینما دنبال کند. اما به نظر می‌رسد خبری از آنچه که انتظار می‌رفت نیست. اگرچه جریان خارج از دولت هنوز به مسیر تولید خود مشغول است، اما بعد از یک سال از روی کار آمدن این دولت، خبری از فیلم‌هایی که چشم‌انتظارش بودیم نیست.
طبیعتاً ایده سینمای استراتژیک به عنوان سینمایی که درون‌‌مایه‌های دینی و ملی را محور خود قرار دهد، جز با تولیدات شاخص و فاخر نمی‌تواند این جریان را تقویت کند. اما این مهم برعهده بخشی در وزارت فرهنگ و ارشاد است که دقیقاً این مسئولیت را دارد؛ بنیاد سینمایی فارابی. فارابی از قضا مسئولیت ویژه‌ای در خصوص تولیدات سینمایی کودک و نوجوان دارد. یعنی بخشی که به نهاد خانواده به طور جدی اهمیت می‌دهد. اما این طور که خبر می‌رسد دیگر تا پایان تابستان رنگ و روی جشنواره فیلم کودک را نیز نخواهیم دید.
در این چند ماه، آنچه که به طور جدی از این نهاد سینمایی شنیده می‌شد، اخبار همفکری و مشارکت با ارگان‌ها، سازمان‌ها و نهادهای مختلف لشکری و کشوری بود. قبل از آن نیز تشکل هیأت امنای بنیاد سینمایی با حضور چهرههای اقتصادی این نوید را می‌داد که شاهد تولیدات متعدد عالی باشیم، اما در حال حاضر خبری از تولیدات این بنیاد نیست. فارابی تا اینجای کار تنها از یک پروژه سینمایی پرده برداشته است؛ «راه شیری» که توسط یکی از فیلمسازان جوان که بیشتر فیلم کوتاه تولید کرده است، با موضوع اربعین ساخته خواهد شد. این در حالی است که وزیر فرهنگ بارها خبر از تولیدات قرآنی و دینی و ملی داده و حتی بعضاً به ۲۰ فیلم تا پایان سال اشاره کرده است. اما سکوت خبری مسئولین سینمایی ما که بیشتر در حال اصلاح قوانین و چارچوب‌اند، بیشتر این گمانه را ایجاد کرده که بخش تولیدی سینمایی دولت در حالت رکود به سر می‌برد.
به گزارش تسنیم، اشاره برخی از کارشناسان رسانه به این موضوع نیز جالب توجه است. در این باره گفته می‌شود که خبر از تولیدات سینمایی پیش روی کشور می‌تواند منجر به ایجاد عطش و انتظار برای این فیلم‌ها شود که در نتیجه حسّ نشاط و حال خوب برای جامعه و جوانان ایجاد کند. اما سکوت خبری مسئولین سینمایی درباره تولیدات نتیجه عکس دارد.
این روند برای وجهه دولت و تمام بدنه انقلابی که در این سال‌ها مشغول تقویت زیرساخت‌های سینمای راهبردی بودند، بدون شک مثبت و مفید نیست.
شنیده‌های ما حاکی از صحبت‌های اولیه با برخی از فیلمسازان و قرارداد بستن با آنها است اما حتی در این حالت معلوم نیست چند فیلم ساخته شود و بتواند خود را تا جشنواره فیلم فجر امسال برساند.
با آغاز به کار دولت جدید و بر اساس تفکر و اندیشه‌ای که این دولت، مبتنی بر توجه به نظام فکری دینی دارد، انتظار از ساحت فرهنگ و خصوصاً سینما این بود که شاهد فیلم‌هایی با تفکراتی که جبهه انقلابی در این سال‌ها بر آن تأکید می‌کردند، خواهیم بود. شاید بتوان به صورت جدی آغاز مطالبه‌گری بدنه مذهبی و انقلابی کشور از سینما را از بعد اتفاقات سال ۱۳۸۸ بدانیم. این بخش از کشور که به شبکه‌سازی و گفتمان‌سازی جدی روی آوردند، مبتنی بر صحبت‌های رهبر انقلاب خصوصاً در دیدار با کارگردانان در سه سال قبل، فیلم‌هایی را می‌خواستند که با عبور و ردّ ایده هنر برای هنر، از هنر سینما برای بیان و پرداخت به موضوعات مهمی چون امنیت ملی، سلامت جامعه، اخلاق‌مداری در کشور، وحدت خانواده‌ها، تاریخ و سیره اهل بیت(ع) و... استفاده شود.
هرچند که در همان سال‌ها و در ابتدای دولت دوم اصول‌گرای وقت، تلاش‌هایی برای این تفکر انجام شد اما از آنجایی که این دیدگاه به جریان جدی تبدیل نشده بود، نتوانست منظم و فکورانه وارد عمل شود و شلخته فیلم می‌ساخت. کار به جایی رسید که برخی فیلم‌ها توقیف، برخی دیگر معطل بودجه و برخی هم که ساخته شدند به اذعان خود مدیران، فیلم‌هایی به شدت ضعیف از آب درآمدند. البته تک و توک هم فیلم‌هایی دیده شد که آبرومندانه ساخته شده بودند. اما تا این جریان به خود بیاید، دولت بعدی بر سر کار آمد و به کلی نگرش عوض شد. حال نیروی انقلابی که مدتی بود بیرون از دولت مشغول به کار بود، بیشتر متکی به نیروی درونی خود شد و به تقویت خود توجه کرد. هم در عرصه بحث‌های تئوریک و هم در جنبه‌های تولیدی. در حقیقت این ۸ سال زمان مناسبی بود برای پرورش و تربیت نیروی جوان انقلابی در مسیر تولید فیلم با جهتی که در ابتدای این متن آمد.
حال بعد از ۸ سال، دولتی سر کار آمد که نه‌تنها تفکر حاکم بر آن انقلابی است، بلکه مسئولین سینمایی آن از چهرههای مطرح جریان گفتمان انقلاب‌اند. اما آن انتظار چه می‌شود؟ قرار بر این بوده که به تعبیر رهبر انقلاب «این فیلم‌هایی را بسازید» که تفکر «معنویت و عدالت» را در قاب سینما دنبال کند. اما به نظر می‌رسد خبری از آنچه که انتظار می‌رفت نیست. اگرچه جریان خارج از دولت هنوز به مسیر تولید خود مشغول است، اما بعد از یک سال از روی کار آمدن این دولت، خبری از فیلم‌هایی که چشم‌انتظارش بودیم نیست.
طبیعتاً ایده سینمای استراتژیک به عنوان سینمایی که درون‌‌مایه‌های دینی و ملی را محور خود قرار دهد، جز با تولیدات شاخص و فاخر نمی‌تواند این جریان را تقویت کند. اما این مهم برعهده بخشی در وزارت فرهنگ و ارشاد است که دقیقاً این مسئولیت را دارد؛ بنیاد سینمایی فارابی. فارابی از قضا مسئولیت ویژه‌ای در خصوص تولیدات سینمایی کودک و نوجوان دارد. یعنی بخشی که به نهاد خانواده به طور جدی اهمیت می‌دهد. اما این طور که خبر می‌رسد دیگر تا پایان تابستان رنگ و روی جشنواره فیلم کودک را نیز نخواهیم دید.
در این چند ماه، آنچه که به طور جدی از این نهاد سینمایی شنیده می‌شد، اخبار همفکری و مشارکت با ارگان‌ها، سازمان‌ها و نهادهای مختلف لشکری و کشوری بود. قبل از آن نیز تشکل هیأت امنای بنیاد سینمایی با حضور چهرههای اقتصادی این نوید را می‌داد که شاهد تولیدات متعدد عالی باشیم، اما در حال حاضر خبری از تولیدات این بنیاد نیست. فارابی تا اینجای کار تنها از یک پروژه سینمایی پرده برداشته است؛ «راه شیری» که توسط یکی از فیلمسازان جوان که بیشتر فیلم کوتاه تولید کرده است، با موضوع اربعین ساخته خواهد شد. این در حالی است که وزیر فرهنگ بارها خبر از تولیدات قرآنی و دینی و ملی داده و حتی بعضاً به ۲۰ فیلم تا پایان سال اشاره کرده است. اما سکوت خبری مسئولین سینمایی ما که بیشتر در حال اصلاح قوانین و چارچوب‌اند، بیشتر این گمانه را ایجاد کرده که بخش تولیدی سینمایی دولت در حالت رکود به سر می‌برد.
به گزارش تسنیم، اشاره برخی از کارشناسان رسانه به این موضوع نیز جالب توجه است. در این باره گفته می‌شود که خبر از تولیدات سینمایی پیش روی کشور می‌تواند منجر به ایجاد عطش و انتظار برای این فیلم‌ها شود که در نتیجه حسّ نشاط و حال خوب برای جامعه و جوانان ایجاد کند. اما سکوت خبری مسئولین سینمایی درباره تولیدات نتیجه عکس دارد.
این روند برای وجهه دولت و تمام بدنه انقلابی که در این سال‌ها مشغول تقویت زیرساخت‌های سینمای راهبردی بودند، بدون شک مثبت و مفید نیست.
شنیده‌های ما حاکی از صحبت‌های اولیه با برخی از فیلمسازان و قرارداد بستن با آنها است اما حتی در این حالت معلوم نیست چند فیلم ساخته شود و بتواند خود را تا جشنواره فیلم فجر امسال برساند.
