دره سیلیکون در منطقهای که ۷۰ کیلومتری جنوب شرقی سانفرانسیسکو واقع شده تاریخ بجا مانده از رویارویی علمی تحقیقاتی متفقین با متحدین و بخصوص آلمان زمان رایش سوم است که توانسته بود جهشی فوقالعاده در علوم تهاجمی و دفاعی را به رخ جهان بکشد.
تاریخ ایجاد این منطقه یا شهرک علمی به سال ۱۹۳۰ میلادی برمیگردد که دو مهندس دانشگاه استنفورد به نامهای ویلیام هیولت و دیوید پاکارد فعالیت خود را در آن شروع کردند و در گاراژ مسقفی از جنس چوب که هم اکنون نماد سیلیکون ولی و محل تولد آن شناخته میشود بنیان اینترنت را نهادند.
سیلیکون ولی که به معنی دره سیلیسیم میباشد نواری است به طول ۴۵ و عرض ۱۵ کیلومتر و بین دو شهر سانفرانسیسکو و سن خوزه قرار دارد. شهرت جهانی این منطقه بیشتر به دلیل حضور شرکتهای بزرگ انفورماتیک جهان از جمله گوگل و اپل و فیسبوک در آن است و تولید کنندگان عمده تراشههای سیلیسیمی که بعدها به نمادی از وجودی کمپانیهای زیادی در زمینه فناوریهای پیشرفته تبدیل گردید که امروز تمامی این منطقه را به خود اختصاص داده و سن خوزه را بانام پایتخت سیلیکون ولی شهره نموده است.
تولید و تجارت و همچنین ورود به فناوری در سیلیکون ولی به آسانی آب خوردن است زیرا قوانین وضع شده مالیاتی و حمایت از ورشکستگان احتمالی انگیزه را برای سرمایهگذاران در آن دو چندان میکند.
دلیل بارز این مدعا حضور دهها و بلکه صدها ایرانی با عناوین مدیرعامل و کارشناس ارشد میباشد که نمونههای بارز آن عبارتند از دارا خسروشاهی، آرش فردوسی، پیروز پرورنده، سالار کمانگر، امیر خسروشاهی، فرزاد خسروشاهی، پریسا تبریز، بابک پرویز، آدام فروغی، فرج اعلایی، رامین فرجاد، بابی یزدانی، نیوشا زاده، علی پرتوی، هادی پرتوی، شایگان خرد پیر، آرش فردوسی، پیر امیدیار، امین ذوالفنون، فرهاد محیط، مهبد مقدم، لیلا صرافان، ساسان گودرزی، آوید لاری زادگان، حسین معین، باب ماینرز، کامران پور زنجانی، داریان شیرازی، نرگس بنی اسدی، شان راد، بیژن ثابت، امید کردستانی، کیوان بیک پور، پدرام کیانی، شروین پیشهور، علی روغنی، فرزاد ناظم، الکس مهر و شایان زاده که هریک با عنوان مدیریت عامل یا رئیس هیئت مدیره یکی از شرکتهای فعال را در سیلیکون ولی اداره میکنند و از امکانات و حمایتهای لازم برخوردار میباشند.
تنها ماده اولیه مورد نیاز در این وسعت همان سیلیس است که به وفور یافت میشود تا به وسیله دانش این افراد به تولید در تراشهها کمک نماید تا نه تنها ایالات متحده آمریکا بلکه صنایع الکترونیکی چین و اروپا را در سیطره خود داشته باشد!
از جمله شرکتهای جهانی که در این منطقه فعالیت دارند میتوان به اپل، اچ پی، ادوبی سیستمز، انویدیا، الکترونیک آرتس، اوراکل، ای ام دی، ای بی، اینتل، اینتویت، آلفابت، تسلا موتورز، زایلینکس، ژوبینز نتورکس، سیسکو سیستمز، سیمتک، فیسبوک، نت آپ، نتفیلیکس، وسترن دیجیتال، ویزا کارت و هولت پاکاردانتر پرایز که دیگر شرکتهایی که مقر اصلی آنها سیلیکون ولی نیست اما در آن شعبه دارند عبارتند از: ۳ کام، ات من، اچ سی ال، ارتباط همراه سونی، اس آپ، اس آرای اینترنشنال، ال ایکس پی، اوبر، اولیوتی، ایسوس، ابنفوسیس، آکامای، آلترا، آمازون، بنیاد موزیلا، پاناسونیک و پی پل که موجودیت این شهر صنعتی و علمی تحقیقاتی حاصل طی سالهای ۱۹۳۰ تا به امروز است که دیرینه آن به هشتادونه سال میرسد در حالی که شهرک علمی و تحقیقاتی اصفهان را میتوان نوزادی دانست که تازه متولد شده و بین سالهای ۱۳۷۲ تا ۱۳۸۱ مراحل قانونی خود را طی و در این سال مرکز رشد تخصصی CT آن در مجاورت دانشگاه صنعتی اصفهان آغاز به کار کرد و هنوز هم نیازمند مساعدتهای بیدریغ از سوی قانونگذاران است تا بتواند فارغالبال از چالشهای مالیات، بیمه و بازنشستگی و از همه مهمتر ورشکستگی به ارتقاء خود بپردازد و دستآویز طرحهای زودرس برای تبدیل شدن به سیلیکون ولی بدون ایجاد زیرساختهای فوقالذکر نشود که اصولاً به نظر نمیرسد نظر دهی پیرامون آن در صلاحیت شورای اسلامی شهر بوده بلکه متولی اصلی معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری و همچنین وزارت علوم و ارتباطات میباشند.
بنابراین چه بهتر سری را که درد نمیکند دستمال به آن نبسته و اعضاء محترم شورای اسلامی شهر به حل مشکلات عدیدهای که گریبان گیر اجراها در شهرداری کلانشهر است بپردازند و دیگر مسائل غیر مربوط به مسئولان خود واگذارند!
نویسنده: حسن روانشید