قسمت اول سریال «بازنده» به تهیه‌‌کنندگی احسان ظلی‌پور و نویسندگی و کارگردانی امین حسین‌پور با بازی علیرضا کمالی، سارا بهرامی، صابر ابر، صدف اسپهبدی، پیمان قاسم‌خانی، رؤیا جاویدنیا و … جمعه هفته گذشته از پلتفرم فیلیمو پخش شد و در همین ابتدای راه نشان داد که می‌تواند با ادامه همین روند، به یکی از سریال های محبوب شبکه نمایش خانگی تبدیل شود.
ماجرای اصلی سریال «بازنده» به گم شدن فرزند یک و نیم ماهه‌ی زوجی جوان بر می‌گردد. آنها برای شام به خانه همسایه روب ه رو دعوت می‌شوند و پیجر تخت نوزاد را هم با خودشان می‌برند تا صدایش را بشنوند. هر نیم ساعت یکبار به او سرمی‌زنند اما وقتی به خانه برمی‌گردند خبری از بچه نیست و همین هم پای پلیس را به ماجرا باز می‌کند. رفته‌رفته رازهای زیادی فاش می‌شود و حادثه ابعاد گسترده‌تری پیدا می‌کند.
امین حسین پور به عنوان نویسنده و کارگردان این اثر با تجربه ساخت سریال «درمانگر» برای شبکه نمایش خانگی، نشان داد که در نوشتن چنین آثاری تبحر خاصی دارد. مینی سریال درمانگر که سال گذشته از پلتفرم فیلیمو منتشر شد، گام مثبت سینماگران ایرانی در جهت ساخت سریال‌های معمایی جنایی و پر از گِره و ابهام بود.
حسین پور اینبار به سراغ ساخت سریالی با همین درونمایه رفته است، سریالی که می‌تواند اثر قابل قبولی در کارنامه هنری این کارگردان جوان باشد.
سخت ترین مرحله برای ساخت فیلم و سریال‌های جنایی قطعاً مرحله نوشتار آن است مرحله‌ای که می‌تواند در خروجی کار بسیار مؤثر باشد. کتاب‌های جنایی «آگاتا کریستی» تا مدت‌ها سوژه فیلمنامه نویسی بسیاری از کارهای سریالی خصوصا در انگلستان بود. داستان‌هایی که حتی خواندن آنها هم حس کنجکاوی خواننده را بر می‌انگیخت پس می‌توان نتیجه گرفت پیاده سازی چنین ماجرایی در مدیوم تصویر چقدر می‌تواند برای بیننده جذاب باشد پس در ابتدا حسین‌پور به عنوان نویسنده این سریال ثابت کرده که نوشتن چنین آثاری را خوب بلد است.
امین حسین‌پور موفق شده است یک سریال خوش ساخت و خوش رنگ و لعاب را پیش روی چشمان مخاطبان بگذارد. به خوبی از فضا، موسیقی، رنگ، نور و حتی تابلوهای روی دیوار استفاده کرده است تا مخاطبان را هر چه بیشتر با معمای سریال مواجه کند. انتخاب بازیگران، گریم‌ها و شیوه بازی آنها حساب شده است. او بخش مهمی از ماجراها را در یک واحد آپارتمان قدیمی پیش می‌برد و از ویژگی‌های این لوکیشن‌ها برای انتقال صحیح معنا و بالا بردن التهاب داستان کمک می‌گیرد.
حسین‌پور در «بازنده» به همه لحاظ به مینی سریال «درمانگر» پایبند مانده است اما اینبار اثرش را در ساختاری شناخته پ‌شده‌تر روایت می‌کند.
موضوعی که بیش از همه موارد در فیلمنامه «بازنده» به چشم می‌آید و شاید برای مخاطبان بسیار شیرین و قابل بحث باشد، همراه کردن بیننده با روند پرونده است، یعنی بیننده به طور کامل به عنوان کارآگاه پرونده را از دید خود پیگیری می‌کند و با به دست آوردن اطلاعات قطره چکانی و تزریق آن در پرونده، شیرینی کشف رمز را با تمام وجود احساس می‌کند.
علیرضا کمالی به عنوان نقش اول این سریال و سرپرست و مسئول پرونده مفقودی دختر خردسال، پیش از این نشان داده که می‌تواند هر نقشی را به خوبی ایفا کند و در نهایت مخاطب را از خروجی کار راضی نگه دارد. کمالی با ایفای نقش رضا پروانه در سریال محبوب پوست شیر، خود را به اوج محبوبیت رساند و حال می‌تواند با ایفای نقش کارآگاهی برنده، این کاراکتر را مانند رضا پروانه در ذهن مردم حک کند.
صابر ابر، سارا بهرامی و صدف اسپهبدی و مابقی کاراکترها در این قسمت آنطور که باید و شاید عیارشان سنجیده نشد و باید برای قضاوت بهتر منتظر انتشار قسمت‌های بعدی این سریال معمایی باشیم.
جای خالی این سبک سریال‌ها و حتی فیلم‌ها به شدت در مارکت سینمای ایران خالی است و با توجه به ظرفیت‌های موجود امیدواریم که هرچه زودتر و بیشتر از این سبک سریال‌های خوش ساخت و مردم پسند را در هر مدیومی به تماشا بنشینیم.
ماجرای اصلی سریال «بازنده» به گم شدن فرزند یک و نیم ماهه‌ی زوجی جوان بر می‌گردد. آنها برای شام به خانه همسایه روب ه رو دعوت می‌شوند و پیجر تخت نوزاد را هم با خودشان می‌برند تا صدایش را بشنوند. هر نیم ساعت یکبار به او سرمی‌زنند اما وقتی به خانه برمی‌گردند خبری از بچه نیست و همین هم پای پلیس را به ماجرا باز می‌کند. رفته‌رفته رازهای زیادی فاش می‌شود و حادثه ابعاد گسترده‌تری پیدا می‌کند.
امین حسین پور به عنوان نویسنده و کارگردان این اثر با تجربه ساخت سریال «درمانگر» برای شبکه نمایش خانگی، نشان داد که در نوشتن چنین آثاری تبحر خاصی دارد. مینی سریال درمانگر که سال گذشته از پلتفرم فیلیمو منتشر شد، گام مثبت سینماگران ایرانی در جهت ساخت سریال‌های معمایی جنایی و پر از گِره و ابهام بود.
حسین پور اینبار به سراغ ساخت سریالی با همین درونمایه رفته است، سریالی که می‌تواند اثر قابل قبولی در کارنامه هنری این کارگردان جوان باشد.
سخت ترین مرحله برای ساخت فیلم و سریال‌های جنایی قطعاً مرحله نوشتار آن است مرحله‌ای که می‌تواند در خروجی کار بسیار مؤثر باشد. کتاب‌های جنایی «آگاتا کریستی» تا مدت‌ها سوژه فیلمنامه نویسی بسیاری از کارهای سریالی خصوصا در انگلستان بود. داستان‌هایی که حتی خواندن آنها هم حس کنجکاوی خواننده را بر می‌انگیخت پس می‌توان نتیجه گرفت پیاده سازی چنین ماجرایی در مدیوم تصویر چقدر می‌تواند برای بیننده جذاب باشد پس در ابتدا حسین‌پور به عنوان نویسنده این سریال ثابت کرده که نوشتن چنین آثاری را خوب بلد است.
امین حسین‌پور موفق شده است یک سریال خوش ساخت و خوش رنگ و لعاب را پیش روی چشمان مخاطبان بگذارد. به خوبی از فضا، موسیقی، رنگ، نور و حتی تابلوهای روی دیوار استفاده کرده است تا مخاطبان را هر چه بیشتر با معمای سریال مواجه کند. انتخاب بازیگران، گریم‌ها و شیوه بازی آنها حساب شده است. او بخش مهمی از ماجراها را در یک واحد آپارتمان قدیمی پیش می‌برد و از ویژگی‌های این لوکیشن‌ها برای انتقال صحیح معنا و بالا بردن التهاب داستان کمک می‌گیرد.
حسین‌پور در «بازنده» به همه لحاظ به مینی سریال «درمانگر» پایبند مانده است اما اینبار اثرش را در ساختاری شناخته پ‌شده‌تر روایت می‌کند.
موضوعی که بیش از همه موارد در فیلمنامه «بازنده» به چشم می‌آید و شاید برای مخاطبان بسیار شیرین و قابل بحث باشد، همراه کردن بیننده با روند پرونده است، یعنی بیننده به طور کامل به عنوان کارآگاه پرونده را از دید خود پیگیری می‌کند و با به دست آوردن اطلاعات قطره چکانی و تزریق آن در پرونده، شیرینی کشف رمز را با تمام وجود احساس می‌کند.
علیرضا کمالی به عنوان نقش اول این سریال و سرپرست و مسئول پرونده مفقودی دختر خردسال، پیش از این نشان داده که می‌تواند هر نقشی را به خوبی ایفا کند و در نهایت مخاطب را از خروجی کار راضی نگه دارد. کمالی با ایفای نقش رضا پروانه در سریال محبوب پوست شیر، خود را به اوج محبوبیت رساند و حال می‌تواند با ایفای نقش کارآگاهی برنده، این کاراکتر را مانند رضا پروانه در ذهن مردم حک کند.
صابر ابر، سارا بهرامی و صدف اسپهبدی و مابقی کاراکترها در این قسمت آنطور که باید و شاید عیارشان سنجیده نشد و باید برای قضاوت بهتر منتظر انتشار قسمت‌های بعدی این سریال معمایی باشیم.
جای خالی این سبک سریال‌ها و حتی فیلم‌ها به شدت در مارکت سینمای ایران خالی است و با توجه به ظرفیت‌های موجود امیدواریم که هرچه زودتر و بیشتر از این سبک سریال‌های خوش ساخت و مردم پسند را در هر مدیومی به تماشا بنشینیم.
علی کلانتری
