از هر چندی دوگانه ای در جامعه شکل میگیرد یا شاید بتوان گفت دوگانه ای موجود در عمق اندیشه ی گروه هایی، بروز و ظهور می کند و آن دوگانه که می توان یکی از ریشه های آن را فهم متفاوت از شعائر دینی دانست چیزی نیست جز دوگانه خدمت به مردم و برگزاری آئین های دینی. نگاه‌های شبه عرفانی در قرون گذشته که البته در بسیاری از موارد عجین با مفاهیم عالی بوده اند متاسفانه با کاربست های نابجا منجر به نوعی سوء فهم برای عده ای شده اند. مثلا بیت:
کعبه یک سنگ نشان است که ره گم نشود
حاجی احرام دگر ببند ببین یار کجاست
و امثال آن این تفکری را ایجاد کرده اند که دین یک اصل و یک فرعی دارد و این فروع هیچکدام به خودی خود ارزشی ندارند و باید آن مغز را یافت و اگر کسی توانست به آن مغز دسترسی پیدا کند نیازی به انجام مناسک و دستورات دینی ندارد . اما در این میان چند سوال ایجاد می شود ۱. از کجا باید بدانیم که ما حقیقت دین و منظور اصلی صاحب دین را فهمیده ایم و این خیال راحتی ما چگونه تائید می شود ؟ ۲. ما از کجا بدانیم که ظاهر دستورات شرعی هیچ فایده ی دیگری جز آنچه ما فهمیده ایم ندارد ؟ مثلا به ما گفته اند برای امام حسین (ع) مجلس عزا بر پا کنید . ما از کجا متوجه شده ایم که این مجلس عزا برای دعا کردن در جهت بهبود بیماران است و هدف دیگری از آن مورد نظر معصومین (ع) نبوده است که به آن فرمان داده اند ؟ بله اگر کسی بگوید من با امام معصوم در ارتباط هستم و ایشان فرموده‌اند که مجلس عزا برای این بوده که شما برای محرومین امکانات جمع آوری کنید و حالا که می توانید این امکانات را از طریق دیگری جمع آوری نمایید دیگر نیازی به مجلس عزا نیست مسئله حل می شود ولی تا کنون چنین ادعای از هیچ کس شنیده نشده است .پس مجلس عزا یا هر کدام از مناسک دینی مانند حج اهدافی را دنبال می کنند که برخی از آنها در شریعت بیان شده و برخی نه و ما نمی توانیم از طرف خودمان برای دستورات شرعی یک هدف تعریف نماییم و بعد بگوییم این هدف را در جای دیگر و با وسیله ای دیگر غیر از آنچه شریعت گفته است محقق می نماییم. آنچه مسلم است آن چیزی که ما را به اهداف اصلی شریعت می رساند همان انجام دستوراتی است که به ما رسیده است نه عمل به آنچه خود آن را درست تشخیص می دهیم. زیرا اگر این رویه جاری شود هیچکدام از دستورات شرعی معتبر نخواهد بود . یعنی می شود برای هر دستور شرعی یک جایگزین با توجه به علاقه ی خود پیدا کرد. نکته ی پایانی اینکه مراسمات مذهبی ظرفیتی هستند برای تحقق برخی اهداف انسان دوستانه .اگر درست نگاه کنیم تضعف و از میان بردن این مراسمات منجر به عدم تحقق آن اهداف نیز می شود بهتر آن است که افراد مدعی خیرخواهی برای محرومین اولا به گذشته ی مراسمات مذهبی و تاریخ خدمت رسانی همین محافل برای محرومین نگاه کنند و ثانیا بجای ایجاد دوگانه های بی حاصل اجتماعی و تهیه خوراک برای جریان های معاند با مذهب از ظرفیت این مراسمات برای نیل به اهداف انسان دوستانه ی خود بهره برند.
نویسنده: فرهاد ملاامینی - دبیر مجمع پیروان مهدی موعود (عج)
کعبه یک سنگ نشان است که ره گم نشود
حاجی احرام دگر ببند ببین یار کجاست
و امثال آن این تفکری را ایجاد کرده اند که دین یک اصل و یک فرعی دارد و این فروع هیچکدام به خودی خود ارزشی ندارند و باید آن مغز را یافت و اگر کسی توانست به آن مغز دسترسی پیدا کند نیازی به انجام مناسک و دستورات دینی ندارد . اما در این میان چند سوال ایجاد می شود ۱. از کجا باید بدانیم که ما حقیقت دین و منظور اصلی صاحب دین را فهمیده ایم و این خیال راحتی ما چگونه تائید می شود ؟ ۲. ما از کجا بدانیم که ظاهر دستورات شرعی هیچ فایده ی دیگری جز آنچه ما فهمیده ایم ندارد ؟ مثلا به ما گفته اند برای امام حسین (ع) مجلس عزا بر پا کنید . ما از کجا متوجه شده ایم که این مجلس عزا برای دعا کردن در جهت بهبود بیماران است و هدف دیگری از آن مورد نظر معصومین (ع) نبوده است که به آن فرمان داده اند ؟ بله اگر کسی بگوید من با امام معصوم در ارتباط هستم و ایشان فرموده‌اند که مجلس عزا برای این بوده که شما برای محرومین امکانات جمع آوری کنید و حالا که می توانید این امکانات را از طریق دیگری جمع آوری نمایید دیگر نیازی به مجلس عزا نیست مسئله حل می شود ولی تا کنون چنین ادعای از هیچ کس شنیده نشده است .پس مجلس عزا یا هر کدام از مناسک دینی مانند حج اهدافی را دنبال می کنند که برخی از آنها در شریعت بیان شده و برخی نه و ما نمی توانیم از طرف خودمان برای دستورات شرعی یک هدف تعریف نماییم و بعد بگوییم این هدف را در جای دیگر و با وسیله ای دیگر غیر از آنچه شریعت گفته است محقق می نماییم. آنچه مسلم است آن چیزی که ما را به اهداف اصلی شریعت می رساند همان انجام دستوراتی است که به ما رسیده است نه عمل به آنچه خود آن را درست تشخیص می دهیم. زیرا اگر این رویه جاری شود هیچکدام از دستورات شرعی معتبر نخواهد بود . یعنی می شود برای هر دستور شرعی یک جایگزین با توجه به علاقه ی خود پیدا کرد. نکته ی پایانی اینکه مراسمات مذهبی ظرفیتی هستند برای تحقق برخی اهداف انسان دوستانه .اگر درست نگاه کنیم تضعف و از میان بردن این مراسمات منجر به عدم تحقق آن اهداف نیز می شود بهتر آن است که افراد مدعی خیرخواهی برای محرومین اولا به گذشته ی مراسمات مذهبی و تاریخ خدمت رسانی همین محافل برای محرومین نگاه کنند و ثانیا بجای ایجاد دوگانه های بی حاصل اجتماعی و تهیه خوراک برای جریان های معاند با مذهب از ظرفیت این مراسمات برای نیل به اهداف انسان دوستانه ی خود بهره برند.
نویسنده: فرهاد ملاامینی - دبیر مجمع پیروان مهدی موعود (عج)
