جشنواره فیلم فجر سال گذشته در حالی با حضور کمتر بازیگران برگزار شد که نمونه شدیدتر آن اتفاق، این روزها در قدیمی‌ترین جشنواره سینمایی جهان در جریان است. اما آن افرادی که سال گذشته و در حین جشنواره فجر، رگ گردن باد می‌کردند و آن را محدود به سینمای ایران می‌دانستند، آیا این روزها، خلوتی و بی‌خبری جشنواره ونیز را هم می‌بینند؟
به گزارش ایرنا، این روزها، یکی از عجیب‌ترین دوره‌های جشنواره ونیز در حال برگزاری است. جشنواره‌ای که از یک‌سو با تراکم فیلم‌هایی پرطمطراق از کارگردانان مشهور مواجه است و از سوی دیگر، تحت اعتصاب خانواده بازیگران، خالی از حضور چهره‌های شناخته‌شده است. جشنواره ونیزی که فرش قرمزهایش، محل تردد شناخته‌شده‌ترین بازیگران سینمای جهان بود، امروز خالی از این چهره‌ها است و نتوانسته بدون این بازیگران، به اتفاق چشمگیر این روزهای رسانه‌های جهان تبدیل شود.
این رویکرد در حالی رخ داده که تا پیش از این، حضور هر ستاره بر روی فرش قرمز ونیز، به تیتر نخست بسیاری از رسانه‌های کوچک و بزرگ جهان تبدیل می‌شد و جشنواره ونیز، در فرامتن، با اقبال میلیون‌ها انسان در سراسر جهان مواجه می‌شد اما نبود ستاره‌ها و حتی بازیگران کوچک و مکمل سبب شده تا جشنواره ونیز امسال، به جز بحث در مورد کیفیت فیلم‌ها، به سمت اتفاق‌های حاشیه و جذابیت‌های فرش قرمز نرود.
اکنون حدود ۲ ماه از اعتصاب بازیگران هالیوودی می‌گذرد. آنها پیش از این تهدید کرده بودند که در صورت نپذیرفتن شروط‌شان که بیشتر دایرمدار افزایش و گستردگی دستمزد می‌شود، در هیچ‌یک از جشنواره‌ها و رویدادهای سینمایی حضور نخواهند یافت. ثبات‌قدم انجمن بازیگران آمریکا با حدود ۱۶۰ هزار عضو، این روزها به کابوس فصل جوایز تبدیل شده است چرا که نبود بازیگران در این رویدادها و جشنواره‌ها به پاشنه آشیل آنها در بعد اطلاع‌رسانی و تبلیغ تبدیل می‌شود. وقتی این حضور نیافتن، جشنواره بزرگ و معتبری چون ونیز را این‌چنین به خلوتی می‌کشاند، دیگر تکلیف رویدادها و جشنواره‌های دیگر مشخص است. اتفاق اصلی اما در اسکار رقم خواهد خورد که اگر بازیگران، آن مراسم را هم تحریم کنند، آن‌زمان، اتفاق کم‌نظیری در تاریخ بزرگ‌ترین جایزه سینمایی جهان رقم خواهد خورد.
چطور تحریم جشنواره فجر از سوی بازیگران وطنی، به تیتر نخست رسانه‌های داخلی و خارجی تبدیل می‌شود اما تحریم گسترده جشنواره ونیز از سوی بازیگران بین‌المللی، کمترین بازتاب را در میان رسانه‌های داخلی و خارجی دارد؟
اما نکته قابل تامل اینکه چرا خبری از غیبت چهره‌های شناخته‌شده‌ای چون بردلی کوپر، اما استون، ویلم دفو، رامی یوسف، مایکل فاسبندر، پنه‌لوپه کروز، بندیکت کامبربچ، کیفر ساترلند، جیسون کلارک، گلن پاول، میکی رورک و ده‌ها چهره دیگر در رسانه‌ها سخنی به میان نمی‌آید؟ افتتاحیه جشنواره امسال را دیده‌اند؟ آیا فهمیدند که حتی رئیس هیات داوران ونیز امسال نیز از تحریم‌کنندگان حمایت کرد و به‌نوعی برخلاف جهت منافع جشنواره ونیز عمل کرد؟ آیا اینها را دیدند و چیزی نمی‌گویند یا در جو سوت‌وکور ونیز امسال، هنوز متوجه نشده‌اند که این جشنواره آغاز شده است؟
اینکه آیا اعتصاب و تحریم بازیگران، تاثیرات لازم را بر روابط میان آنها و کمپانی‌ها می‌گذارد یا خیر، بحث دیگری است اما چطور تحریم گسترده جشنواره ونیز از سوی بازیگران شاخص و گمنام بین‌المللی، کمترین بازتاب را در میان رسانه‌های داخلی و خارجی دارد؟
و درست در همین نقطه است که بحث عدالت‌محوری و نبود نگاه خیرخواهانه و البته حرفه‌ای پیش می‌آید که سبب می‌شود تا بپذیریم وقتی بازیگران داخلی در جشنواره‌ای که به‌زعم برخی از منتقدان این رویداد، یک دورهمی خودمانی است، به تیتر نخست بسیاری از رسانه‌های جهان تبدیل می‌شود، که در اثر کینه‌ورزی و پیش بردن منویات ضداخلاقی و سیاسی رقم خورده است و در مقابل، خالی بودن جشنواره ونیز از بازیگران، این‌چنین با سکوت معنادار همان رسانه‌ها مواجه شده است که همین تقابل، نگاه عدالت‌محورانه و استاندارد آن رسانه‌ها را مشخص می‌کند.
و در پایان یک سخن با کسانی که در دهه فجر سال گذشته، رگ گردن خود را پهن می‌کردند و می‌گفتند تحریم بازیگران، فقط در جایی مثل ایران دیده می‌شود: کن و ونیز، تازه شروع ماجراست؛ فصل جوایز امسال که منتهی به اسکار ۲۰۲۴ می‌شود، چه تماشا دارد. کافی است کمی چشم‌ها را باز کنید تا در صورت تکرار چنین ادعایی، متهم به خیلی چیزها نشوید.
به گزارش ایرنا، این روزها، یکی از عجیب‌ترین دوره‌های جشنواره ونیز در حال برگزاری است. جشنواره‌ای که از یک‌سو با تراکم فیلم‌هایی پرطمطراق از کارگردانان مشهور مواجه است و از سوی دیگر، تحت اعتصاب خانواده بازیگران، خالی از حضور چهره‌های شناخته‌شده است. جشنواره ونیزی که فرش قرمزهایش، محل تردد شناخته‌شده‌ترین بازیگران سینمای جهان بود، امروز خالی از این چهره‌ها است و نتوانسته بدون این بازیگران، به اتفاق چشمگیر این روزهای رسانه‌های جهان تبدیل شود.
این رویکرد در حالی رخ داده که تا پیش از این، حضور هر ستاره بر روی فرش قرمز ونیز، به تیتر نخست بسیاری از رسانه‌های کوچک و بزرگ جهان تبدیل می‌شد و جشنواره ونیز، در فرامتن، با اقبال میلیون‌ها انسان در سراسر جهان مواجه می‌شد اما نبود ستاره‌ها و حتی بازیگران کوچک و مکمل سبب شده تا جشنواره ونیز امسال، به جز بحث در مورد کیفیت فیلم‌ها، به سمت اتفاق‌های حاشیه و جذابیت‌های فرش قرمز نرود.
اکنون حدود ۲ ماه از اعتصاب بازیگران هالیوودی می‌گذرد. آنها پیش از این تهدید کرده بودند که در صورت نپذیرفتن شروط‌شان که بیشتر دایرمدار افزایش و گستردگی دستمزد می‌شود، در هیچ‌یک از جشنواره‌ها و رویدادهای سینمایی حضور نخواهند یافت. ثبات‌قدم انجمن بازیگران آمریکا با حدود ۱۶۰ هزار عضو، این روزها به کابوس فصل جوایز تبدیل شده است چرا که نبود بازیگران در این رویدادها و جشنواره‌ها به پاشنه آشیل آنها در بعد اطلاع‌رسانی و تبلیغ تبدیل می‌شود. وقتی این حضور نیافتن، جشنواره بزرگ و معتبری چون ونیز را این‌چنین به خلوتی می‌کشاند، دیگر تکلیف رویدادها و جشنواره‌های دیگر مشخص است. اتفاق اصلی اما در اسکار رقم خواهد خورد که اگر بازیگران، آن مراسم را هم تحریم کنند، آن‌زمان، اتفاق کم‌نظیری در تاریخ بزرگ‌ترین جایزه سینمایی جهان رقم خواهد خورد.
چطور تحریم جشنواره فجر از سوی بازیگران وطنی، به تیتر نخست رسانه‌های داخلی و خارجی تبدیل می‌شود اما تحریم گسترده جشنواره ونیز از سوی بازیگران بین‌المللی، کمترین بازتاب را در میان رسانه‌های داخلی و خارجی دارد؟
اما نکته قابل تامل اینکه چرا خبری از غیبت چهره‌های شناخته‌شده‌ای چون بردلی کوپر، اما استون، ویلم دفو، رامی یوسف، مایکل فاسبندر، پنه‌لوپه کروز، بندیکت کامبربچ، کیفر ساترلند، جیسون کلارک، گلن پاول، میکی رورک و ده‌ها چهره دیگر در رسانه‌ها سخنی به میان نمی‌آید؟ افتتاحیه جشنواره امسال را دیده‌اند؟ آیا فهمیدند که حتی رئیس هیات داوران ونیز امسال نیز از تحریم‌کنندگان حمایت کرد و به‌نوعی برخلاف جهت منافع جشنواره ونیز عمل کرد؟ آیا اینها را دیدند و چیزی نمی‌گویند یا در جو سوت‌وکور ونیز امسال، هنوز متوجه نشده‌اند که این جشنواره آغاز شده است؟
اینکه آیا اعتصاب و تحریم بازیگران، تاثیرات لازم را بر روابط میان آنها و کمپانی‌ها می‌گذارد یا خیر، بحث دیگری است اما چطور تحریم گسترده جشنواره ونیز از سوی بازیگران شاخص و گمنام بین‌المللی، کمترین بازتاب را در میان رسانه‌های داخلی و خارجی دارد؟
و درست در همین نقطه است که بحث عدالت‌محوری و نبود نگاه خیرخواهانه و البته حرفه‌ای پیش می‌آید که سبب می‌شود تا بپذیریم وقتی بازیگران داخلی در جشنواره‌ای که به‌زعم برخی از منتقدان این رویداد، یک دورهمی خودمانی است، به تیتر نخست بسیاری از رسانه‌های جهان تبدیل می‌شود، که در اثر کینه‌ورزی و پیش بردن منویات ضداخلاقی و سیاسی رقم خورده است و در مقابل، خالی بودن جشنواره ونیز از بازیگران، این‌چنین با سکوت معنادار همان رسانه‌ها مواجه شده است که همین تقابل، نگاه عدالت‌محورانه و استاندارد آن رسانه‌ها را مشخص می‌کند.
و در پایان یک سخن با کسانی که در دهه فجر سال گذشته، رگ گردن خود را پهن می‌کردند و می‌گفتند تحریم بازیگران، فقط در جایی مثل ایران دیده می‌شود: کن و ونیز، تازه شروع ماجراست؛ فصل جوایز امسال که منتهی به اسکار ۲۰۲۴ می‌شود، چه تماشا دارد. کافی است کمی چشم‌ها را باز کنید تا در صورت تکرار چنین ادعایی، متهم به خیلی چیزها نشوید.
