این روزها هفتاد و پنجمین سالگرد تاسیس سازمان ملل متحد است. سازمانی که در سال ۱۹۴۵ با ادعای مقابله با ناامنی و تلاش برای صلح و برای و عدالت تاسیس شد. سالگرد این سازمان امسال در حالی با مشارکت اعضا برگزار میشود که به دلیل شرایط کرونایی دیگر خبری از نشستهای برنامه ریزی شده در مقر سازمان در نیویورک نیست و مقامات کشورها به صورت مجازی و ویدئو کنفرانس در این نشست سخنرانی خواهند داشت. هفتاد و پنجمین سالگرد سازمان ملل متحد در حالی فرا رسیده است که یک سوال همچنان باقی است و آن اینکه این سازمان تا چه میزان توانسته به اهداف اساسنامهاش دست یابد؟ بر اساس منشور ملل متحد مقابله با یک جانبه گرایی و تلاش برای امنیت و صلح و عدالت جهانی محور وظایف این سازمان را تشکیل میدهد. نگاهی بر کارنامه سازمان ملل حداقل در یک سال اخیر نشان می دهد که ابهامات بسیاری در تحقق این مهم وجود دارد. تحولات یمن، فلسطین ،سوریه ، لیبی و بسیاری از کشورهای آفریقایی نشان میدهد که این سازمان در حمایت از بشریت اقدامی صورت نداده است که میلیونها آواره و قحطی و گرسنگی که میلیونها نفر با آن مواجه هستند سندی بر این ناکارآمدی است. این سازمان همچنان در برابر اشغالگری صهیونیستها در فلسطین و جنایات سعودی در یمن و حمایت های غرب از تروریسم در سوریه که قربانی شدن میلیونها نفر را رقم زده است کارکردی نداشته و حتی به حامی متجاوزان مبدل شده است چنانکه نام سعودی را لیست سیاه ناقضان حقوق کودک خارج ساختند. در حوزه صلح و عدالت نیز وضعیت بحرانی حقوق بشر و رفتارهای گزینشی در این زمینه را به خوبی می توان مشاهده کرد چنانکه در میانمار نسل کشی مسلمانان در جریان است و در قبال آن سکوت میشود اما در برخی نقاط جهان این سازمان با ادعای حقوق بشر به صدور بیانیه و قطعنامه به بهانه اعدام یک نفر میپردازد. در حوزه مقابله با یک جانبه گرایی نیز این سازمان اقدامی در برابر یک جانبه گرایی های بحران ساز آمریکا صورت نداده است چنانکه اکنون آمریکا به اقداماتی همچون تروریسم دولتی در ترور مقامات رسمی کشورها نظیر سردار سپهبد قاسم سلیمانی می پردازد و در اقدامی مغایر با قوانین جهانی اعمال تحریم در قالب مکانیسم ماشه علیه ایران را مطرح می سازد. رفتارهای سازمان ملل در قبال یک جابنه گرایی آمریکا و نیز روند بحرانی که در جهان حاکم است نشان می دهد که این سازمان همچنان گرفتار سیاسی کاری است که نتیجه آن رفتارهای گزینشی این سازمان شده است. مسئلهای که بی اعتمادی جهانی به سازمان ملل را به همراه داشته و بسیاری بر این عقیدهاند که با این وضعیت سازمان ملل در مسیر جامعه ملل یعنی نابودی در حرکت است.
نویسنده: قاسم غفوری