قیام تاریخی آقا ابا عبدالله حسین (ع) و یاران در عاشورای سال 61 هجری قمری یکی از اصیل ترین و ماندگارترین حوادث تاریخ اسلام است که از آن به عنوان رمز ماندگاری اسلام یاد می‌شود.
علت این امر آن است که امام حسین (ع) درست در زمانی دست به قیام زد که اسلام تحریف شده بود و روز به روز نیز در حال تضعیف بود.
در این شرایط مردم یا قوه تشخیص حق و باطل را نداشتند و یا جرأت بیان آن را نداشتند. هر نفس حق گرایی در سینه حبس می‌شد.
مردم کوفه با وجود اینکه امام حسین (ع) و خاندانشان را دوست داشتند و در زمان ورود مسلم گرداگرد او را گرفته بودند تا این عشق را نشان دهند با تهدیدات عبیدالله بن زیاد، والی وقت کوفه، نه تنها از اطراف او پراکنده شدند بلکه برای دریافت مژدگانی، مسلم را در اختیار عبیدالله قرار دادند و شاهد شهادت او بودند.
در این زمان یزیدبن معاویه، به پیروی از پدرش خود را حاکم دولت نوپای اسلام می‌دانست و مصمم بود برای تثبیت خود بیعت امام حسین (ع) را هم داشته باشد.
یزید به طور علنی حرام خدا را حلال و حلال خدا را حرام می کرد. او آشکارا شراب می نوشید، بوزینه باز بود و چشم طمع به ناموس مردم داشت.
یزید زمانی که مطمئن شد امام حسین (ع) با او بیعت نمی کنند قصد داشت حضرت را در مکه ترور کند اما با هوشیاری ایشان این توطئه ناکام ماند اما از تصمیمش منصرف نشد.
یزید که جایی در بین مردم نداشت، زمانی که متوجه شد امام حسین (ع) راهی کوفه که در آن زمان شهر تاثیرگذاری در دولت اسلام بود، شده‌اند برای جلوگیری از موفقیت امام حسین (ع )، دست به تخریب شخصیتی زد و ایشان را در بین مردم کوفه که با ارسال هزاران نامه خواستار سفر امام حسین به این شهر شده و منتظر حضرت بودند باعنوان خارجی (خارج شده از دین) معرفی کرد.
این اقدامات درکنار خشونت بی‌حد و حصر عبیدالله بن زیاد برای الزام تمام مردان کوفه به مقابله با امام حسین (ع) موجب شد که یا مردم از دین دست بشویند و یا به نیت قرب به خدا! وارد جنگ با فرزند رسوال الله(ص) شوند.
در چنین شرایطی امام حسین (ع ) و یاران با وفایشان در عاشورا زیباترین و ماندگارترین صحنه‌های تاریخ اسلام و بشریت را خلق کردند.
آنها نه تنها هنگام رزم بلکه در هنگام رجزخوانی، نماز و حمایت از یکدیگر چنان عاشقانه عمل کردند که به گفته حضرت زینب، نبرد و شهاتشان چیزی جز زیبایی نبود.
امام حسین ( ع) و یارانش در عاشورا به زیباترین شکل به شهادت رسیدند حضرت خانواده‌شان را نیز همراه داشتند، آنها پس از شهادت حضرت، به اسارت درآمدند.
این اسرا، زنان و کودکانی بودند که پس از غارت خیمه‌ها و آتش زدن آنها زنده مانده بودند. در این میان از آنجایی که امام سجاد (ع ) بنابر مصلحت بیمار بودند و مرد دیگری نیز در بین اسرا نبود حضرت زینت (س ) مدیریت اسرای امام حسین (ع) را به عهده گرفت.
ایشان که در روز عاشورا شاهد شهادت 18 نفر از نزدیک ترین اعضای خانواده خود بود و سخت ترین روز زندگی شان بعد از شهادت مادر، پدر و برادر بزرگشان سپری کرده بود، نه تنها از زنان و کودکان باقی مانده خانواده به بهترین شکل حفاظت کرد، بلکه در کنار امام سجاد (ع) به بیان حقایق کربلا پرداخت و پرده غفلت را از اذهان مسلمانانی که کمر به شهادت امام زمانشان بسته بودند برداشت.
سخنان حضرت زینب (س) در دربار یزید و کوفه چنان تاثیرگذار بود که صحنه به ناگاه تغییر کرد و حتی برخی از خانواده یزید مقابلش ایستادند و او را دشمن خدا و خانواده رسول الله(ص) خواندند بطوری که یزید مجبور به آزادی اسرای کربلا و برگرداندن آنها به مدینه شد.
با بازگشت اسرا به مدینه، شاهدان حوادث عاشورا به نقل آن پرداختند و مردم از ماهیت واقعی کفر زمانشان آگاه شدند.
درپی این روشنگری‌ها، مردم بخصوص مردم کوفه از آنچه که بر اهل بیت پیامبر کردند به شدت ابراز ندامت کردند و اشک ریختند و اگرچه سودی برایشان نداشت اما مانع از ادامه کارهای سابق یزید و یارانش شدند.
حضرت زینب (س) پس از واقعه کربلا و بازگشت به مدینه (طی شش ماه) چنان شکسته و تکیده شدند که همسرشان که برای پیشواز ایشان رفته بود، حضرت را نشناخت. ایشان پس از مراجعت به مدینه دیگر هیچ گاه خوشحال دیده نشد و همواره در فراغ برادرهایشان امام حسین (ع)، حضرت ابوالفضل (ع) و سایر فرزندان شهید شده خانواده در عاشورا اشک می‌ریخت.
ایشان که دو فرزندشان در کربلا به شهادت رسیده بود در نهایت یکسال پس از واقعه عاشورا وفات کرد. به این ترتیب حضرت زینب (ع) با تکمیل کردند راه امام حسین (ع) موجب پایداری اسلام شد و نامشان برای همیشه در کنار نام امام حسین (ع) ماندگار.
کربلا در کربلا می ماند اگر زینب نبود
سر نی در نینوا می ماند اگر زینب نبود
علت این امر آن است که امام حسین (ع) درست در زمانی دست به قیام زد که اسلام تحریف شده بود و روز به روز نیز در حال تضعیف بود.
در این شرایط مردم یا قوه تشخیص حق و باطل را نداشتند و یا جرأت بیان آن را نداشتند. هر نفس حق گرایی در سینه حبس می‌شد.
مردم کوفه با وجود اینکه امام حسین (ع) و خاندانشان را دوست داشتند و در زمان ورود مسلم گرداگرد او را گرفته بودند تا این عشق را نشان دهند با تهدیدات عبیدالله بن زیاد، والی وقت کوفه، نه تنها از اطراف او پراکنده شدند بلکه برای دریافت مژدگانی، مسلم را در اختیار عبیدالله قرار دادند و شاهد شهادت او بودند.
در این زمان یزیدبن معاویه، به پیروی از پدرش خود را حاکم دولت نوپای اسلام می‌دانست و مصمم بود برای تثبیت خود بیعت امام حسین (ع) را هم داشته باشد.
یزید به طور علنی حرام خدا را حلال و حلال خدا را حرام می کرد. او آشکارا شراب می نوشید، بوزینه باز بود و چشم طمع به ناموس مردم داشت.
یزید زمانی که مطمئن شد امام حسین (ع) با او بیعت نمی کنند قصد داشت حضرت را در مکه ترور کند اما با هوشیاری ایشان این توطئه ناکام ماند اما از تصمیمش منصرف نشد.
یزید که جایی در بین مردم نداشت، زمانی که متوجه شد امام حسین (ع) راهی کوفه که در آن زمان شهر تاثیرگذاری در دولت اسلام بود، شده‌اند برای جلوگیری از موفقیت امام حسین (ع )، دست به تخریب شخصیتی زد و ایشان را در بین مردم کوفه که با ارسال هزاران نامه خواستار سفر امام حسین به این شهر شده و منتظر حضرت بودند باعنوان خارجی (خارج شده از دین) معرفی کرد.
این اقدامات درکنار خشونت بی‌حد و حصر عبیدالله بن زیاد برای الزام تمام مردان کوفه به مقابله با امام حسین (ع) موجب شد که یا مردم از دین دست بشویند و یا به نیت قرب به خدا! وارد جنگ با فرزند رسوال الله(ص) شوند.
در چنین شرایطی امام حسین (ع ) و یاران با وفایشان در عاشورا زیباترین و ماندگارترین صحنه‌های تاریخ اسلام و بشریت را خلق کردند.
آنها نه تنها هنگام رزم بلکه در هنگام رجزخوانی، نماز و حمایت از یکدیگر چنان عاشقانه عمل کردند که به گفته حضرت زینب، نبرد و شهاتشان چیزی جز زیبایی نبود.
امام حسین ( ع) و یارانش در عاشورا به زیباترین شکل به شهادت رسیدند حضرت خانواده‌شان را نیز همراه داشتند، آنها پس از شهادت حضرت، به اسارت درآمدند.
این اسرا، زنان و کودکانی بودند که پس از غارت خیمه‌ها و آتش زدن آنها زنده مانده بودند. در این میان از آنجایی که امام سجاد (ع ) بنابر مصلحت بیمار بودند و مرد دیگری نیز در بین اسرا نبود حضرت زینت (س ) مدیریت اسرای امام حسین (ع) را به عهده گرفت.
ایشان که در روز عاشورا شاهد شهادت 18 نفر از نزدیک ترین اعضای خانواده خود بود و سخت ترین روز زندگی شان بعد از شهادت مادر، پدر و برادر بزرگشان سپری کرده بود، نه تنها از زنان و کودکان باقی مانده خانواده به بهترین شکل حفاظت کرد، بلکه در کنار امام سجاد (ع) به بیان حقایق کربلا پرداخت و پرده غفلت را از اذهان مسلمانانی که کمر به شهادت امام زمانشان بسته بودند برداشت.
سخنان حضرت زینب (س) در دربار یزید و کوفه چنان تاثیرگذار بود که صحنه به ناگاه تغییر کرد و حتی برخی از خانواده یزید مقابلش ایستادند و او را دشمن خدا و خانواده رسول الله(ص) خواندند بطوری که یزید مجبور به آزادی اسرای کربلا و برگرداندن آنها به مدینه شد.
با بازگشت اسرا به مدینه، شاهدان حوادث عاشورا به نقل آن پرداختند و مردم از ماهیت واقعی کفر زمانشان آگاه شدند.
درپی این روشنگری‌ها، مردم بخصوص مردم کوفه از آنچه که بر اهل بیت پیامبر کردند به شدت ابراز ندامت کردند و اشک ریختند و اگرچه سودی برایشان نداشت اما مانع از ادامه کارهای سابق یزید و یارانش شدند.
حضرت زینب (س) پس از واقعه کربلا و بازگشت به مدینه (طی شش ماه) چنان شکسته و تکیده شدند که همسرشان که برای پیشواز ایشان رفته بود، حضرت را نشناخت. ایشان پس از مراجعت به مدینه دیگر هیچ گاه خوشحال دیده نشد و همواره در فراغ برادرهایشان امام حسین (ع)، حضرت ابوالفضل (ع) و سایر فرزندان شهید شده خانواده در عاشورا اشک می‌ریخت.
ایشان که دو فرزندشان در کربلا به شهادت رسیده بود در نهایت یکسال پس از واقعه عاشورا وفات کرد. به این ترتیب حضرت زینب (ع) با تکمیل کردند راه امام حسین (ع) موجب پایداری اسلام شد و نامشان برای همیشه در کنار نام امام حسین (ع) ماندگار.
کربلا در کربلا می ماند اگر زینب نبود
سر نی در نینوا می ماند اگر زینب نبود
میترا یزدچی
