همواره با شروع ماه های محرم و صفر به دلیل تقارن آن با ایام شهادت امام حسین(ع) و یاران با وفای ایشان، پخش آثار کُمدی و رئالیتی شوهایی که با تِم خنده میهمان خانه‌های مردم است برای ادای احترام به مقام امام حسین (ع) متوقف می‌شود. این رویه در تلویزیون و صدا و سیما نیز مرسوم است.
در سال‌های اخیر تلویزیون که دچار انفعالی ناخواسته در ساخت آثار مناسبتی فاخر شده، به کلی حرکت در مسیر ساخت آثار عاشورایی را به فراموشی سپرده و صرفاً با بازپخش آثاری همچون مختارنامه ساخته داوود میرباقری و شب دهم یکی از آثار ماندگار حسن فتحی، سعی می‌کند مخاطبان این بخش را راضی نگه دارد ولی همانطور که در فضای مجازی واضح و مبرهن است و مردم بدون واسطه نظرات خود را در این باره بیان می‌کنند، مخاطبان از دیدن آثار تکراری به تنگ آمده‌اند و علاقه دارند به جای دهمین بازپخش مختارنامه، شاهد اثری ارزشمند عاشورایی در قاب تلویزیون باشند.
فارغ از صداوسیما که افول آن در چندسال اخیر کاملا مشهود است، رویکرد شبکه نمایش خانگی در این چندسالی که محبوبیت خاصی در میان مخاطبان و علاقمندان به فیلم و سریال پیدا کرده، کاملا مشهود است.
شبکه نمایش خانگی با علم به اینکه در ماه محرم و صفر مجبور به پخش آثار اجتماعی است و باید از پخش آثار کُمدی حذر کند، هیچگاه به سمت ساخت و تولید آثاری مناسب این ایام نرفته است. چه بخواهیم چه نخواهیم سُنت و آیین ماه محرم و عزاداری برای سیدالشهدا در پوست و گوشت ما ایرانی‌ها نهادینه شده و هرکس به طریقی در این ایام سعی می‌کند قیام امام حسین (ع) را زنده نگهدارد. شبکه نمایش خانگی که بیش از 10 سال از ظهور آن می گذرد تا به آنجایی که نگارنده این متن به یاد دارد، هیچگاه سمت تولید آثار به مذهبی ارزشی و مناسب این ایام مانند مختارنامه یا شب دهم نرفته و سعی کرده فقط با ساخت آثار اجتماعی و طنز و گاهی پلیسی معمایی علاقمندان این ژانرها را به سمت خود بکشاند.
ظاهراً تصور مدیران این شبکه‌ها این است که ساخت و صرف هزینه‌های فراوان برای تولید آثار عاشورایی و ارزشی ، صرفه اقتصادی ندارد و صرفا نمایش آن برای این دهه و یا حداکثر یک ماه نمی‌تواند ماندگاری را در ذهن مخاطب داشته باشد. با همین رویکرد شاهد آن هستیم که علاوه بر سازمان صداوسیما، کنداکتور شبکه نمایش خانگی نیز از چنین آثاری در این روزها خالی است و همین امر یعنی ناچیز شمردن و بی‌احترامی به مخاطبان این آثار، می تواند باعث ریزش مخاطبان در ادامه راه و مسیر این پلتفرم‌ها باشد.
ظاهرا باید منشأ بی توجهی به ساخت و حتی تماشای چنین آثاری را در تحولات اجتماعی و ساختاری کشور در بیست سال اخیر جستجو کرد. از آنجایی که متاسفانه در عصر جدید کشور و ظهور دهه هفتادی و هشتادی‌ها و همزمان با ورود برخی تفکرات ضد دین و مذهب به گعده‌های دوستانه نوجوانان و جوانان، محرم و آیین های مربوط به این ایام در میان مردم امروزی کمتر شده است و با اینکه متولیان امر و برگزار کنندگان مراسم های محرم سعی کرده‌اند که با نو شدن نسل و حضور نسل جوان و دهه هشتادی در جامعه، آیین و رسومات محرمی را نیز به روز کنند و امام حسین (ع) را به زبان امروزی به جوانان معرفی کنند ولی دوباره شاهد آن هستیم که تعداد زیادی از جوانان و خصوصا نوجوانان رغبت کمتری به شرکت در مراسم های عزاداری نشان می دهند و متعاقبا آثاری با این مضمون هم نمی‌تواند برای این نوع مخاطب جذاب و قابل دیدن باشد.
همان طور که در حال حاضر ساخت آثار دفاع مقدسی برای سینماگران به دلیل ظهور نوجوانانی که با هشت سال دفاع مقدس رابطه روحی نداشته اند سخت و طاقت فرسا شده و هر اثری نمی تواند این دهه را راضی نگه دارد، ساخت آثار عاشورایی نیز به همین درد مبتلا شده است.
سینمای دفاع مقدس در سال های نه چندان دور و دهه بعد از پایان جنگ هشت ساله از چنان رونقی برخوردار بود که مخاطبان به واسطه پخش این فیلم‌ها برای تماشای آن در مقابل سالن سینماها صف می کشیدند. به تدریج و با ظهور کارگردان ها و تهیه کنندگانی جوان تر با اقرار به بهبود ضبط تصاویر و ارائه تصاویری رئال تر و با کیفیت بالا، از دلچسبی محتواهای سینمای دفاع مقدس به دلیل تعلق نداشتن کارگردان ها به آن دوره کاسته شد. سینمای حاتمی کیا با مضمون دفاع مقدس از آن دست سینماهایی است که مشخصا به دلیل حضور کارگردان در دوران هشت ساله دفاع مقدس به دل می نشیند.
سینمای عاشورایی هم پس از حسن فتحی و میرباقری و سلحشور در حال حاضر به سراشیبی افول رسیده و جای شکر آن باقی است که کارگردان های حال حاضر با علم به اینکه برای ورود به این عرصه به علم و مشاورهای کاربلد نیاز دارند، فعلاً یا ورود نمی کنند یا سعی می‌کنند محتاط و هر چند سال یکبار به ساخت این آثار رو بیاورند.
چیزی که عیان است در این برهه از زمان بیش از پیش جای خالی مختارنامه‌های به روز و شب دهم های به روزتر چه در سینما و چه در تلویزیون ، خصوصا در شبکه نمایش خانگی که این روزها متولی سرگرمی مردم است به چشم می‌آید.
امسال که گذشت ولی امید است که از سال‌های آینده با برنامه ریزی درست و در نظر گرفتن نیاز قشری از مردم که به چنین آثاری علاقمندند، سریال هایی فاخر در تلویزیون و شبکه نمایش خانگی تولید و پخش شود.
در سال‌های اخیر تلویزیون که دچار انفعالی ناخواسته در ساخت آثار مناسبتی فاخر شده، به کلی حرکت در مسیر ساخت آثار عاشورایی را به فراموشی سپرده و صرفاً با بازپخش آثاری همچون مختارنامه ساخته داوود میرباقری و شب دهم یکی از آثار ماندگار حسن فتحی، سعی می‌کند مخاطبان این بخش را راضی نگه دارد ولی همانطور که در فضای مجازی واضح و مبرهن است و مردم بدون واسطه نظرات خود را در این باره بیان می‌کنند، مخاطبان از دیدن آثار تکراری به تنگ آمده‌اند و علاقه دارند به جای دهمین بازپخش مختارنامه، شاهد اثری ارزشمند عاشورایی در قاب تلویزیون باشند.
فارغ از صداوسیما که افول آن در چندسال اخیر کاملا مشهود است، رویکرد شبکه نمایش خانگی در این چندسالی که محبوبیت خاصی در میان مخاطبان و علاقمندان به فیلم و سریال پیدا کرده، کاملا مشهود است.
شبکه نمایش خانگی با علم به اینکه در ماه محرم و صفر مجبور به پخش آثار اجتماعی است و باید از پخش آثار کُمدی حذر کند، هیچگاه به سمت ساخت و تولید آثاری مناسب این ایام نرفته است. چه بخواهیم چه نخواهیم سُنت و آیین ماه محرم و عزاداری برای سیدالشهدا در پوست و گوشت ما ایرانی‌ها نهادینه شده و هرکس به طریقی در این ایام سعی می‌کند قیام امام حسین (ع) را زنده نگهدارد. شبکه نمایش خانگی که بیش از 10 سال از ظهور آن می گذرد تا به آنجایی که نگارنده این متن به یاد دارد، هیچگاه سمت تولید آثار به مذهبی ارزشی و مناسب این ایام مانند مختارنامه یا شب دهم نرفته و سعی کرده فقط با ساخت آثار اجتماعی و طنز و گاهی پلیسی معمایی علاقمندان این ژانرها را به سمت خود بکشاند.
ظاهراً تصور مدیران این شبکه‌ها این است که ساخت و صرف هزینه‌های فراوان برای تولید آثار عاشورایی و ارزشی ، صرفه اقتصادی ندارد و صرفا نمایش آن برای این دهه و یا حداکثر یک ماه نمی‌تواند ماندگاری را در ذهن مخاطب داشته باشد. با همین رویکرد شاهد آن هستیم که علاوه بر سازمان صداوسیما، کنداکتور شبکه نمایش خانگی نیز از چنین آثاری در این روزها خالی است و همین امر یعنی ناچیز شمردن و بی‌احترامی به مخاطبان این آثار، می تواند باعث ریزش مخاطبان در ادامه راه و مسیر این پلتفرم‌ها باشد.
ظاهرا باید منشأ بی توجهی به ساخت و حتی تماشای چنین آثاری را در تحولات اجتماعی و ساختاری کشور در بیست سال اخیر جستجو کرد. از آنجایی که متاسفانه در عصر جدید کشور و ظهور دهه هفتادی و هشتادی‌ها و همزمان با ورود برخی تفکرات ضد دین و مذهب به گعده‌های دوستانه نوجوانان و جوانان، محرم و آیین های مربوط به این ایام در میان مردم امروزی کمتر شده است و با اینکه متولیان امر و برگزار کنندگان مراسم های محرم سعی کرده‌اند که با نو شدن نسل و حضور نسل جوان و دهه هشتادی در جامعه، آیین و رسومات محرمی را نیز به روز کنند و امام حسین (ع) را به زبان امروزی به جوانان معرفی کنند ولی دوباره شاهد آن هستیم که تعداد زیادی از جوانان و خصوصا نوجوانان رغبت کمتری به شرکت در مراسم های عزاداری نشان می دهند و متعاقبا آثاری با این مضمون هم نمی‌تواند برای این نوع مخاطب جذاب و قابل دیدن باشد.
همان طور که در حال حاضر ساخت آثار دفاع مقدسی برای سینماگران به دلیل ظهور نوجوانانی که با هشت سال دفاع مقدس رابطه روحی نداشته اند سخت و طاقت فرسا شده و هر اثری نمی تواند این دهه را راضی نگه دارد، ساخت آثار عاشورایی نیز به همین درد مبتلا شده است.
سینمای دفاع مقدس در سال های نه چندان دور و دهه بعد از پایان جنگ هشت ساله از چنان رونقی برخوردار بود که مخاطبان به واسطه پخش این فیلم‌ها برای تماشای آن در مقابل سالن سینماها صف می کشیدند. به تدریج و با ظهور کارگردان ها و تهیه کنندگانی جوان تر با اقرار به بهبود ضبط تصاویر و ارائه تصاویری رئال تر و با کیفیت بالا، از دلچسبی محتواهای سینمای دفاع مقدس به دلیل تعلق نداشتن کارگردان ها به آن دوره کاسته شد. سینمای حاتمی کیا با مضمون دفاع مقدس از آن دست سینماهایی است که مشخصا به دلیل حضور کارگردان در دوران هشت ساله دفاع مقدس به دل می نشیند.
سینمای عاشورایی هم پس از حسن فتحی و میرباقری و سلحشور در حال حاضر به سراشیبی افول رسیده و جای شکر آن باقی است که کارگردان های حال حاضر با علم به اینکه برای ورود به این عرصه به علم و مشاورهای کاربلد نیاز دارند، فعلاً یا ورود نمی کنند یا سعی می‌کنند محتاط و هر چند سال یکبار به ساخت این آثار رو بیاورند.
چیزی که عیان است در این برهه از زمان بیش از پیش جای خالی مختارنامه‌های به روز و شب دهم های به روزتر چه در سینما و چه در تلویزیون ، خصوصا در شبکه نمایش خانگی که این روزها متولی سرگرمی مردم است به چشم می‌آید.
امسال که گذشت ولی امید است که از سال‌های آینده با برنامه ریزی درست و در نظر گرفتن نیاز قشری از مردم که به چنین آثاری علاقمندند، سریال هایی فاخر در تلویزیون و شبکه نمایش خانگی تولید و پخش شود.
علی کلانتری
