در یک زیاده خواهی بی منطق امانوئل ماکرون، رئیس جمهور فرانسه با طرح ادعاهایی علیه ایران خواستار آزادی جاسوسان فرانسوی زندانی در ایران شد.
وی در حساب رسمی خود در برنامه ایکس نوشت: "سیسیل کولر" و "ژاک پاریس" 1000 روز در گروگان ایران بودند. همچنین 842 روز برای اولیویه گروندو. من به آنها و خانواده‌هایشان فکر می‌کنم که به زودی پذیرای آنها خواهم شد. ماکرون مدعی شد: بازداشت آنها غیرقانونی و خودسرانه است. ما خواستار آزادی آنها هستیم.
18 دی ماه نیز "ژان نوئل بارو"، وزیر خارجه فرانسه بدون اشاره به عمل جاسوسی شهروندان فرانسوی مدعی شده بود که «آینده روابط» دو جانبه پاریس و تهران و همینطور «برچیده‌شدن تحریم‌ها»، به وضعیت این زندانیان گره خورده است. 3 آبان 1401 مسعود ستایشی، سخنگوی وقت قوه قضائیه در خصوص این جاسوسان فرانسوی و نقش آنان در اغتشاشات ایران گفته بود: این یک پرونده مهم است که ابعاد آن نیاز به کار فشرده دارد و اکنون در مرحله تحقیقات قرار دارد که با دقت، سرعت و صحت در حال انجام است.
فرانسه امروز مجرمی است که در کنار کشورهایی همچون انگلیس، آلمان، صربستان، آمریکا باید به جرم تسلیح و حمایت از رژیم صهیونی در نسل کشی غزه مجازات گردد و این حقیقتی است که با هیچ هوچی‌گری و فرافکنی از جمله دروغ‌پردازی علیه ایران به حاشیه رانده نخواهد شد.
دولتمردان فرانسه طی روزهای اخیر ادعاهای به اصطلاح حقوق بشری ضد ایران را مطرح کرده‌اند. «ژان نوئل بارو»، وزیر خارجه فرانسه، اعلام کرد که این کشور پیشنهاد تحریم علیه مقامات ایرانی مسئول بازداشت شهروندان فرانسوی در ایران را مطرح خواهد کرد. پیش از این نیز او سه‌شنبه ۱۸ دی‌ماه در جریان نشستی با سفرای کشورش گفت، شهروندان فرانسوی زندانی در ایران از سال‌ها پیش به ناحق و تحت شرایط «تحقیرآمیز» در زندان‌های جمهوری اسلامی به سر می‌برند و برخی از آنها در «شرایطی مشابه شکنجه» نگهداری می‌شوند.
این ادعاها در حالی مطرح می‌شود که همزمان نیز در یک نمایش ساختگی و تکراری، رسانه‌های فرانسوی مدعی خاطرات لویی آرنو، هفت ماه پس از آزادی از زندان در ایران، شدند که روایتی بر اساس ادعاهای ضد ایرانی دولتمردان فرانسه از دوران محکومیتش در ایران داشته است. حال این سوال مطرح است که چرا فرانسه چنین رویکردی را در پیش گرفته و چه اهدافی را دنبال می‌کند؟ نگاهی بر وضعیت فرانسه در عرصه داخلی و جهانی ابعاد هدفگذاری آنها را آشکار می‌سازد.
نخست؛ در عرصه داخلی فرانسه، رئیس جمهور مکرون و دولتش با بحران مشروعیت مواجه هستند به‌گونه‌ای که حتی برخی از به پایان نرسیدن دوران ریاست جمهوری وی سخن گفته‌اند. در حوزه حقوق بشر نیز فرانسه وضعیت نامطلوبی دارد چنانکه شواهد نشان می‌دهد ازدحام جمعیت در زندان‌های فرانسه روز به روز در حال بدتر شدن است، آمارها نشان می‌دهد که زندان‌های فرانسه در جایی که برای ۶۲ هزار نفر تعبیه شده بیش از ۸۱ هزار زندانی را جای داده‌اند که باعث شده هزاران نفر روی زمین بخوابند.
با توجه به این شرایط می‌توان گفت که دولتمردان فرانسه برآنند تا با خرج کردن از سیاست خارجی بر بحران‌های داخلی سرپوش گذاشته در عین آنکه به زعم خویش با دستاوردسازی به دنبال کاهش اعتراضات داخلی هستند. جوسازی‌ها برای تحمیل زیاده خواهی‌ها برای آزادسازی محکومان فرانسوی در ایران بخشی از این طراحی می‌باشد در حالی که بخشی از آن را نیز قدرت نمایی ظاهری فرانسه در برابر ترامپ تشکیل می‌دهد چنانکه وزیر امور خارجه فرانسه گفت در واکنش به تهدیدهای مکر «دونالد ترامپ» برای الحاق جزیره گرینلند، پاریس درباره احتمال اعزام نیروهای مسلح فرانسه به این جزیره با دانمارک گفت‌وگو کرده است.
دوم؛ این رفتار فرانسه را در چارچوب رفتار شناسی اتحادیه اروپا در قبال ایران مورد ارزیابی قرار داد. اروپا در حالی ادعای مذاکره با ایران را سر می‌دهد که همزمان همان رویه فشار و باج خواهی را دنبال می‌کند. مقوله حقوق بشر از ابعاد این طراحی اروپایی‌ها می‌باشد چنانکه کایا کالاس در پایان نشست شورای وزیران امور خارجه اتحادیه اروپا به خبرنگاران در بروکسل گفت که دیپلمات‌های درباره آنچه او «تهدیدات مستمر ایران علیه صلح بین‌المللی» نامید، گفت‌وگو کردند.وی مدعی شد: کشورهای عضو اتحادیه اروپا تأکید کردند که اقدام تهران در بازداشت اتباع خارجی به‌عنوان اهرم سیاسی باید پایان یابد.همچنین انور العونی سخنگوی مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا در اظهاراتی مداخله‌جویانه و تکرار ادعاهای بی‌اساس، ایران را تهدیدی جدی برای صلح بین‌المللی خواند. این مقام اروپایی در ادامه، با استفاده ابزاری از مفهوم حقوق بشر و در اظهاراتی مداخله‌جویانه ادعا کرد: «ما به رویه تهران برای بازداشت شهروندان خارجی به عنوان اهرم سیاسی پرداختیم. دیپلماسی گروگان‌گیری ایران باید پایان یابد.»
سوم؛ هر چند که فرانسه برآن بوده تا با تشدید تحرکات در تحولات اوکراین، لبنان و سوریه خود را به عنوان یک بازیگر بزرگ معرفی نمایند اما ناتوانی غرب در برابر روسیه در جنگ اوکراین، شکست رژیم صهیونی در برابر مقاومت غزه و حزب‌الله که به آتش بس منجر شد، آشکارتر شدن ماهیت انحصارگرایانه و ضد بشری تحریرالشام به رغم حمایت‌های اولیه پاریس از آنها با سفر وزیر خارجه فرانسه به دمشق، خشم جهانی از حمایت‌ها و همراهی‌های پاریس با جنایات رژیم صهیونیستی و... عملا وضعیت جهانی فرانسه را به مخاطره انداخته است. مکرون نیز در حالی همواره بر آن بوده تا رضایت آمریکا را جلب نماید که عملکرد تحقیر آمیز ترامپ در قبال فرانسه و نیز وضع تعرفه‌های آمریکا علیه اروپا بر میزان بحران‌های سران الیزه افزوده است. در این شرایط می‌توان گفت که دولتمردان فرانسه با هوچی‌گری و جوسازی‌های به اصطلاح حقوق بشری برآنند تا به زعم خویش با امتیازگیری از ایران و ازادسازی اتباع مجرم خویش، کمی از حساسیت‌های داخلی و بیرونی به تزلزل موقعیت جهانی فرانسه بکاهند.
این توهم خودبرترپندارانه فرانسه در شرایطی است که اولاً دستگاه قضایی ایران ساختاری مستقل بوده و تحت هیچ رویکرد سیاسی و یا فشاری قرار نمی‌گیرد در عین آنکه جاسوسی جرمی است که در هیچ کشوری از آن چشم پوشی نمی‌شود و این امر شامل حقوق ایران نیز می‌شود و ثانیاً ایران بارها نشان داده است که هرگز تسلیم زیاده خواهی‌ها و مذاکره تحت فشار نخواهد شد و ثالثا آنکه فرانسه نمی‌تواند 15 ماه دست در دست صهیونیست‌ها به نسل کشی در غزه بپردازد و انتظار داشته باشد که هیچ واکنشی به آن صورت نگیرد. فرانسه امروز مجرمی است که در کنار کشورهایی همچون انگلیس، آلمان، صربستان، آمریکا باید به جرم تسلیح و حمایت از رژیم صهیونی در نسل کشی غزه مجازات گردد و این حقیقتی است که با هیچ هوچی‌گری و فرافکنی از جمله دروغ‌پردازی علیه ایران به حاشیه رانده نخواهد شد.
وی در حساب رسمی خود در برنامه ایکس نوشت: "سیسیل کولر" و "ژاک پاریس" 1000 روز در گروگان ایران بودند. همچنین 842 روز برای اولیویه گروندو. من به آنها و خانواده‌هایشان فکر می‌کنم که به زودی پذیرای آنها خواهم شد. ماکرون مدعی شد: بازداشت آنها غیرقانونی و خودسرانه است. ما خواستار آزادی آنها هستیم.
18 دی ماه نیز "ژان نوئل بارو"، وزیر خارجه فرانسه بدون اشاره به عمل جاسوسی شهروندان فرانسوی مدعی شده بود که «آینده روابط» دو جانبه پاریس و تهران و همینطور «برچیده‌شدن تحریم‌ها»، به وضعیت این زندانیان گره خورده است. 3 آبان 1401 مسعود ستایشی، سخنگوی وقت قوه قضائیه در خصوص این جاسوسان فرانسوی و نقش آنان در اغتشاشات ایران گفته بود: این یک پرونده مهم است که ابعاد آن نیاز به کار فشرده دارد و اکنون در مرحله تحقیقات قرار دارد که با دقت، سرعت و صحت در حال انجام است.
فرانسه امروز مجرمی است که در کنار کشورهایی همچون انگلیس، آلمان، صربستان، آمریکا باید به جرم تسلیح و حمایت از رژیم صهیونی در نسل کشی غزه مجازات گردد و این حقیقتی است که با هیچ هوچی‌گری و فرافکنی از جمله دروغ‌پردازی علیه ایران به حاشیه رانده نخواهد شد.
دولتمردان فرانسه طی روزهای اخیر ادعاهای به اصطلاح حقوق بشری ضد ایران را مطرح کرده‌اند. «ژان نوئل بارو»، وزیر خارجه فرانسه، اعلام کرد که این کشور پیشنهاد تحریم علیه مقامات ایرانی مسئول بازداشت شهروندان فرانسوی در ایران را مطرح خواهد کرد. پیش از این نیز او سه‌شنبه ۱۸ دی‌ماه در جریان نشستی با سفرای کشورش گفت، شهروندان فرانسوی زندانی در ایران از سال‌ها پیش به ناحق و تحت شرایط «تحقیرآمیز» در زندان‌های جمهوری اسلامی به سر می‌برند و برخی از آنها در «شرایطی مشابه شکنجه» نگهداری می‌شوند.
این ادعاها در حالی مطرح می‌شود که همزمان نیز در یک نمایش ساختگی و تکراری، رسانه‌های فرانسوی مدعی خاطرات لویی آرنو، هفت ماه پس از آزادی از زندان در ایران، شدند که روایتی بر اساس ادعاهای ضد ایرانی دولتمردان فرانسه از دوران محکومیتش در ایران داشته است. حال این سوال مطرح است که چرا فرانسه چنین رویکردی را در پیش گرفته و چه اهدافی را دنبال می‌کند؟ نگاهی بر وضعیت فرانسه در عرصه داخلی و جهانی ابعاد هدفگذاری آنها را آشکار می‌سازد.
نخست؛ در عرصه داخلی فرانسه، رئیس جمهور مکرون و دولتش با بحران مشروعیت مواجه هستند به‌گونه‌ای که حتی برخی از به پایان نرسیدن دوران ریاست جمهوری وی سخن گفته‌اند. در حوزه حقوق بشر نیز فرانسه وضعیت نامطلوبی دارد چنانکه شواهد نشان می‌دهد ازدحام جمعیت در زندان‌های فرانسه روز به روز در حال بدتر شدن است، آمارها نشان می‌دهد که زندان‌های فرانسه در جایی که برای ۶۲ هزار نفر تعبیه شده بیش از ۸۱ هزار زندانی را جای داده‌اند که باعث شده هزاران نفر روی زمین بخوابند.
با توجه به این شرایط می‌توان گفت که دولتمردان فرانسه برآنند تا با خرج کردن از سیاست خارجی بر بحران‌های داخلی سرپوش گذاشته در عین آنکه به زعم خویش با دستاوردسازی به دنبال کاهش اعتراضات داخلی هستند. جوسازی‌ها برای تحمیل زیاده خواهی‌ها برای آزادسازی محکومان فرانسوی در ایران بخشی از این طراحی می‌باشد در حالی که بخشی از آن را نیز قدرت نمایی ظاهری فرانسه در برابر ترامپ تشکیل می‌دهد چنانکه وزیر امور خارجه فرانسه گفت در واکنش به تهدیدهای مکر «دونالد ترامپ» برای الحاق جزیره گرینلند، پاریس درباره احتمال اعزام نیروهای مسلح فرانسه به این جزیره با دانمارک گفت‌وگو کرده است.
دوم؛ این رفتار فرانسه را در چارچوب رفتار شناسی اتحادیه اروپا در قبال ایران مورد ارزیابی قرار داد. اروپا در حالی ادعای مذاکره با ایران را سر می‌دهد که همزمان همان رویه فشار و باج خواهی را دنبال می‌کند. مقوله حقوق بشر از ابعاد این طراحی اروپایی‌ها می‌باشد چنانکه کایا کالاس در پایان نشست شورای وزیران امور خارجه اتحادیه اروپا به خبرنگاران در بروکسل گفت که دیپلمات‌های درباره آنچه او «تهدیدات مستمر ایران علیه صلح بین‌المللی» نامید، گفت‌وگو کردند.وی مدعی شد: کشورهای عضو اتحادیه اروپا تأکید کردند که اقدام تهران در بازداشت اتباع خارجی به‌عنوان اهرم سیاسی باید پایان یابد.همچنین انور العونی سخنگوی مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا در اظهاراتی مداخله‌جویانه و تکرار ادعاهای بی‌اساس، ایران را تهدیدی جدی برای صلح بین‌المللی خواند. این مقام اروپایی در ادامه، با استفاده ابزاری از مفهوم حقوق بشر و در اظهاراتی مداخله‌جویانه ادعا کرد: «ما به رویه تهران برای بازداشت شهروندان خارجی به عنوان اهرم سیاسی پرداختیم. دیپلماسی گروگان‌گیری ایران باید پایان یابد.»
سوم؛ هر چند که فرانسه برآن بوده تا با تشدید تحرکات در تحولات اوکراین، لبنان و سوریه خود را به عنوان یک بازیگر بزرگ معرفی نمایند اما ناتوانی غرب در برابر روسیه در جنگ اوکراین، شکست رژیم صهیونی در برابر مقاومت غزه و حزب‌الله که به آتش بس منجر شد، آشکارتر شدن ماهیت انحصارگرایانه و ضد بشری تحریرالشام به رغم حمایت‌های اولیه پاریس از آنها با سفر وزیر خارجه فرانسه به دمشق، خشم جهانی از حمایت‌ها و همراهی‌های پاریس با جنایات رژیم صهیونیستی و... عملا وضعیت جهانی فرانسه را به مخاطره انداخته است. مکرون نیز در حالی همواره بر آن بوده تا رضایت آمریکا را جلب نماید که عملکرد تحقیر آمیز ترامپ در قبال فرانسه و نیز وضع تعرفه‌های آمریکا علیه اروپا بر میزان بحران‌های سران الیزه افزوده است. در این شرایط می‌توان گفت که دولتمردان فرانسه با هوچی‌گری و جوسازی‌های به اصطلاح حقوق بشری برآنند تا به زعم خویش با امتیازگیری از ایران و ازادسازی اتباع مجرم خویش، کمی از حساسیت‌های داخلی و بیرونی به تزلزل موقعیت جهانی فرانسه بکاهند.
این توهم خودبرترپندارانه فرانسه در شرایطی است که اولاً دستگاه قضایی ایران ساختاری مستقل بوده و تحت هیچ رویکرد سیاسی و یا فشاری قرار نمی‌گیرد در عین آنکه جاسوسی جرمی است که در هیچ کشوری از آن چشم پوشی نمی‌شود و این امر شامل حقوق ایران نیز می‌شود و ثانیاً ایران بارها نشان داده است که هرگز تسلیم زیاده خواهی‌ها و مذاکره تحت فشار نخواهد شد و ثالثا آنکه فرانسه نمی‌تواند 15 ماه دست در دست صهیونیست‌ها به نسل کشی در غزه بپردازد و انتظار داشته باشد که هیچ واکنشی به آن صورت نگیرد. فرانسه امروز مجرمی است که در کنار کشورهایی همچون انگلیس، آلمان، صربستان، آمریکا باید به جرم تسلیح و حمایت از رژیم صهیونی در نسل کشی غزه مجازات گردد و این حقیقتی است که با هیچ هوچی‌گری و فرافکنی از جمله دروغ‌پردازی علیه ایران به حاشیه رانده نخواهد شد.
