ایران عید متفاوتی را سپری کرد، سال ۱۳۹۸ با شیوع ویروس کرونا به پایان رسید و به سال ۱۳۹۹ متصل شد.
همه دنیا درگیر این ویروس است، افراد زیادی به خاطر بیماری ویروس کرونا جان باختهاند و هموطنان ما نیز در میان این جانباختگان وجود دارند.
هر کشوری به فراخور حال و ظرفیت خود با این ویروس مقابله کرده اما هنوز کرونا در حال در نوردیدن تک تک کشورها است.
همه کشورهای دنیا در مدیریت مهار کرونا اقداماتی انجام دادهاند، ضعفهایی نیز درنوع مدیریت و تصمیم گیریهای مسئولین در دنیا دیده میشود.
پیشرفته ترین کشورهای دنیا که از لحاظ پزشکی و تجهیزات بیمارستانی خود ر ا سرآمد میدانند، در مقابل این ویروس عاجز شدهاند.
تعداد کشتههای چندین کشور اروپایی و حتی آمریکا از تعداد کشتههای ایران بسیار بیشتر است.
این در حالی است که ایران تحت تحریمهای اقتصادی آمریکا است که تحریم دارویی و تجهیزات پزشکی را نیز شامل میشود.
قیمت نفت نیز تحت تأثیر کرونا بسیار کاهش یافته و علاوه بر آن تحریمهای نفتی نیز حاکم است.
با همه این مشکلاتی که پیش پای جمهوری اسلامی ایران قرار دارد، همه دست به دست دادهاند و مقابل ویروس کرونا ایستادگی میکنند.
در صف مقدم جنگ با کرونا، کادر پزشکی و درمانی کشور حضور دارد که تاکنون در این را شهدای زیادی را در راه حفظ جان مردم فدا کرده است.
نیروهای مسلح کشورمان نیز تمام قد پای کار هستند و اگر نبود یاری و درایت آنها، اوضاع و شرایط بسیار وخیمتر میشد.
شرایط به شدت ایجاب میکند که در جامعه همدلی و همبستگی به اوج خود برسد، همدلی مردم با مسئولین و متقابلا مسئولین با مردم، نکته بسیار مهمی است که باید نسبت به گذشته افزایش یابد.
مشارکت اجتماعی، انجام وظیفه شهروندی، نوع دوستی و وحدتی که در دوران دفاع مقدس وجود داشت، اکنون نیز در جامعه حاکم شده و همین رفتار درخور است که باعث شده تا مردم ایران اسلامی برای دیگر کشورهای کرونا زده الگو شوند.
همگان دیدند که مردم بسیاری از کشورهای دنیا به ویژه اروپا و آمریکا چه رفتار ناپسندی از خود نشان دادند و برای خرید نیازهای خود به فروشگاهها هجوم بردند و یا بر سر اقلام بهداشتی به منازعه پرداختند.
اما در ایران نه تنها چنین صحنههایی دیده نشد، بلکه برعکس آن اتفاق افتاد، گروههای مردمی دست به کار شدند و با اقدامات خود نیازهای لازم مردم را تولید و تهیه کردند تا کمبودها به حداقل برسد. گرچه در این میان برخی بودند که سوء استفاده کردند تا به سودی برسند اما تعداد آنها اندک بود و قوه قضاییه نیز برخورد شدیدی با این متخلفان داشت.
در چنین شرایطی انتقادی که بوی انتقام سیاسی میدهد، هیچ جایگاهی ندارد، حتی اگر مسئولین ضعفهایی داشتند، که البته دارند، باز هم اگر قرار بر انتقاد باشد، این انتقاد اگر سازنده و راهگشا باشد، باید از سوی مسئولین با جان و دل پذیرفته شود، که اگر غیر از این باشد، این چرخه انتقاد انتقام گونه ادامه خواهد داشت و در این شرایط حساس، افکار عمومی که درگیر این ویروس و تبعات آن است، ضربه خواهد خورد.
ویروس کرونا و تبعات آن به اندازه کافی فضای روحی روانی را درگیر خود کرده است و قطعاً در چنین شرایطی هر فرد، رسانه، جریان سیاسی و حزبی با هر گرایشی، بخواهد انتقادات تندی را نسبت به عملکرد مسئولین در مقابله با ویروس کرونا ادامه داده و تشدید کند، نه تنها کمکی به این مسیر نکرده است، بلکه با رفتار خود مانعی بر سر راه مسئولین نهاده و حتی بهانهای هم به دست آنها خواهند داد.
باید توجه داشت که انتقاد با ارائه راهکار و پیشنهاد سازنده و قابل اجرا باید همراه باشد.
اگر تنها به این مسئله اکتفا شود که چرا مسئولین مربوطه چنین کردند و چنان باید میکردند و این باید، یک راهکار منطقی، علمی و قابل اجرا نبود، نه تنها روحیه مسئولین تضعیف خواهد شد، بلکه بر روحیه افکار عمومی هم تأثیر منفی خواهد گذاشت.
ما نیز در جایگاه رسانه اعتقاد داریم که دولت و برخی از دستگاهها میتوانستند بهتر عمل کنند، میتوانستند تصمیمات سختتری برای مقابله با گسترش ویروس کرونا اتخاذ کنند، میتوانستند در همان اسفند ماه سال گذشته تصمیماتی بگیرند که اکنون شرایط اینگونه نباشد، اما در هر صورت، همه مسئولین کشور، برای مدیریت این بحران در این مسئله سهیم بودند و تصمیم گرفتند تا همچون چین، از ابزار قرنطینه استفاده نکنند. قطعاً مسئولین دلایل خاص خود را دارند و البته باید در این زمینه نیز برای مردم توضیح دهند.
مقایسه اوضاع ایران با دیگر کشورها، به ویژه کشورهای اروپایی و آمریکا که اکنون کانون اصلی کرونا در جهان شدهاند، ظرفیتهای ایران را نشان میدهد که توانسته با وجود همه ضعفها و کمبودها، این مسئله را مدیریت کند.
اما باید به مسئولین عزیز کشورمان این نکته را یادآور شویم که در کنار همدلی و همراهی و به دور از انتقادات، که خواسته مسئولین است، تصمیمات و اقدامات حساس منطقی و قابل اجرا نیز نیاز است تا این دو در کنار هم نتیجه مطلوب را به دست آورد.
نویسنده: محمد صفری