حامد سعيدي‌راد: دنیا،دنیای برندگان قدرتمند و باشکوه است،تاریخ را برندگان می نویسند و آینده را هم همان ها. گذشته و حال آینده همه در کف با کفایت پیروزهای تاریخ است،تا بوده و هست ضعیف پایمال بوده و قوی بزرگوار و بلند مرتبه. منطق دنیا،منطق برنده هاست،آن هایند که می گویند چه باید بشود و چه نشود،چرخ دنیا به کدام سو باید بچرخد و به کدام سو نباید بچرخد،دنیا سیاه باشد و یا سفید و یا اصلا شاید سیاه و سفید. تاریخ معاصر و متآخر جهان پر است از یکه تازی برنده ها و پایمال شد ن شیر های بی یال و کوپال شده و افتاده،جدید ترین و باشکوه ترین تندیس این قاعده همه شمول هم همان جایی است که امروز سازمان ملل متحداش می‌نامند، ابزاری در دست برنده ها برای تکه پاره کردن لاشه بازنده ها. سازمان ملل را برنده ها ساختند تا برندگیشان را استمرار بخشند اما نه با نام استمرار پیروزی و تثبیت آن که با عنوان فریبنده حفظ صلح و نتیجه صلح از پس جنگی که طرف برنده داشته است چه می شود جز حفظ مقام برنده برای او؟اگر یک طرف جنگ برنده جنگ باشد و جنگ دیگری هم به راه نیفتد تا برندگی اش به هم ریزد هرکسی می داند که تا ابد او برنده جهان است و چرخ فلک به کام او خواهد گشت. سازمان ملل جهان را امن نمی کند،جهان را امنیتی می کند تا برنده ها بتوانند همچنان برنده بمانند، تا مسابقه دیگری پا نگیرد و کسی نتواند رکورد رکوردداران را بشکند.و تفاوت چه زیاد است بین جهان امن و جان امنیتی،که اولی بر پایه مصالحه و مکالمه بنا شده است و دومی بر پایه بمب اتم و ترس و وحشت. اولی با تکیه بر خصایل عالیه انسانی پا می گیرد و دومی بر اریکه ای می نشیند که پایه هایش را کرور کرور کلاهک هسته ای و سرباز و بمب افکن ساخته اند و چنین است رسم دنیای نوین که صلحش از دل جنگ برآمده و در دل جنگ مانده و از جنگ تغذیه می کند و به سوی جنگ می رود و باز همان تئوری کلیشه ای نخ نما شده آمریکایی که چنگ صلح است و صلح جنگ. امروز مشاهیر حافظ صلح که تندیس های صلح نوبل را یکی یکی بر روی پیشخوان خانه هایشان می چینند و سرخوش اند از صلاحیت پر تزویر خود مگر کسانی جز امثال اوباماو دوستانش اند که جنگ آوران نامی دنیای امروزند؟ مگر نه اینکه امروز اگر اسکندر مقدونی و آتیلا و چنگیز و مغول سر از خاک برآرند و به جهان ما پا نهند با قاعده دنیای ما بیش از همه مستحق نوبل صلح و یا دست کم تکیه بر کرسی ریاست سازمان ملل اند؟که آن ها نیز گرچه جنگ کردند اما صلح را به ارمغان آوردند اما چه صلحی؟ صلحی که از عدم می آید صلحی که اجباری و زوری است.مردم اگر بمیرند و نباشند جنگ هم نیست پس صلح برقرار می شود. راه های زیادی برای رسیدن به دنیای امن و جهان غرقه در صلح وجود دارد اما نه هر صلحی صلح است و نه هر جنگی جنگ و نه هر امنیتی ضامن امن و امان مردمان.